zły czas

To naturalne, ze w takich sytuacjach emocje sięgają zenitu. Swego czasu chciałam sobie w garażu zamontować worek bokserski, żeby móc się na nim wyładować...A miedzy Wami pewnie się ułoży...po prostu pewnie twój M.potrzebuje więcej czasu na poukładane sobie wszystkiego w głowie, bo na każdym etapie leczenia trzeba wspólnie podejmować decyzję, a to niełatwe.A co to za badania to scd i hba? Nigdy nie slyszałam...I nie jesteś sama. przynajmniej tu.

Mała Mi żeby dojść do celu trzeba to robić małymi kroczkami. No niestety. W chorobie potrzeba badań, które nie oznacza wcale, że wyjdą źle. Pomyślcie,że być może to jest kolejny krok który przybliży was do celu. Rozumiem Cię, że myślisz co dalej, jak będzie, co będzie, to naturalne.Dziwi mnie, że lekarza tak powiedział szczerze. No jak to tak,że jak wszystko ok, to już powinnaś, a jak nie udało się to coś na pewno na miarę armagedonu, że nawet ivf nie wyjdzie. To co mam mi powiedzieć mój, lekarz, gdzie mamy pewność, że zarodek był, znamy jego klasę, a tu dupa. Mam nadzieję,że cię ni uraziłam, tylko uważam, że takie gadanie tylko nakręca was i to wcale nie pozytywnie.

dokładnie, mnie też to zdziwiło- co to ma znaczyć, że jakby wszystko było dobrze, to po dwóch iui byłabyś w ciąży?! Co to, lekarz jest jasnowidzem? Prześwietlił jakość pęcherzyka jajowego swoimi kosmicznymi promieniami; upewnił się że nie jest pusty; zsynchronizował okno implantacyjne i dograł fizjologiczne szczegóły, choć nikomu się to na świecie dotąd nie udało? I na tej podstawie wyrokuje, że po dwóch iui powinna byc ciąża, choć rekomendacje jasno mówiąo sześciu próbach? A WHO za chwilę zacznie oficjalnie twierdzić, że dopiero nie mniej prób niż pięć daje podstawy do skierowania pary na IVF, o ile kobieta owuluje, jajowody są drożne, a nasienie nie jest poważnie upośledzone? Wytyczne WHO zostaną opublikowane w ciągu 2 lat, ale ponieważ byłam przy ich tworzeniu już teraz mogę zdradzić, co się w nich znajdzie. nie upadajcie na duchu. Wiem, że jest ciężko i to co dziewczyny piszą o workach bokserskich jest absolutną prawdą. Ochłońcie i nie dajcie się demotywować lekarzowi, Wasza płodność istnieje i w końcu zajdziecie w ciążę- ograniczona płodność nie oznacza jej braku! To jeszcze nie czas na rozważanie serio dawstwa czy adopcji, chyba że dyskutujecie o tym niezobowiązująco. Wtedy tak- rozmawiajcie, bo zawsze warto rozważać różne scenariusze, ale to naprawdę jeszcze nie czas na opuszczanie gardy i rezygnację z rodzicielstwa biologicznego.

Amen siostro :)

Na pewno dacie radę... Wierzę, że Twój Mąż jest zdenerwowany, nie panuje nad emocjami - zauważam to po moim, że czasami oni sobie z tym nie radzą i co gorsza nie umieją o tym rozmawiać, ani się do tego przyznać... Spójrz na to w ten sposób - gdyby nie chciał Dzidzi, powiedział by stanowcze NIE i nie podszedł do żadnych badań (a tacy mężowie też istnieją). Może dla Twojego Męża nasienie dawcy lub adopcja są jeszcze zbyt odległymi tematami, może tego jeszcze nie dopuszcza do siebie... Poczekajcie na wyniki - trzymam mocne kciuki i życzę Wam spokoju :*

Wiem sama po sobie, że posty piszemy pod wpływem emocji. Czytam jak doradzasz innym dziewczynom, że jesteś konkretnaw tym co mówisz, czuć, że jesteś twarda babka. Teraz przełoż to na swoja sytuację. Spójrz na siebie z perspektywy tej twardej laski. Masz plan który realizujesz, razem z mężem. Leczycie się, poddajecie sie trudnym i bolesnym zabiegom. Napiszę coś co wiem, że może powodować lekko mówiąc wkurw, ale to dopiero początek drogi, nie wiesz co was jeszcze czeka i uwierz mi mocno wam kibicuje bo wiem jak to boli. Domyślam się że czujesz się samotna, ale niestety to my ciagniemy w wiekszej mierze ten kierat niepłodności. Nie czas na nerwowe rozmowy o adopcji, lub dawcy nasienia. Nie spalaj sie na starcie, jesteś wytrwala, to będzie dziecko zobaczysz. Bądź razem z mężem wspierajcie się warto zacząć teraz, bo pojawienie się dwóch kresek na teście nie sprawi, że problemy znikną, a wręcz przeciwnie będziecie potrzebni sobie nawzajem jeszcze bardziej. Ja na początku mojej drogi widziałam tylko siebie, tylko ja cierpialam. Teraz po 7 latach starań i 15 latach z mężem, wiem jaka głupio robiłam, bo tego dziecka wcale może nie być, a po nas zostalyby zgliszcza, albo co chyba jeszcze gorzej będzie dziecko, a my bylibyśmy parą obcych i złych na siebie ludzi.

Mężowie czasem przeżywają bardziej od nas starania, mój nie dopuszcza myśli o adopcji i in vitro na tą chwilę, zgodził się jedynie na inseminację a nadal ma nadzieję, na naturalne poczęcie mimo stymulacji. Nie traci nadziei jak ja, wierzy, że się uda. Powiedział mi, że jeśli do 30 mojej się nic nie zmieni dopiero wtedy będzie myśleć o innych możliwościach. Musisz zrozumieć swojego męża bo dla niego "nasienie dawcy" to podburzenie jego męskości. Faceci to odczuwają w ten sposób właśnie, stąd te nerwy i nieporozumienia. Gdy mój mąż robił badania nasienia to szalał z nerwów, może to samolubne co powiedział ale stwierdził, że gdyby z jego strony był problem to by chyba oszalał, nie poradziłby sobie...więc podsumowując faceci w tej kwestii się bardzo przejmują i sobie nie radzą. A co do HSG to robiłam je na RTG i powiem Ci, że wynik jest niejednoznaczny...jak teraz nie zajdę to robię laparoskopię bo wtedy nie ma bólu, wszystko sprawdzają i wynik będzie dobry a tak to nie ma pewności czy wszystko będzie jak trzeba zrobione. pozdrawiam i trzymam za Was i wasze małżeństwo kciuki :*