Coming out naprawdę jest potrzebny?

Na jednym z blogów toczy się dyskusja o tym, że więcej rodzin niepłodnych powinno wykonać "coming out", mówić otwarcie o swoich decyzjach czy to in vitro, czy adopcji, czy świadomej bezdzietności (w rozumieniu childless,a nie chldfree). Nie mogę mieć dzieci od tak dawna, że w zasadzie przestało to dla mnie być czymś nienaturalnym, a stało się częścią mnie. Nie jestem niepłodna, jestem bezpłodna i nie ma metody leczenia, która mogłaby mi pomóc. Oswoiłam się już z pytaniami o ciążę, choć nadal bolą. Oswoiłam się z wypowiedziami typu: "a może jednak się uda, bo moja znajmoma..." "teraz jest tyle różnych metod! nie trać nadziei!" i z odpowiadaniem na to - nie, w moim przypadku NIC nie pomoże, ja NIGDY nie urodzę dziecka. Bo chociaż nie powinno się mówić "zawsze", ani "nigdy", po prostu tak jest - zawsze będę bezpłodna, nigdy nie urodzę dziecka. Moja droga do adopcji była długa i trudna. I w czasie jej trwania też oswoiłam samą siebie oraz moje otoczenie z tematem. Mieszkam w naprawdę małej miejscowości, gdzie wszyscy widzieli mnie bez brzucha, a potem z niemowlęciem. To co, miałam ściemnać? Na pytania odpowiadałam wprost. Teraz, po zakończeniu procedur, przyszła kolej na zmianę danych w ośrodku zdrowia, wpisanie w ubezpieczenie w pracy, itd. I wszędzie muszę powiedzieć - Moje Dziecko jest adoptowane. Mój partner ma dwoje dzieci, które z Mińkiem przebywają przez 15 dni w miesiącu i nie mogę liczyć, że będą trzymać język za zębami w temacie adopcji. Muszę liczyć się, że w złości, zazdrości "wygarną" Mojemu Dziecku, że nie jest moim biologicznym i że tato to ani biologicznie, ani formalnie tatą nie jest. Moje Dziecko ma trudny start. Jest adoptowane i wszyscy o tym wiedzą, bo inaczej się nie dało. Gdybym mogła... wolałabym żeby wiedziało mniej osób. Wolałabym żeby ta wiedza została między Moim Dzieckiem a mną. Żałuję, że nie miałam takiej możliwości. Nie dlatego, że uważam, że bezpłodność / niepłodność / in vitro /adopcja jest czymś wstydliwym, złym. Ale dlatego, że uważam, ze Moje Dziecko powinno być traktowane jak każde inne DZIECKO, dlatego, że ja powinnam być traktowana jak MAMA. Bez dopisku "adoptowany" / "adopcyjna". Moje Dziecko od urodzenia nosi piętno "adoptowany" i jest traktowane inaczej. I nie ma znaczenia jak często będę mówić, że nie ma różnicy. Bo różnica jest. Bo Moje Dziecko ma DWIE mamy, a to o jedną więcej niż "normalnie". Bo Moje Dziecko nie urodziło się ze mnie, nie ma moich genów, nie jest do mnie podobne. I to zawsze będzie rodziło emocje. Ja także noszę "piętno" matki adopcyjnej. I nie jestem traktowana jak "normalna" matka. Przez jednych jestem uważana za jednostkę wybitną, która ma tak wielkie serce, że zajęła się cudzym dzieckiem, przez innych jestem uważana za wychowaczynię Mojego Dziecka, bo "prawdziwa" matka to ta, która urodziła i ona na pewno za jakiś czas zgłosi się po SWOJE dziecko, a ja pójdę w odstawkę. Moje Dziecko ma teraz 9 miesięcy. I na razie ma w odwłoku kto Je urodził, ma w odwłoku dopisek "adoptowany", bo liczą się dla Niego moja miłość, moje ramiona, mój głos, mój zapach, mój uśmiech. Ale niebawem moje ramiona przestaną wyznaczać Mu granice świata. I dopisek "adoptowany" zacznie mieć znaczenie. Im więcej ludzi wie, tym większe będzie znaczenie słowa "adoptowany", bo tym częściej będzie się ono pojawiać. To, że Moje Dziecko będzie znało prawdę nie znaczy, że będzie chciało żyć z takim stygmatem na codzień. Dlatego doskonale rozumiem ludzi, którzy nie mają ochoty wykonać coming out'u dla "dobra ogółu", rozumiem ludzi, którzy chcą dać swoim dzieciom NORMALNOŚĆ tak długo, jak jest to możliwe. I wcale nie oznacza to, że "żyją w strachu i kłamstwie" a, "ich wewnętrzne relacje napiętnowane kłamstwem są kruche i nawarstwiają problemy".