wstyd

Te które nie mają dzieci i bardzo tego pragną, zapewne mnie wyklną.....mam dość siebie, mam dość opieki nad swoim wyczekanym synkiem. Wydaje mi się, ze jestem beznadziejną matką. Od 4 dni jestem niecierpliwa, pokrzykuję na Kubusia, mam wyrzuty sumienia, przytulam go i przepraszam po czym za chwilę robię to samo. Irytuje mnie właściwie wszystko. Mam wrażenie, że nie potrafię bawic się z Kubą kreatwynie, że w ogole nie potrafię się z nim bawić. Ciągle bawimy się samochodami, oglądamy ksiązeczki, ogladamy bajki, samochody, ksiązki, klocki, bajki i tak w kolko. Od tygodnia nie wychodzimy na dwór bo Kubus był chory... może to dlatego.... może ja nie powinnam być matką... mam takie ponure mysli na swoj temat...w piątek moja mama przewróciła sie przez Kubę, bo jakos niefortunnie podszedł jej pod nogi.... szarpnęłam go i krzyknęłam.... mama stanęła przerazona, Kubus nie wyglądał na przestraszonego.Chyba potraktował to jako rodzaj zabawy....a może chcę tak myśleć...mama bardzo ostro wyraziła swoje zdanie, przyznałam jej rację, wstydzę się tego wybuchu......czy to się nie powtórzy? nie wiem? Może to przez tę chorobę Kuby, wiadomo był bardziej marudny, przyklejony do mnie właściwie cały czas.. to jest cudowne, ale jednocześnie bardzo wyczerpujące fizycznie ale i psychicznie....jestem niewdzięczna, wiem.... W sumie, kiedy byłam "normalna" to tak codzienna rutyna dawała mi wiele radości, a teraz nie znajduję w tym nic przyjemnego...Czy tak już zostanie? co jest ze mna nie tak?