Trudne decyzje

Staramy się prawie 1,5 roku. W międzyczasie zaliczyłam kolejną stratę ciąży. Aż w końcu zaczęłam pytać sama siebie czy ja na pewno chcę mieć drugie dziecko? I wiecie co, nie wiem. Jakoś tak przestało mi się chcieć, i wstyd mi się do tego przyznać. Przestało mi się chcieć brać witaminy, aspirynę. Jestem zmęczona tym seksem na gwizdek, dietą, nerwówką testową, monitorowaniem rzekomych objawów ciążowych, wkurzaniem się, że znowu jestem przeziębiona i nici z prób. Przez ostatnie pół roku chorowałam na zapalenie zatok przynajmniej raz w miesiącu i ani razu nie zadbałam o siebie, bo co będzie jak ciąża wyskoczy a tu antybiotyk. Jestem zmęczona, bardzo zmęczona, tak bardzo, że ostatnio zaczęłam marzyć o jednej kresce. Zaczęłam marzyć o tym, żeby już nigdy więcej o dziecku nie marzyć. W końcu olałam wszystko i wzięłam ten cholerny antybiotyk, bo ból głowy był tak silny, a zatoki w taki stanie, że nie mogłam otworzyć oczu. Nie wiem co będzie dalej, nie wiem czy znowu mi się zechce. Mam 38 lat, 2 straty na koncie, jednego 2,5 rocznego Kluska i coraz bardziej dochodzę do wniosku, że to pragnienie drugiego dziecka nie jest do końca moje. Wiecie jakie jest moje pragnienie? Odpocząć od tego wszystkiego, zjeść pizzę, ciacho, napić się wina, czasem coli, zjeść lody, nie latać do apteki po testy ciążowe, zapomnieć skąd się biorą dzieci, po prostu żyć.