podejście numer dwa

Święta, święta i ... po świętach. Wielką sobotę i świąteczny poniedziałek spędziłam w Białymstoku. Dziś piętnasty dzień cyklu. Jajo w fazie wzrostu. Następne podglądanie jutro. A ja? Ja popadam w otchłań zwątpienia. Ja. Weteranka. Powinno mi być łatwiej. Chyba jest gorzej. Bardzo chcę! Nie wiem czego chce mój organizm. Nie jest ze mną kompatybilny. To mnie złości. Cholera! Po ludzku, zwyczajnie mnie złości. Powoduje, że łza od czasu do czasu spłynie po policzku. Niespostrzeżenie. Zostawiając po sobie słoną ścieżkę. Raz błagam Niebiosa o następny cud a raz niemal złorzeczę. Zwykły, mały człowiek. Mała grzeszna kobieta. Kobieta po przejściach. Kobieta, która powinna przez to przejść bez szwanku. Tymczasem nie potrafię. Za dużo nadziei. Za dużo emocji. Za mało wymiernych efektów. Ale brnę w to dalej. Czekam na to co Niebiosa mi przygotowały. Nic więcej nie mogę zrobić. Błagam. Tu jestem. Niebiosa!!!! Mała, grzeszna ale z wielkim sercem. Świadoma jak dużo już otrzymałam. W pełni świadoma.