oceniają ją tak na prawdę jej nie znając...

Porażka... takim słowem mogę nazwać dzisiejszą wizytę u pani doktor Po wyjściu gdyby nie mój mąż to bym sie poryczała... poczułam się jakbym za ciężką pracę dostała jedynkę i to z wykrzyknikiem!
Pani doktor mało mówna,zupełnie inna niż poprzednia.
Znam moją córcię jak nikt inny.Wiem,że nie czuje się bezpiecznie gdy dotyka ją ktoś obcy,ma już w sobie zbyt dużo złych wspomnień,ale wiedzą też to inni lekarze i potrafią ją zagadać i zdobyć jej zaufanie,że często nawet się do nich uśmiechnie.Pani doktor kazała rozebrać Karolkę i w między czasie pyta co potrafi, patrząc w tym czasie w dokumentację.Więc jej opowiadam o tych wszystkich czynnościach z których jestem dumna,że bawi się nóżkami,bierze je do buźki,że przekręca się na boczki,czasem uda się jej na brzuszek ale nie jest to jeszcze płynne.
Podchodzi pani doktor do Karolki,widzę w oczach maleńkiej już strach nie zagadując do niej nic zaczyna ją przekręcać,sadzać,podnosić wreszcie moja córcia wybucha płaczem co bardzo rzadko się jej zdarza.Pani doktor pyta:a raczkami się bawi?Myślę sobie:no przecież mówiłam,że i nóżkami potrafi,ale potwierdzam odpowiedź.Za chwilę pyta a siada?Odpowiadam,że nie,a w tym czasie moja Niunia pręży się i nie chce pokazać żadnego obrotu na boczek ani na brzuszek... mam ochotę ją przytulić ale to babsko dalej chce ją usilnie posadzić!a ona swoje wielkie:NIE!!!!
Każe ubrać Karolkę:pyta wciąż czy przechodziła żółtaczkę i czy miała dużo bilirubinów?Wiem,że przechodziła,ale lekarze nie informowali mnie o ilości bilirubinów,ani w karcie ze szpitala nie ma takiej informacji czym pani doktor jest niepocieszona.Ubrałam Karolkę i czekamy czekamy czekamy... pani doktor wciąż patrzy w dokumentację po czym każe wypisać pielęgniarce skierowanie na dalsze rehabilitacje i wpisać na początku:dziecko znacznie opóźnione ruchowo... Gdy to usłyszałam poczułam się jakbym dostała w twarz.
Miałam ochotę krzyczeć,że to nie prawda,że ona jej nie zna,co ona może powiedzieć na podstawie tego,że ją widzi przez 5 minut i w dodatku nie słucha co do niej mówię!!!! Było mi tak przykro....
Teraz gdy to piszę znów się rozryczałam,chyba opuszcza mnie siła...
Byliśmy potem na ćwiczeniach u rehabilitantki i się okazało,że ta co nas prowadziła do tej pory miała za dużo dzieci i oddała kilka innym rehabilitantkom,między innymi i nas...
Nowa pani miła,pogadała do Karolki,podeszła ją zabawkami i powiedziała,że patrząc na jej wiek skorygowany nie ma o co się przyczepić,że widać,że ma ładnie wyćwiczony podpór,że nie siada,ale już podnosi mocno główkę,że nie ma już asymetrii...zgłupiałam... pogubiłam się już w tym wszystkim,choć przy niej Karolka na prawdę inaczej się zachowywała i pokazywała wszystko ładnie.Powiedziałam,że martwią mnie jeszcze nóżki Karolki bo dość mocno je napina i przyznała mi rację.Pokazała nowe ćwiczenia na rozluźnienie i będziemy ćwiczyć też już czworaki.
Znaleźliśmy też ośrodek blisko nas w którym ćwiczą NDT,właśnie tam udamy się z tym skierowaniem,zobaczymy co nam powiedzą,chciałabym trafić na dobrego rehabilitanta,który pokieruje Maleńką.
Dziś jestem już zmęczona.Dużo emocji jak na jeden dzień.
Mój mąż powiedział,że i tak my znamy nasze dziecko najlepiej,wiec tylko my możemy powiedzieć coś o nim i powiedział,że jest dumny,że tak wciąż ćwiczę z Karolinką.
I dostałam smsa,który podniósł mnie na duchu.Dziękuję za słowa:cokolwiek powiedziała pani doktor ja głęboko wierzę,że będzie dobrze.Ona nie zna Karolinki i nie wie jaka jest dzielna.
Potrzebowałam dziś takich słów,a od jutra zaczynamy dalej ćwiczyć.Jeszcze pokażemy tej pani doktor!!!!