Nadzieja powoli umiera...

Od dwóch tygodni znówu pracują. Jak to dobrze, że tak szybko udało mi się znaleźć pracę. W domu wariowałam...to nie dla mnie... Oczywiście początki w nowej pracy były trudne, ale z każdym dniem jest coraz lepiej. Mąz dzwonił do OAO. Ośrodek Pomocy Spolecznej zablokował przepływ informacji o małej. O co cholera chodzi? Dyrektor obiecuje dowiedzieć się czegoś więcej. Mąz dzwoni po kilku dniach. nic nie wiadomo. Jak to? O co chodzi? Jak mogą nas tak traktować? Przecież złożylismy wniosek do Sądu. czy nie nalezy sie nam jakieś wytlumaczenie? Po raz kolejny nikt nie liczy sie z naszymi uczuciami. Nioe wiem czy to my mamy takiego pecha, czy po prostu nie nadajemy się na rodziców adopcyjnych. O co chodzi? Zadzaje sobie tysiace pytań i tysiace mysli kłębi się w głowie. Moze zadzwonić do Ośrodka Pomocy społecznej i zapytać? Nie wiem...nie chcę nic robić za plecami OAO. Szlag mnie trafia... Chciałabym znać prawdę...Jeżeli mała wróciła lub ma wrócić do matki chcemy o tym wiedzieć. Mamy wrażenie, ze to jakieś podchody. I mam ochotę klać...I mam ochotę piepsznąć tym wszystkim... Ech... Życie nas nie rozpieszcza...Już tak długo czekamy...Nie chcemy kolejnego rozczarowania... Nie czekam, nie szykuję się na bycie mamą....Co ma być to bedzie... Nadzieja umiera, a ja nie wierzę juz, że będziemy mieli córeczkę. Zbyt długo to trwa. Mała J. ma teraz 6 miesięcy...czekamy juz prawie trzy miesiące... Z jednej strony mam ochotę poruszyc niebo i ziemie, zeby dowiedzieć sie czegoś wiecej, a z drugiej boję się kolejnego rozczarowania...Na razie nie myślę... I smutno....i żal...