kolorowe sny i zabawki

Mamy sielankę, nie licząc wielu nie przespanych nocy. Małpka jest świetnym, bardzo komunikatywnym chłopcem, niestety godzina trzecia w nocy stała się naszą udręką. Nie możemy tego wyregulować, wszyscy są umęczeni, najbardziej sam Małpka. Dodatkowo pojawił się przeraźliwy płacz, który trudno ukoić. Żal mi mojego syneczka, bo cierpi. Wczoraj wieczorem, po masażu, zaczęłam czytać Mu książeczkę o adopcji. Miałam wrażenie, że bardzo mocno słucha, wytrzymał dłużej niż zwykle przy czytaniu książeczek. Przy stronach o Rb zaczął się intensywnie kiwać. Czy to przypadek? Oboje przyzwyczajamy się do myśli o rozmowie, która nas czeka. Bardzo chcę, żeby fakt adopcji stał się dla nas naturalny, żebym nie była zakłopotana gdy Małpka zapyta. Gdzieś czytałam że któraś Mama Ado mówiła swojemu dziecku, niemowlęciu o adopcji w trakcie przewijania, wydało mi się to takie mądre. Także podnosimy temat i u nas. poza tym Małpka robi milowe kroki. Je już niemal wszystko, niestety owoce nadal nie należą do przysmaków. Pije sam, jeść już próbuje sam. Chodzi sam coraz pewniej. Nadal niewyraźnie mówi ale za to coraz więcej. Dostaliśmy wyniki z poradni fas, Małpka ma dość znaczne opóźnienia. Niemal wszystkie dziedziny znacznie poniżej wieku. Jedynie rozumienie mowy ma powyżej. Trochę mnie to przygnębiło. Terapeutka powiedziała ze trudno określić czy Jego opóźnienia wynikają z zaniedbań i braku stymulacji czy upośledzenia. Cieszy mnie to, że część z tego czego nie potrafił podchodząc do testu, już umie. Liczę bardzo, że przy następnym podejściu do tego testu wypadnie juz znacznie lepiej. Byłam zadowolona, że z zaleceń podanych w poradni większość już wdrożyłam sama. Choć przyznaję, że bywa ciężko tak czasowo jak i finansowo ogarnąć to wszystko to widząc postępy Małpki wiem, że tak trzeba. Małpka nie mówi mama do mnie a raczej bardzo rzadko Mu się to zdarza. Unika tego słowa. Mówi mi po imieniu, albo nazywa mnie imieniem ukochanego misia starszego synka . TRoche mnie to smuci ale myślę sobie, że trzeba to przetrwać,przeczekać. Widocznie nadal mi nie ufa. Z drugiej strony ciąża rozwija się pięknie, mam całkiem pokaźny brzuszek. Synek jest zdrowy i ma już 315 gram. No i czekam na Niego bardzo. Minęły lęki, że nic z tego nie będzie. To chyba najlżejsza ciąża, najspokojniejsza. I niech tak zostanie.