kolejne święta we dwójkę

Mąż gra na pianinie, muzyka unosi się po całym domu... Ja, w pokoju obok prasuję, zasłuchana nie tyle w muzyce, co w myślach, które krążą po mojej głowie... Trwają ostatnie nasze przygotowania do świąt Bożego Narodzenia. Mamy śliczne mieszkanie, mamy - wydawałoby się - niemalże wszystko, ale nie mamy tego, czego pragniemy najmocniej. Nasz dom jest czasem taki pusty... Tylko my... Jesteśmy wspaniałym małżeństwem, kochającym, wspierającym się... Więc dlaczego w naszym domku - tym pełnym miłości domku - nie chce zagościć mała istotka? W naszych sercach jest tyle miłości do dziecka, która nie ma ujścia. To inna miłość... Nie da się porównać miłości męża i żony do miłości matki czy ojca do dziecka - to coś innego, choć równie silnego i pięknego. Dlaczego tak jest, że tyle dzieci rodzi się w wielu patologicznych rodzinach, a tam, gdzie są kochające się małżeństwa tych dzieci nie ma? Dlaczego, Boże - sprawiedliwy, nie jesteś dla nas sprawiedliwy? Tak wiele modlitw, tak wiele łez... Tak wiele nadziei i rozczarowań. Dzisiejszy dzień był smutny... Niby nic się nie stało, ale życzenia, które dostałam w pracy,pogorszyły mój nastrój. Zresztą same te święta... Wszyscy życzą dzieciątka, aby się u nas narodziło... To już nasze trzecie święta, gdy czekamy na dobrą nowinę... I ani ciąży ani dziecka. Co rok liczę, że kolejne święta to już spędzimy we trójkę, albo, że chociaż będę w ciąży. A tu czas biegnie, rok za rokiem, a tu dalej nic... Taka pustka... Tak bym chciała w święta dzielić się radością z maleństwem... Odwiedzić rodzinę już nie tylko w dwójkę. Czasem sobie myślę, że jestem szczęściarą, bo mam wspaniałego męża, naprawdę udane małżeństwo, ale z czasem człowiek po prostu potrzebuje, aby tworzyć pełną rodzinę. Pragnienie dziecka jest tak niezwykle silne. We mnie wyjątkowo zaczęło się nasilać w tym roku... Wcześniej było, ale od kilku miesięcy jest ogromne... Mąż gra... ja prasuje i... wybucham płaczem... Czuję ból... To kolejne święta, kolejne święta, gdy wciąż jesteśmy tylko we dwójkę. Czy będzie nam dane kiedyś być razem z naszym dzieciątkiem? Mój nastrój dodatkowo pogłębia to, że jestem przed okresem. Właściwie to powinnam dzisiaj go dostać, ale były tylko drobne plamienia. Brzuch pobolewa, jakby okres miał pojawić się w każdej chwili... Nie znoszę tych momentów, gdy on się spóźnia, bo do mojej głowy przebija się nadzieja, że się udało, a ja nie chcę już liczyć, nie chcę się nastawiać, bo potem to tylko się rozczarowuję jeszcze bardziej. Pewnie przyjdzie jutro - w wigilię... I tu przypominają mi się słowa mojej mamy, która zawsze mawiała, że to, co dzieje się w wigilię, to potem dzieje się przez cały rok... Wiem, to głupie, ale mocno w głowie zakodowane. A ja nie chcę dostać okresu. I tym bardziej nie chcę go dostać w wigilię, by nie był złą wróżbą, że będzie przychodził przez cały następny 2015 rok. Chcę, aby kolejne święta były w trójeczkę: ja, mój mąż i nasze ukochane dziecko. Jutro wigilia... jutro trzeba mieć lepszy nastrój... mimo wszystko... Jutro wstanę, jutro będę się uśmiechać, a o moim bólu zapomnę... Przynajmniej na jakiś czas, aż znów da o sobie znać... Bo tak naprawdę on jest... Tylko czasem udaje mi się go głęboko schować.