I ja lubię jesień ;-)

Mam za co lubić jesień. Już trzeci rok z rzędu jesień spędzam w domu. Jesienią przyszło do mnie dwoje dzieci. Chociaż jesienią, wraz z ich pojawieniem się, zmagałam się z depresją poporodową mimo że tego nie chciałam i nie rozumiałam, to teraz jest dobrze. I cieszę się na to że jesień nadchodzi. Że będą długie, zimne i deszczowe popołudnia kiedy będziemy się hartować na spacerkach, ale krótkich bo szybko zrobi się ciemno więc będziemy mieć więcej czasu na zabawę w domu. Cieszę sie na to szczególnie, widząc jak moja Gabrysia zmienia się wobec braciszka. Nie wiem czy to zasługa przedszkola czy tego że codziennie siadam z nimi na dywanie i staram się "jednoczyć" rodzeństwo w zabawie choć to trudne bo oboje mają różne potrzeby podczas zabaw... ale jest lepiej, widzę jak mała potrafi przejść obok brata trzymającego ciekawą zabawkę i mu jej nie wyrwać, jak stara się dostrzec w nim partnera do psot (raz uklękła obok niego i powiedziała "chodź, Artuś, poraczkujemy razem za kanapę"), jak coraz częściej słowa "moje","dla mnie", zastępuje wyrazem "nasze", "dla nas".

Koleżanka powiedziała niedawno: "Ale ci dobrze, siedzisz w domu, nic nie robisz a kasę dostajesz jakbyś pracowała..." mało nie spadłam z krzesła. Wzięłam urlop nie po to by nic nie robić tylko dla swoich dzieci, a to praca nie 4 czy 6 godzin dziennie, od poniedziałku do piątku jak w szkole. I chcę ten czas jaknajlepiej wykorzystać bo wiem że już się nie powtórzy.