40 dni

Odliczam dni. Znowu. Ale teraz w drugą stronę. Nie liczę dni od ukończenia kursu i oczekiwania na telefon. Teraz liczę dni od momentu poznania mojego syna. Minęło ich 40. Sześć weekendów, jak mało. Zaledwie sześć. A mam wrażenie, że znamy się tak długo. Zużytych pieluch nie liczyłam :) Odliczam dni do rozprawy sądowej. Na szczęście tych zostało niewiele - jednocyfrowa liczba! Zapisuje w notesie wspomnienia. Małe sukcesy, liczbę zębów, nasze emocje. To są tak ulotne momenty, że ja sama już ich nie pamiętam. Syn nam rośnie. Ubranka kupowane 40 dni temu z małym zapasem są na styk. Chyba prawdą są skoki wzrostowe u dzieci. Dzieci jakby nawozem podlane, jakby w trakcie popołudniowej drzemki rosły :) Tata jest najważniejszy. Musi być w pobliżu. Musi być w zasięgu wzroku. Tyle było czekania. Tyle emocji. A teraz jest tak normalnie. Tak zwyczajnie. Tak codziennie. Czekamy na decyzję sądu i na "wprowadzkę" naszego syna. 3