19 styczeń 2015

19 stycznia 2010 roku o godzinie 9.20 na świat przyszedł Dziedzic. Pięć lat temu. Mały. Skulony. Wrzeszczący. Płakałam. Ze wzruszenia. Jak nigdy przedtem. Jak nigdy później. Na dworze było minus dwadzieścia pięć stopni. Śniegu po pas. A on leżał na mojej jeszcze bezmlecznej piersi i był jak najjaśniejsze słońce w galaktyce. Jak nie tej to innej. Dziś ma prawie 120 cm. 23 kg. Niezmiennie niebieskie oczy. Prawie zawsze roześmiana buzia. Trochę wstydliwy. Czasem niegrzeczny. Mądry. Z wielką znajomością słów. Mój. Tak po prostu. Mój. 19 stycznia 2015 roku Spadkonierczyni skończyła dwunastą dobę życia. Spędziła je głównie na spaniu. Jedzeniu. Wypróżnianiu. Dwanaście dni wcześniej sprawiła, że wkradł się we mnie spokój. Taki nie do opisania. Tak po prostu. Zwyczajnie. Jak po najlepszych używkach świata - których nawet nie miałam okazji spróbować. Od czasu do czasu patrzy na mnie swoimi małymi szeroko rozwartymi oczyma. Granatowymi. Nie wiem kto jest bardziej zdziwiony. Ona czy ja? Ona zmieniła środowisko. Ja patrzę na połączenie mojej komórki i plemnika mojego męża. Nieplanowane połączenie. Ciałem się stało. Spokój i równowaga. Wszyscy są na swoim miejscu. Amen. Może to hormony. Pijana jestem szczęściem. Cuda się zdarzają. Rzadko ale się zdarzają. Ciąg dalszy nastąpi. Bo Spadkobierczyni wzywa.