Nowa

Witajcie, jestem nowa na forum, choć bociana odwiedzam regularnie od wielu miesięcy. Jestem mężatką od 3 lat i od samego początku bardzo chcieliśmy mieć dzieci. Niedawno minęła nasza 3 rocznica ślubu, a my nadal sami. Robiliśmy badania i miesiąc temu lekarz w Invimedzie powiedział, że plemniki są tak słabe, że nadzieje tylko w in vitro. Płakałam długo w gabinecie...i pomyślałam że to koniec.. nie jestem gotowa ani psychicznie ani tym bardziej finansowo na taki zabieg.. wiele razy rozmawialiśmy z M na ten temat i jesteśmy otwarci na adopcję..za kilka tygodni ruszą pierwsze prace na naszej działce na wsi, planujemy zbudować dom i jak już będziemy mieli warunki, by przyjąć dziecko, na pewno się zdecydujemy, myślę, że nawet na rodzeństwo..staram się przyzwyczajać do myśli, że kiedys i tak będę matką, ale przychodzą takie chwile jak teraz, że czuję się cholernie samotna, już chciałabym mieć małego szkraba, którym mogłabym się opiekować, tulić i pieścić...mam poczucie, że marnuję teraz najlepsze lata życia, siedzę bezczynnie, nie ma we mnie radości, kiedyś może będzie, ale czekają mnie jeszcze 2-3 lata smutku i to jest najgorsze..oczywiście mogę iść na zakupy, na basen , na plotki, ale to nie to, czuję, że to tylko środki zastępcze....chciałabym być już na takim etapie pogodzenia się z losem, bo mimo otwarcia na adopcję bardzo się boję, czy będę potrafiła prawdziwie pokochać i wychować cudze dziecko... jeszcze tylko obaw przede mną, tyle łez... nie wierzę już, że zajdę naturalnie. Jest tu tyle dziewczyn, w takiej jak ja sytuacji, ale powiedzmy sobie szczerze nie wszystkim się uda. Oczywiście zdarzają się cuda, ale część z nas będzie musiała jednak zdecydować się na inną drogę... nie mam już siły, więc będę częściej tu zaglądać i opisywać co u mnie, może będzie mi trochę lżej, może szybciej poukładam sobie w głowie pewne sprawy...