Ostatni mój wpis był dawno temu, liczyłam, że po tamtej akcji będzie lepiej, jednak nie było. Kolejna wizyta i szok, Mała na nasz widok nie chciała wstać z łóżka, udawała, że śpi. Staraliśmy się jak mogliśmy ale nic nie pomagało!
Po godzinie bez owocnej walki o Jej uwagę, zawinęliśmy się do domu. wtedy Mąż wybuchnął, że nie damy rady, nie przejdziemy badań więzi, że tak się nie da skoro Mała nas nie chce to może Ona nie jest nasza. Po drodze siedziałam w ciszy, myślałam, czułam się pusta w środku. Mąż chciał przerwy, stwierdził, że nie jest w stanie tego ciągnąć. A ja? Ja nie potrafiłam sobie wyobrazić, że Małej nie bedzie z nami, że to koniec...
Spotkaliśmy się z paniami z oa, pozwoliły mi się wypłakać, dały czas na podjęcie decyzji.
Do Małej jechaliśmy z duszą na ramieniu, to miało być decydujące spotkanie, nasze wspólne być albo nie być, kupiłam prezenty, trochę błyskotek, a gdzieś w głowie kołatała się myśl, że to może pożegnalny prezent, i ten bunt, że ja tak nie chcę. To poczucie, że zawodzę, jak mam odpuścić, gdy Ona mówi o mnie mama? Jak mam Jej to zrobić?
Nie kocham Jej, nie zaiskrzyło między nami, ale to może ma być inna miłość, trudniejsza, wyboista?
Przecież dopiero się siebie uczymy, ledwie się znamy, mieliśmy tak mało czasu na poznanie siebie nawzajem, i co już koniec? Chyba nie przeżyłabym tego, zrezygnowałabym całkiem z adopcji...
Małpka dumnie niósł torbę z prezentami dla Małej, my za nim. Mała nas wypatrzyła i wybiegła, przez moment widziałam radość, za chwilę strach i schowała się za opiekunką. Trudno było zacząć, ale ten króciutki błysk radości, kazał mi brnąć dalej. Pokazałam Jej torbę z prezentami i poprosiłam żebyśmy ja zaniosły do pokoju rozpakować. powiem wam, że było cudnie. Moja córeczka jest Ostrygą, na wszystko co nowe, co trudne, chowa się w sobie i zamyka, potrzeba czasu by odważyła się wyjść. Trzeba dać Jej czas i przestrzeń. Tak bardzo się cieszyła z opasek, spinek i gumek do włosów, mogłam Ją czesać, mogłam Ją dotykać, czułam się dobrze, spokojnie. Wszystko nagle było na swoim miejscu. Jedyne co czułam to ulga...i radość. Nie szał radości ale cichą, spokojną radość...
Od tamtej pory nasze relacje z Małą się zmieniły, nadal zamyka się, jednak teraz daję Jej czas. Nie pozwalam by Jej zachowanie mnie dotknęło. Wiem, że to nie jest wymierzone we mnie.
Poszły dokumenty do sądu, czekamy na Nią. Malujemy pokój, montujemy łóżko, przygotowujemy się na Jej obecność.
W niedzielę, pojechaliśmy do naszej Ostrygi dość późno, chyba już nas się nie spodziewała. Jak mnie zobaczyła, to zaczęła się śmiać i schowała się za plecami innych dzieci. Potem się bawiłyśmy. Opowiadałam,że już dokumenty zawieźliśmy do sądu i wkrótce pojedzie z nami do domu. takiego na zawsze. gdzie będzie mieszkała z mamą i tatą i braćmi. I wtedy pach, Ostryga się zamknęła...
Siedzieliśmy w ciszy, ja i Mała. Ona główka spuszczona, ramiona opuszczone, jeden smutek... nie wytrzymałam, wzięłam Ją na ręce jak niemowlę. Tak odruchowo, przytuliłam, i kołysałam. Najpierw sztywna była, nie chciała, ale po chwili, rozluźniła się i oparła o mnie. kilka minut później, pomalutku zaczęła mówić i opowiadać. Za nami pierwsza wspólna kąpiel, serce mi się ścisnęło gdy patrzyłam jak tak malutkie dziecko samo się myje, szorstką gąbką i chłodnej łazience, bez śmiechu, i żartów, rach ciach i po sprawie.
Już wkrótce będzie z nami, w domu...