Zmiany

Ponad cztery lata starań… Długo myśleliśmy, że po prostu nie trafiamy. Teraz sobie wyrzucam swoją naiwność, bo wszystko mogło się odbyć wcześniej, inaczej, łatwiej. Niby już po roku przebąkiwałam mojemu ginekologowi, że „nie wychodzi i co zrobić”, ale on to olewał. A nie powinien, bo nie dalej jak dwa lata wcześniej sam zdiagnozował u mnie endometriozę i załatwił laparoskopię (po wszystkim jajowody drożne). Dziś myślę, że nic nie wiedział o szerszym leczeniu niepłodności, ale nie przekazał mnie specjalistom, bo nie chciał stracić pacjentki (nic dziwnego, brał 250 zł za wizytę). A skąd ja miałam wiedzieć, co robić? Dopiero pod koniec zeszłego roku trafiliśmy do kliniki. Najpierw prowadziła mnie lekarka (niezbyt jej to szło, roztrzepana babka), wtedy jeszcze miałam nadzieję na inseminację. Bo w końcu ze mną teoretycznie było okej, mąż miał nieco obniżone wyniki, ale androlog zapisał dietę bezglutenową i witaminki za 200 zł/ opakowanie i powiedział, że będzie dobrze. Ale potem… Endometrioza, uśpiona od czasów laparoskopii w 2011 r., wróciła i to ze zdwojoną siłą. Mój brzuch rozdął się do rozmiarów balona i zaczął boleć (za pierwszym razem nie miałam żadnych objawów). USG pokazało 5 wielkich torbieli na obu jajnikach. Pięć! Jakby tego było mało mąż powtórzył badania nasienia. Wszystkie się… pogorszyły. A MSOME 6600 to już w ogóle tragedia. Kiedy nowy lekarz spojrzał na wyniki, od razu powiedział „in vitro”, a ja wyszłam z gabinetu, będąc pewna, że już nigdy tam nie wrócę. Ale potem zaczęłam czytać. Teraz wreszcie rozumiem, że sytuacja jest bardzo poważna, a wszystko, co do tej pory sobie myślałam, wyobrażałam, w co wierzyłam i czego broniłam, mogę sobie w d… wsadzić. Od kilku tygodni przechodzę swoistą metamorfozę światopoglądową. Dziwnie jest nagle wyjść ze swojego poukładanego świata i spojrzeć na wszystko z zupełnie innej perspektywy. Teraz już nie myślę „wszystko byle nie in vitro”, teraz myślę „Boże, żeby się udało!”.