Zawsze coś nie tak

Mam tak wiele przemyśleń, że nawet nie wiem od czego zacząć, więc na początek... To już prawie trzy lata starań i nadal nic z wyjątkiem wczesnego poronienia....czuję się zdesperowana. Razem z mężem podjęliśmy decyzję, że odchodzę z korporacji i robię sobie przerwę na relaks. Dziękuję Bogu, że ma takiego męża i mogę sobie na to pozwolić. Generalnie spotkałam się ze zrozumieniem, mam swoje pasje i w końcu czas na ich realizację, ale teraz od maja mam "wolne" i przyznaję, że jest mi dziwnie. Pomyślałam, że muszę dać sobie chwilkę, żeby się przyzwyczaić. Mam mętlik w głowie, czy to w ogóle mi pomoże :-( Jednak to jak przeżywałam pracę i ile czasu tam spędzałam z pewnością nie pomagało... Do tego zawsze myślałam, że to ze mną jest "coś nie tak", a teraz okazało się, że mąż ma tylko 2,5% prawidłowych plemników. Zupełnie nas to zdołowało, zwłaszcza, że pół roku temu wynik był 7%. Do tej pory chodziliśmy po lekarzach, a teraz jesteśmy w klinice. Mam znowu nadzieję, że się uda jednak przerażają mnie te wszystkie badania i droga, która jeszcze przed nami. Tak bardzo nie potrafię sobie poradzić z pragnieniem dziecka, że zapisałam się na warsztaty "welkie chcenie", mając nadzieję, że to może doda mi sił. Jednak stoi to teraz pod znakiem zapytania, bo nie zebrała się jeszcze grupa :-( Tak desperacko tego teraz potrzebuję!!!