Wiosna

Zielono za oknem. Zielono w moim sercu. Świat dookoła jest piękny. Ptaki śpiewają, kwiaty i drzewa kwitną. Jestem prze szczęśliwa, choć z lekkim deficytem snu. Jestem spełniona, choć ciągle w biegu. Wszystko szybko. Wszystko "na wczoraj". Wszystko na granicy limitu czasu. A po co? A gdzie ludzkość tak gna? A czemu ja gnam za tą ludzkością z językiem w tylnej części ciała? Gdy natura ponownie obudziła się do życia moja podświadomość (bo oczywiście nie ja sama) wykreowała marzenie. Może nawet nie wykreowała a odkurzyła z dawnych zasobów pamięci... Tylko jak pogodzić rzeczywistość z utopią? Czy to się wszystko da zgrać? W końcu czy w ogóle jest na to szansa? Czy w państwie w którym przyszło mi żyć dane mi będzie spełnić swoje marzenie? W państwie "katolickim" i "prorodzinnym" z nazwy? W państwie w którym nie wspiera się młodych matek (o ile ja jeszcze mogę być zaliczona do młodych) choć mówi się, że przecież jest odwrotnie. W państwie bez pracy, bez żłobków i przedszkoli? W państwie w którym twoja przyszłość zawodowa zależy od tego jak wielu masz znajomych i na jak wysokich stołkach owi znajomi siedzą. W państwie pełnym złości i braku tolerancji. W państwie w którym każda osoba wie lepiej jak powinieneś żyć i co robić by być szczęśliwym. Bez żadnego wsparcia i zaplecza prorodzinnego. Poza tym gdy pytam Dziedzica: -Synu chcesz mieć brata albo siostrę? Słyszę: -Jete nie, mamo! Gdy pytam męża: -Czy my jeszcze kiedyś spróbujemy? Słyszę: -Nie wiem. Na pewno nie teraz. A poza tym jak ty to sobie wyobrażasz? Hmmm... Normalnie. To znaczy nie normalnie bo u nas rozmnażanie jest z definicji utrudnione. No ale jak widać - patrząc na Dziedzica - nie jest nie możliwe. No i wszelkie uciążliwości zajścia w ciążę, wizyty, badania etc. spadają na moją osobę. Więc nie bardzo wiem czego mój mąż sobie nie wyobraża. Tylko w zasadzie to i tak mnie nie interesuje. Pewne rzeczy nie podlegają dyskusji. To nie moja wina, że mam męża z ubogą wyobraźnią ;). Wiem, że to nie czas. Nie miejsce. Jeszcze nie dziś, jeszcze nie jutro. Najważniejsze, że zaczyna to we mnie kiełkować, rosnąć, atakować mój umysł i serce. Pobudzać myślenie, generować nową, alternatywną przyszłość. I choć to jeszcze odległa czasoprzestrzeń zaczynam o niej myśleć. Na razie delikatnie, nieśmiało. Mam nadzieję, że.......................................................................................................................................................................................................................................................