Wesele

Sobota. Drugi czerwca 2012 roku. Wesele mojego kuzyna. Każdy z nas wie, że jak się bawić to się bawić. Do białego rana. Hmmm..... Tylko jak się bawić z Dziedzicem? W sensie jak się bawić z Dziedzicem na weselu do białego rana? W wyniku narady rodzinnej, w której Dziedzic z racji wieku nie uczestniczył, zapadła decyzja (jednogłośna z resztą), że Dziedzic wyjeżdża na weekend na wieś. Do babci i dziadka i dwóch psów. W czwartek na wieczór pojechaliśmy wszyscy razem. Jako, że jestem zdania, że dzieci powinny być informowane o przebiegu wydarzeń, to zawiadomiłam mego syna, że oto on, duży chłop zostanie tu na parę dni. -Cieszysz się - zapytałam? -Taaaak! - padła odpowiedź. Więcej tej informacji nie powtarzałam. Tak na wszelki wypadek, gdyby jednak mój dwuipółletni syn (prawie) zorientował się w sytuacji. W piątek skoro świt, żeby nie powiedzieć jeszcze w nocy, wstaliśmy z mężem i odjechaliśmy do pracy. Jeszcze przed wyjazdem rzut oka na śpiącego Dziedzica, lekkie kołatanie serca i w drogę. Jak dezerterzy. Jak kapitan uciekający z tonącego statku! Moje serce, moje całe ja zostało samo, na wsi. To znaczy zostało z babcią ale czy to znaczy to samo? Piątek wieczór otworzyłam butelkę wina. Czerwonego. Wytrawnego. Przed spożyciem całej zawartości powstrzymał mnie fakt, że rano w sobotę miałam się stawić w pracy. Czerwone wino i telefony do babci. Nie za dużo żeby nie denerwować. Choć chęci były na większą ilość połączeń. A Dziedzic no cóż. Wspaniale. Nawet dzwonił poinformować mnie (używając atrapy telefonu), że na niebie zawitała tęcza. I tyle. No ale do poniedziałku daleko. Bardzo daleko. W sobotę przed południem atmosfera zabawy mieszała mi się z giga wyrzutami sumienia. Czy tak postępuje matka? No ale czy matka w końcu raz na ruski rok nie może spożyć choć odrobinę ognistej wody? Tak po prostu? Bez myślenia o wszystkim. No i Dziedzic przecież już jest na prawdę duży. Marne wytłumaczenie lepsze niż żadne..... Zajęłam się przygotowaniami mojej osoby na wesele. Na imprezę. Robiłam wszystko w kierunku uczynienia siebie na bóstwo. Wyszło całkiem nie źle :). Oczywiście telefon cały czas był przy mnie. Tak na wszelki wypadek. W sobotę wieczorem zadzwoniłam tylko po ty by usłyszeć, że Dziedzic ma się bardzo dobrze. Szaleje z psami na działce. Uśmiech nie schodzi z buzi. No więc droga matko Polko - zielone światło - ognista woda niech się leje. Jak wesele to wesele! Jak się bawić to się bawić!!! W niedzielę rano, tudzież wczesnym popołudniem otworzyłam oczy. Kiedy ja spałam tak długo? Zaraz, zaraz gdzie mój telefon? "wszystko w porządku" - usłyszałam. Odpoczywajcie. Odpoczywałam. Całą niedzielę wprost gniłam w łóżku. Skandal! Jakie to cudowne uczucie! Leżeć, oglądać film, przysypiać, spożywać obiad - cały czas w pozycji leżącej lub półleżącej. To wstyd ale bosko było! W poniedziałek rano, łamiąc wiele przepisów drogowych pędziłam do swego dziecka. Koniec tego dobrego!!!!! Ile można? Na mój widok dostał ataku radości. Ja łzawienia. A psy ataku szczekania :) W codziennym zabieganiu nie spostrzegłam, że jestem uzależniona od Dziedzica. Że ja to on, jego czasoprzestrzeń to moja czasoprzestrzeń. Jego grafik, to mój grafik. Całe moje życie to on. Jak ciężko tak po prostu zostawić dziecko pod opieką bliskich osób. Jak ciężko w imię własnej wygody wywieźć dziecko do babci. Z jednej strony człowiek marzy o takich chwilach. Gdy te chwile się zdarzają, to człowiek jest przerażony. Dlaczego? Przecież Dziedzic świetnie się bawił, nawet o nas nie pytał. Dlaczego ja nie mogłam przestać o nim myśleć? Co więcej moje drogie - czy ten "defekt" mózgu kiedyś przechodzi? Czy to już się ma na stałe?