telefon i łzy

Przed chwilą dzwonili z kliniki. Z 6 komórek zaplodnily się 3. Ponoć statycznie jest ok bo tak powinno być 3 lub 4 to norma. Dziś w drugiej dobie nasze zarodki rozwinęły się na 50-60% tak powiedział Pan embriolog. Na sobotę zaplanowany jest transfer, ale nie wiadomo czy do niego dojdzie. Będą dzwonić w sobote rano bo jeszcze wszystko może się wydarzyć. Serce mi na moment stanęło myślałam ze będzie lepiej. Rozczaowalam sie, przestraszylam. Pojawil sie strach, niepewosc, bezradnosc. Rozplakalam sie. Dobrze że maz był obok, słyszał całą rozmowę i on jest zadowolony bo mówi, ze wszystko w normie. Pociesza mnie. Klamalam i oszukiwalam sama siebie. Nie da się przygotować do porażki, a myślałam że jestem na nią gotowa. Najgorsza rzeczą dla mnie było by gdybyśmy nie podeszlismy do transferu. Wiem, ze tak sir może zdarzyć i to mnie przeraża. W glowir układam plan co dalej. Mąż mówi będziemy próbować do skutku. Podejdziemy jeszcze raz, pieniądze też się skombinuje, urlop w pracy i będziemy działać. To czekanie do soboty mnie wykonczy.