świątecznie o tym samym co zawsze........

No i nieubłaganie zbliżają się Święta. Cieszę się i jednocześnie boję....te życzenia, smutne oczy mężą, rodziców, ale chyba przede wszystkim mój smutek. To już nasze czwarte święta po slubie, czwarte święta w dwoje. Z roku na rok coraz trudniej jest mi być twardą i silną, staram się nie rozklejać... ale niestety nie wychodzi mi to najlepiej. Może to błąd, ale niewiele robię w domu. W czasie świąt będziemy u rodziców, u teściów, praktycznie poza domem... A zatem posprzątam jutro, dziś zrobiłam śliczne stroiki, jutro zapach choinki w domu i ...............obok radości czai się smutek, ból. Paradoksalnie w te najbardziej rodzinne i radosne święta. czuję się samotna. Nie chcę obarczać J. swoimi smutkami, nie chcę żeby rodzice widzieli moje opuchniete od płaczu oczy i............. w konsekwencji jestem sama ze swoimi uczuciamii, swoją tęsknotą i strachem... Mam nadzieję, że przyjdą dla mnie lepsze czasy