Powolne godzenie się z losem

Cały czas mam nadzieję, ale powoli godzę się z taką myślą, że nasz jedynak pozostanie jedynakiem. Dzisiaj rano obudziłam się z myślą, że czas po prostu przejść nad tym do porządku dziennego, że może już się nie udać, że nie warto wszystkim wokół i sobie fundować nerwówki comiesięcznymi testami, że właściwie jeśli nam się nie uda to świat się ne zawali. I poczułam spokój, taki zwykły wiecie, że jestem we właściwym miejscu i że to jest ten moment, żeby sobie odpuścić. Nie poddać się, a odpuścić, przestać szarpać się, brać dalej leki, ale jednak spokojnie przyjąć to co przyniesie nam los. O czym marzę? Żebyśmy byli zdrowi, żeby widzieć jak nasz syn dorasta i staje się dobrym uczciwym człowiekiem, że jest szczęśliwy. Chcę po protu żyć....