Pomarańczka w okularach

Pamiętam dokładnie datę 22.01.2007r...wtedy to zapadła decyzja o operacji 4 tygodniowej Pomarańczki na oczka.Płakałam długo,ale wiedziałam,że to dla jej dobra,dziś wiem,że dzięki temu widzi :) Wiedziałam też,że być może w przyszłości potrzebne będą jej okularki,ale zawsze byłam przekonana że zrobię wszystko by moja córeczka dobrze widziała. Pierwszy rok rutynowych kontroli u wszystkich specjalistów,potem dwuletnia Pomarańczka u okulisty potem trzyletnia,czteroletnia i wszystko było ok.,a teraz już pięciolatka... wyszedł astygmatyzm,wada z której jest możliwość "wyrośnięcia",ale okularki potrzebne.Dla mnie było o.k.,ale Pomarańczka bardzo się przejęła :(((gdy wyszliśmy z gabinetu od razu spytała czy będzie mogła kilka dni nie chodzić do przedszkola,nie wiedziałam o co chodzi,a tu chodziło o okularki... Powiedziałam,że pójdzie w okularkach wtedy gdy będzie chciała. Po świętach dobraliśmy szkiełka i oprawki,gdy odebraliśmy dostała jeszcze śliczny futeralik i szmatkę do przecierania szkiełek,wszystko się jej podobało,ale pójście do przedszkola była dla niej katastrofą. Porozmawiałam z jej panią,pani zrobiła temat o olkularach o tolerancji,przeczytała piękną bajkę o pajączku który musiał nosić okulary,Karolcia wróciła wtedy z przedszkola bardzo przejęta.Spytałam czy jutro odważy się pójść do przedszkola w okularach,powiedziała,że może... Rano nie chciała za bardzo ich założyć,ale powolutku ją namówiła.Gdy wychodziłyśmy z domu mówiła,że serce jej tak mocno bije,że się tak denerwuje,że aż zaciska piąstki i rozumiałam ją ale nie chciałam pokazać,że okulary to coś złego i powtarzałam,że wygląda prześlicznie,że najtrudniejszy ten pierwszy raz. Gdy weszłyśmy na piętro w przedszkolu stanęła przed drzwiami i pokazały się łezki w oczach... przytuliłam ją,wzięłyśmy razem 3 głębokie wdechy i otworzyłam drzwi do sali...Karolka cofnęła się,uwaga dzieci zwróciła się na otwarte drzwi,przybiegły jej koleżanki mówiąc:cześć Karolinko!Jak ślicznie wyglądasz!Jakie masz śliczne okulary!Wiesz ja też bym chciała mieć takie-powiedziała jedna z nich i wzięła ją za rączkę i weszłyśmy do sali.Pani wtedy też oczywiście przywitała Karolinkę komplementami a ona tak mocno wtulała się we mnie,ze moje serce łomotało tak jak jej... Pani wtedy powiedziała:zobacz Karolinko,dzieci dziś też przyniosły okulary,tylko przeciwsłoneczne i kilkoro dzieci założyło je na noski...w gardle miałam gulę,byłam poruszona,ledwo powstrzymywałam łzy... Karolcia dała mi buziaka i pobiegła do dziewczynek bawiących się lalkami.W piątek długo trzymały mnie te emocje. Dziś gdy Karolinka ubrała się,uczesałam ją i poszłam zrobić śniadanie,gdy wróciłam na jej nosku były już okularki w których poszła do przedszkola :))) Tak bardzo jestem z Ciebie dumna córeczko!