Pochwalę się…

Tygrysek zawsze miał ujmujący uśmiech i oczy jego błyszczą, są pełne radości. Ciągle zastanawiam się, czy jest to wynik jego genetyki, czy rozpiera go radość, jaką wlewamy w niego. Niemniej wielu ludziom trudno przejść obok Tygrysa obojętnie, a ten, bez problemu do każdego potrafi zagadać. Nie raz po wyprawie do miasta wiozłam we wózku cukierki, czekoladki, batoniki, baloniki, kwiaty… Pamiętam jak na Walentynki pewna młoda dziewczyna podarowała Madzi prześliczną różę, szła razem z ukochanym i na widok uśmiechniętego Tygrysa w czapce z rogami uśmiali się serdecznie i wtedy ona wyciągnęła rękę i dała Tygryskowi kwiat. Zawsze się śmieję, że z Tygrysem bieda nam nie grozi. Często wracamy do domu czymś obdarowane. Tygrys ma coś takiego w sobie, co wyzwala w ludziach pozytywne emocje. Nawet jak trafimy w katedrze na świąteczną uroczystą mszę, to biskup z całym orszakiem do kogo podchodzi??? Do Tygryska, go błogosławi, daje mu cześć i z nim rozmawia. Coś jest w tym dziecku, coś, czego jeszcze nie potrafię określić… Wczoraj właśnie wieczorem, było w mieszkaniu strasznie gorąco, więc zaproponowałam rodzinie wieczorny spacer po Rynku. Tygrys radośnie podskoczył, wyszykował wózeczek i kota sierściucha i poszliśmy na Rynek. Tam magik miał przedstawienie. Przystanęliśmy i my, aby pooglądać magiczne sztuczki. Tygrys z nami. Magik szybko go wypatrzył i co jakiś czas machał do Tygryska. W pewnej chwili zaprosił Tygrysa do pokazu. Tygrysek pobiegł i… I swobodnie, bez skrępowania odmawiał magikowi wykonywania jego poleceń. Obydwoje wyglądali przekomicznie! Magik na wesoło pokazywał widowni jak Tygrys ma się ukłonić, Tygrys przyglądał mu się z uwagą, po cym zamiast ukłonu odwracał się do widowni, wzruszał ramionami i z uśmiechem kręcił głowa, że NIE! Normalnie wyglądali jak dwaj komicy, którzy ćwiczyli ten numer. Magik zachęcał Tygrysa coraz wyraźniej, ten coraz wyraźniej odmawiał! Widownia się śmiała, a ja otworzyłam usta ze zdziwienia, patrząc na wspaniałą grę Tygryska! W końcu Tygrysek odwrócił się bokiem do magika, tupnął (niby ze złości), że NIE, dłonie położył na ramionach i pokręcił do widowni głową, że NIE i groźnie spojrzał na maga! Ten z podziwem zakończył pokaz, wszyscy bili brawo a Tygrysek dostał pieska zrobionego z balonika i spokojnie do nas wrócił… Ciągnął za sobą spojrzenia widzów… A ja znowu rosłam. Byłam zaskoczona i niezmiernie szczęśliwa! Mój mały Tygrys tak doskonale dał sobie radę! Wieczorem, późno wróciliśmy do domu… Położyłam Tygrysa do łóżka i zagaiłam: - Madziuniu! Jestem z ciebie dumna, za taki wspaniały występ! - Ale mamo, ja się nie ukłoniłam! - No właśnie i to było piękne! Pięknie pokazałaś, że nie posłuchasz pana! - No bo ja się nie chciałam tak ukłonić! - I dobrze! Było wspaniale! - I dostałam balonika! - Tak… Chciałabym, aby Tygrys z tego nigdy nie wyrósł! Chciałabym, aby dalej był taki radosny, uśmiechnięty i odważny! Chciałabym, aby dalej rozsiewał ową swoją radość wokół siebie. Czy to mu zostanie czy z tego wyrośnie???