po pół roku..

Wczoraj Kubuś skończył 6 miesięcy Obejrzeliśmy zdjęcia z lipca, kiedy się urodził. Był taki malutki, chudziutki, bezbronny, ważył 2920gr. Waga z wczoraj-8600gr Teraz to już taki duży chłopczyk. Potrafi tyle rzeczy, śmieje się prześlicznie, głośno domaga się uwagi, uwielbia się tulić, być przytulanym. Bardzo chce siedzieć, więc domaga się nagminnie, żeby go sadzać Ślicznie je z łyżeczki, rzuca zabawki na podłogę, zaśmiewając się do rozpuku, gaworzy.Jest prześlicznym, mądrym chłopcem. Mój syn... nadal kiedy piszę te słowa, ogarnia mnie jakiś dziwny stan, wzruszenie, niedowierzanie, wdzięczność Bogu, ze wreszcie dał mi dziecko, że wreszcie mogę kochać swojego synka. A dziś po półtora roku, zawitała do mnie @...@- kojarzy mi się z bólem,smutkiem, rozczarowaniem, że znowu nie ma dwóch kresek. Pamiętam ciszę mojego domu, pamiętam smutne oczy J. Dziś kiedy odkryłam fakt przybycia @, popłakałam sobie w łazience bo te emocje wróciły. Ale dziś z pokoju dobiegał śmiech Kuby, który turlał się z J. po podłodze, dziś @ oznaczała po prostu konieczność kupienia podpasek. Nie ma już smutku, poczułam wręcz radość, że wracam do normalności, że wszystko się reguluje. Smutno mi tylko dlatego, że karmię coraz rzadziej, bo wróciłam do pracy i Kubuś zaczyna poznawać nowe smaki. Uwielbia zupki z mięskiem i mleko mamy nie jest już taką atrakcją. Ale spróbuję karmić go jak najdłużej