Oni...

Mijam ich kilka razy w tygodniu. Najczęściej ok 16 kiedy idę z Kubusiem na drugi spacer, a oni wracają z pracy. Przejeżdżają samochodem obok naszego wózka.Widuje ich też w kościele na mszy o 12.30. Ona często klęczy po mszy i modli się... Mieszkamy w tym samym bloku, ale nawet nie mówimy sobie \\"dzień dobry\\"- obcy ludzie. Ale patrząc na nich, wiem, że to my sprzed 2 lat. Małżeństwo z kilkuletnim stażem. Kochają się, ale cierpią. Wiem, że bardzo chcą mieć dziecko,wiem że już długo się starają....Rok temu będąc w ciąży spotkałam ją w gabinecie ginekologicznym... patrzyła smutno na mój brzuch. Dziś uśmiechali się widząc Kubusia chodzącego na trawniku pod blokiem. Widać tęskne spojrzenie, smutne oczy jej i jego...Nie mam jej za złe, że jest w jakimś sensie zazdrosna i zła, że nam się udało, a oni nadal się starają. Wiem, jak bardzo boli widok kobiet w ciąży.... Oni to my, bo ja nadal się czuję jak oni z tym wyjatkiem ze nam jakis cudem sie udało. Nie wiem czy Pan Bóg się nie pomylił i dał nam tę łaskę... Trzymam kciuki za ich sukces. Wszystkim starającym się życzę spełnienia tego najpiękniejszego marzenia...