o tym co czuję

Do końca kursu zostały dwa spotkania+ rozmowa z psychologiem. W grudniu kwalifikacja. Idę wraz z małżonem tą drogą od lutego, każde z tych spotkań mnożny przde mną miliony pytań, staram się zadawać je na tych spotkaniach ale nie uzyskuję odpowiedzi. Odnoszę wrażenie,że wiem coraz mniej. Jak bardzo chciałabym przejść to wszystko z pozytywnym wynikiem... jak bardzo mocno chciałabym móc już poznać swoje dzieci. Czuję w sercu olbrzymią tęsknotę. Widzę u Tomka takie wielkie pragnienie tego,żeby to się już dokonało. W moją głowę wkradają się takie myśli,że jeśli jednak się nie uda i trzeba będzie już na dobre pogodzić się z tym,że zostaniemy sami z weekendowym gwarem dzieciaków mojego brata? Mimo,że w odnoszę wrażenie,że w ośrodku wszystko przedstawione jest w czarnych barwach ja jestem optymistycznie nastawiona na wszystko. Przecież znam siebie i swoje możliwości, wiem jak mocno potrafię walczyć o sprawy dla mnie ważne. Leczenie niepłodności nauczyło mnie pokory i cierpliwości- droga adopcyjna zrobiła to razy dwa...