Niepłodność

Niepłodność zamieszkała w moim życiu. Kiedy dokładnie? Nie wiem. Ja jej nie zapraszałam. Intruz. Chociaż Ona jest gorsza niż intruz. Ten przychodzi nie w porę. Wychodzi za późno. Pojawia się i znika. Ona jest. Pasożyt. Żywi się Twoim życiem. Twoimi łzami. Twoimi nieprzespanymi nocami. Twoimi wiecznie niespełniającymi się marzeniami. Twoją podupadającą karierą, która nie może się odpowiednio rozwinąć (bo rozmnożenie jest priorytetem). Twoimi wakacyjnymi planami, które weryfikujesz i dopasowujesz pod cykle, stymulacje, wizyty. Niepłodność jest jak utuczone prosię. Siedzi na Twoim ramieniu i śmieje się w głos. Z Twojej naiwności. Z Twojej wiary i nadziei. Z Twojego uporu. Niepłodność triumfuje gdy padasz, gdy nie starcza Ci sił. Gdy pytasz - dlaczego? Pytasz przez łzy. Rośnie w siłę gdy w duszy przeklinasz dzień, w którym wymyśliłaś sobie, że oto teraz zostaniesz matką. Niepłodność staje się silniejsza gdy chcesz o wszystkim zapomnieć. Kupić psa. Dobrą butelkę wina. I pić aż do dna. Zachłysnąć się szlachetnym bukietem. Niech nie boli. Niech choć na chwilę Niepłodność przestanie boleć. Na chwilę... Jestem w trzydziestym czwartym tygodniu ciąży. Siódmej ciąży. Jeśli Niebiosa pozwolą Spadkobierczyni zostanie moim drugim Ziemskim Dzieckiem. Czy to spowoduje, że Niepłodność mnie opuści? A czy alkoholik, który nie pije od dziesięciu lat jest zwykłym człowiekiem, czy alkoholikiem nie pijącym? Lubię trudne pytania. Burza mózgu! Bez żadnego intelektualnego wysiłku stwierdzam, że Niepłodność zostanie ze mną na zawsze. Do ostatniego oddechu. Wyżarła mi pewne obszary mózgu. Wyżarła część serca. Już nigdy nie będę jak "normalna" kobieta. To nieodwracalne. Zmiany są tak silne, że nie mam na to wpływu. Czuję inaczej. Widzę inaczej. Wzruszam się inaczej. Pewnie inaczej traktuję Dziedzica - mimo, że staram się być twarda. Czy wiecie, że do dziś sprawdzam czy mój syn w czasie snu oddycha. Kilka razy w nocy! Mimo iż w Jego pokoju stoi niańka bym mogła słyszeć ewentualne ruchy. Jestem jak kwoka z rozpartymi skrzydłami. Mój syn ma prawi pięć lat a ja z dumą patrzę na fotelik w moim aucie. To dowód, że mi się nie śni. Mój fotelik. Moje dziecko! Niepłodność wchodzi w nasze życie z buciorami. Brudnymi. Zostaje. Chciałabym Jej nie poznać ale nie mam wehikułu czasu. Nawet gdyby, to nie byłoby Dziedzica. Przecież to bez sensu! Fakt, że tak długo czekałam zmienił mnie całkowicie. Nie wiem czy na lepsze, czy na gorsze. Czy bardziej doceniam to co mam? Czy dłużej przeżywam katusze wewnętrzne gdy ochrzanię Dziedzica? Czy to powoduje, że jestem lepszą matką, lepszym człowiekiem? Czy wręcz przeciwnie - gorszą wersją samej siebie? Nie uzyskam odpowiedzi. Jednak gdzieś we mnie głęboko jest poczucie, niesprawiedliwości. Buntu. Jest też cała masa pokory. Masa która zawsze jest zbyt mała. Bo zawsze rodzi się w człowieku chęć spełniania swoich marzeń. Ja do marzeń o rodzicielstwie miałam długo pod górę. Trochę jak Syzyf. Staczałam się tylko po to by znowu się wdrapywać. I tak w kółko. I tak długo. Przez jakieś dziesięć lat..... Niepłodność modyfikowała moje życie. Wymuszała zmianę pracy. Wymuszała podejmowanie decyzji, których nie chciałam podejmować. Weryfikowała przyjaźnie. Wystawiała na próbę relacje rodzinne. Testowała małżeństwo. Zmieniała plany wakacyjne. Anulowała plany towarzyskie. Uszczuplała konto bankowe. Wtrącała się absolutnie we wszystko. Ona zostanie. We mnie. W moim mózgu. Moim sercu. W fotografiach zrobionych w międzyczasie. W segregatorze badań. W gabinetach w których bywam do dziś. W laboratoriach. Zostanie.... A to, że jej nie lubię? Nie znoszę. Wręcz nienawidzę. Gardzę!!!!!!!!!!!! I tak zostanie.......... PS1: W poniedziałek Spadkobierczyni ważyła 2200gram. Staramy się dotrzymać do stycznia. PS2: Rozprawa w sądzie odroczona. Pani dyrektor nie stawiła się w sądzie. Następny termin - luty 2015. Zatem urodzę jako bezrobotna.