Nie jestem tak silna jakbym chciała

Mi tez maz dzisiaj rano powiedzial czemu jestem taka ponura I sie nie usmiecham. A ja pomimo ze juz jest duzo lepiej to chyba nie pamietam juz jak to sie robi bezwarunkowo. Usmiecham sie jak ktos zartuje,czy ogladam komedie ale zeby tak sama od siebie to juz nie. Zazdroszcze psychologa I mam nadzieje ze wam pomoze.

Wiem o czym piszesz. Ja w tych ciemnościach, w tym półmroku miałam okazję znaleźć się kilka razy. Nikomu nie polecam ale to nie my o tym decydujemy. Bóg. Natura. Nie wiem... Wiem, że trzeba wielkiej pracy nad samym sobą, nad relacjami z mężem, z ludźmi w ogóle. Ale warto pracować. Warto rozmawiać z ludźmi którzy się na tym znają. Warto powtarzać, że się uda nawet jeśli do końca w to nie wierzysz. Można się zaprogramować. Uwierzyć w rzeczy niemożliwe. I jest to trudny proces. Długotrwały. Wiem jednak z autopsji, że możliwy. Z całego serca życzę by wszytko się poukładało. W Twojej głowie, w Twoim sercu. I by uśmiech na Twej twarzy pojawiał się częściej.

wiem co czujesz bo u mnie mijać będzie w grudniu rok od zajścia w ciąże i czuje to co Ty nie chce świąt już się ich boję- ciągle ryczę po nocach tak by nikt nie widział i nie słyszał, ciągle myślę ile nasze dziecko by już miało z czego byśmy się już cieszyli tzn jego osiągnięć, to wszystko nie ma sensu. Ja również uczęszczam do terapeuty bo nie dawałam sobie rady i nadal nie daje, są dni że uważam że ta terapia jest o kant... ale są dni że widzę w tym jakieś rozwiązanie. Mam nadzieję że Wam pomoże- dobrze że chcecie iść razem- powodzenia.

Dziękuję dla mnie również nie była prosta decyzja ale chciałam ratować Nas, Nasz związek dlatego się zdecydowałam- masz racje po pierwszej i kolejnych wizytach czuje się fatalnie. Dziękuje i życzę udanego dnia, i walki o to co nam los daje.

Ja mam za sobą 17 lat. A nadal, kiedy On dotyka mojego brzucha, mam łzy w oczach. Bo tam kiedyś, przez chwilę, było nasze dziecko. Teraz są chociaż możliwości żeby pochować stracone dziecko, nawet jeśli poronienie nastąpiło we wczesnej fazie ciąży. Wtedy nikt o czymś takim nie myślał. A ja chciałabym mieć miejsce, w którym napisane byłoby imię, nazwisko, data. Nie mam. Nie mogę mieć :( Pati, rozumiem Cię bardzo, bardzo dobrze. Moje 35 urodziny były koszmarne :( Nie miałam nic. Nie miałam dziecka (bezpłodność), męża (mężczyzna, który miał nim być zawiódł), rodziców (nie chcieli mieć ze mną kontaktu), przyjaciół (pozrywałam wszystkie relacje, bo tam były dzieci i nie mogłam tego znieść). W zamian za to miałam długów po berecik i przed sobą... NIC. Chciałam położyć się i umrzeć. Ale gdybym wtedy położyła się i umarła, nie miałabym 37 urodzin :) A te urodziny były... WSPANIAŁE! Dziś mój synek przybiegł do mnie, kiedy wróciłam z racy, usiadł mi na kolanach i powiedział do mnie "mamuś" :) Nie poddawaj się.

Pati, strasznie mi przykro, że nie zapewniono Ci wsparcia :( Ja palę świeczkę bardzo często. Stawiam na parapecie w durnej nadziei, że moja Gwiazdeczka zobaczy ją i będzie wiedziała, że tam są rodzice, którzy bardzo Jej chcieli i strasznie za nią tęsknią :( Dziękuję za życzenia :) Wzajemnie :)