... nie daje rady...

Byłam ostatnio w podobnej sytaucji. Stracilismy niedawno drugie dziecko. Pojechalismy z mężem odsapnąć za miasto i pojawiła się cała masa dzieci, szczęśliwych rodziców , ciężarnych. Wszyscy uśmiechnieci, a mi w oczach staneły łzy. Nie miałam dokąd uciec, zresztą całe życie sie uciekać nie da. Wtedy wyobraziłam sobie,że te wszystkie dzieci to adoptusie i dzieci wyczekane, wywalczone, kobiety cieżarne są po kilku latach walki, po kolejnym in vitro, a rodzice przeszli przez to samo co my. Też kiedyś opłakiwali swoje zmarłe dzieci. Tak długo to sobie wkrecałam,że w to uwierzyłam i zrobiło mi sie lżej na sercu, bo skoro im sie udało to i mi sie musi udać. Wyobraźnia może wszystko. Polecam ;)

JMA, Naati dobrze napisała. Jestem szczęśliwą mamusią z cudownym, ślicznym, roześmianym dzieckiem. I pewnie gdybyśmy się spotkały w jakichś pięknych okolicznościach przyrody, patrzyłabyś na mnie z zazdrością, że ja mam, a Ty nie i zastanawiałabyś się dlaczego ja mam to moje Szczęście, a Tobie nie zostało ono dane. I nie wiedziałabyś, nie przyszłoby Ci do głowy, że pierwszą i jedyną ciążę straciłam ponad 16 lat temu, że przez te 16 lat przeżyłam wiele, zbyt wiele złych dni i jeszcze gorszych nocy, że 11 lat temu bezpowrotnie utraciłam możliwość zajścia w ciążę, że przez kolejnych 10 lat walczyłam o możliwość adopcji i zwieńczeniem tej walki jest właśnie Mój Wspaniały Synek. Rozumiem Twoje emocje aż za dobrze. Ale to tylko od Ciebie zależy, czy będziesz przez resztę życia patrzyła z zazdrością na szczęście innych, czy sama tego szczęścia doświadczysz. Trzymam kciuki żeby szczęście nadeszło jak najszybciej :)

Nikt nie zrozumie kobiety ktora przeszła przez to wszystko. Dlaczego jestesmy tak karane co powoduje te wszystkie problemy. Meki przez ktore przechodzimy nie sa ludzkie! Mi serce pęka. Wydawalo mi się ze pogodziłam sie ze stratą maleństwa w 7td, ale nie da sie zapomniec. Wmawiam sobie i lekarzowi ze wymazuje z pamieci to co zle. Tylko kogo chce oszukac? chyab samą siebie. Uwazam ze z chwila kiedy tracimy dziecko, czesc z nas niestety też gdzieś tam ginie. Robi sie pustka i wielka wyrwa w którą wlewa sie strach i niepewnosc. Chyba nie ma na to rady. Kobieta skazana jest na cierpienie. Taki los....

Dekijaana, przepraszam, a uważasz, że mężczyzna nie cierpi po stracie dziecka???? Mój nie-mąż stracił dwoje. Jedno nasze, jedno zmarło mu na rękach w szpitalu jak miało kilka dni. Myślisz, że dla niego to nie jest dramat, trauma??? Do tej pory się nie pozbierał, chociaż minęło kilkanaście lat. Ludzie, LUDZIE, a nie kobiety, cierpią. Takie jest życie. Tylko że poza tym cierpieniem jest coś jeszcze. Ja też straciłam ciążę w 7 tyg. Nie zapomniałam, nie przestałam płakać i tęsknić. Ale z perspektywy czasu widzę ile lat zmarnowałam na zatracanie się w bólu. Los sobie sami stwarzamy. Nie chodzi o wymazanie z pamięci. Chodzi o trzeźwe spojrzenie na życie. I na to, że ma się za sobą coś, ale też PRZED sobą ma sie wiele. Chcę być mamą? To walczę o to. Różnymi metodami. Nie mogę tak, to spróbuję inaczej. ZAWSZE jest jakieś wyjście. Tylko że najczęściej mamy tendencję do zafiksowania się na jednym, jedynym scenariuszu. I kiedy on się nie realizuje, popadamy w depresję i tupiemy nóżkami jak zbuntowane dzieciaki. Bo ja CHCIAŁAM, a nie dostałam. No nie i już. Taki lajf. To trzeba odetchnąć i pójść dalej. Trzymajcie się ciepło.