Mnie już nie ma

Macierzyństwo to piękna część życia. Ale trzeba sobie zdawać sprawę, że wywraca życie do góry nogami do tego stopnia, że z dawnych nas nie zostaje już nic. Przynajmniej w moim wypadku tak się stało. Może to kwestia wieku dzieci (10 miesięcy), może faktu, że od razu jest ich dwoje, a może po prostu tak jest i już. Cały dzień/tydzień/miesiąc mija błyskawicznie tylko na wypełnianiu obowiązków. Czasem tylko łapię się na tym, jacy są słodcy, kochani i ... moi. Zaczynają już chodzić. Ona lepiej, on jeszcze potrzebuje mocnego wsparcia. Zajrzą w każdą dziurę, wygrzebią, wydłubią i wsadzą do buzi, co znajdą, nic i nikt nie jest bezpieczny (biedny stary kot). Dzień mija na usuwaniu potencjalnych nowych zagrożeń (nawet nie wiedziałam, w jak niebezpiecznym miejscu mieszkam) i niedopuszczaniu do większych urazów/ubytków zdrowia/bitek i afer. Mają dopiero 10 mies., a już biorą się za łby. Co będzie dalej? Ojjjj, mamusi skóra cierpnie na grzbiecie, bo dzieci żywe i pełne temperamentu (czy to przez sterydy w ciąży czy tak mają same z siebie?). Chłopczyk uwielbia włazić na swoją siostrę, ciągnąć ją za włosy i bić. I niech ktoś mi wmawia potem, że to wina wychowania i wpajania innych wzorców zachowania niż dziewczynkom, że mężczyźni są b. agresywni! Patrzę na ten moj ocean szczęścia i szczypię się, że to już - już jestem najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem. Tylko czemu jestem tak strasznie zrąbana?