metafizyka brudnej pieluchy ;-)

Kubuś ma już 7 miesięcy, zaczyna raczkować, jest bardzo ruchliwy, energiczny, chce poznawać świat. Oglądałam dziś zdjęcia usg z lutego 2008r- Kuba miał 67,5 mm. (dziś waży 9,5 kg i ma 72 cm długości) A rok temu wydawał mi się taki duży Jest takie jedno zdjęcie z usg, na którym miał takie odstające uszy. Pamiętam jak bałam się, żeby te uszy były "normalne"., bo wyglądał jak diabełek. Na szczęście uszka Kubusia są śliczne, kształtne, mięciutkie. Ale końuszki sa leciutki odstające i to własnie te koniuszki są na zdjęciu usg... Patrzę na tego mojego Kubę i nie mogę się nadziwić, że on powstał z nas. Dla J. to juz normalne, że Kuba jest z nami, nie pamięta chyba naszej żmudnej, bolesnej drogi do niego. Kiedy przypominam mu czasami jak bardzo tęsknilismy za posiadaniem dziecka, jak bardzo bylo nam źle bez niego, J. twierdzi, że nie ma sensu wracać do tego, bo trzeba żyć dniem dzisiejszym. Mężczyźni są jednak dziwni....Ja chcę pamiętać, bo to pozwala mi jeszcze bardziej doceniać to co mam.... Dziś przewijałam Kubusia. Pielucha z "bogatą" wydająca dziwne zapachy zawartością, ogolnie czynność mało romantyczna J. przyglądał mi się i zapytał: "Co się tak uśmiechasz niutek? Przecież to wielka ,śmierdząca kupa" No niby tak, ale ogarnęło mnie dziwne uczucie, jakaś błogość, szczęście, radość Ta pielucha uświadamia mi, że ja wreszcie mogę myć pupę mojego dziecka, że mogę wstawać w nocy do niego, że mogę go nosić na rękach, że mogę być zmęczona opieką nad nim. Kto by pomyslał ile metafizyki jest w brudniej pieluszce Kuby:-)