Kto by pomyślał?

Za kilka dni minie rok. Rok. 365 dni. Rok bez łez. Bez zamartwiania się. Bez zadawania sobie pytania "dlaczego"? Rok, w którym otwierałam oczy z uśmiechem. Rok, w którym w sypialni stoi dziecięce łóżeczko a mój syn wita mnie zawsze, absolutnie zawsze uśmiechem. I woła: mama! Rok temu zostałam mamą siedmiomiesięcznego słodziaka. Tak z dnia na dzień. Czekałam na to latami. Wiedziałam, że to się stanie ale gdy się stało, to było to tak nieoczekiwane, że aż paraliżowało. Dziś, gdy jechałam z nim samochodem i zerkałam na niego we wstecznym lusterku pomyślałam, że z jednej strony to takie normalne, że on, że my, że mamy wspólny dach nad głową i to samo nazwisko. Takie normalne i takie niesamowite jednocześnie. Magiczne. Cudowne. Niedługo mój pierwszy dzień mamy. Jego pierwszy dzień dziecka. Pierwsza rocznica naszej rodziny. Nas.