Kropek i dylematy

13 dpt beta poszybowała do 200, a progesteron do 140 - Kropek dał znać, że zameldował się w kosmicznej bazie. Radość i niedowierzanie, bo do 5 doby nie przetrwały żadne pingwinki. Mnóstwo myśli w głowie, wsłuchiwanie się w odgłosy swojego ciała, czy to aby na pewno jest prawda.. Pierwsza wizyta u lekarza i zderzenie się z rzeczywistością - lekka hiperka, na którą nic nie wskazywało ani w dniu punkcji, ani transferu... Bywa i tak. Dopiero tego dnia tak naprawdę dotarło do mnie, jakie ponosimy fizyczne i psychiczne koszty in vitro i byłybyśmy w stanie znieść pewnie jeszcze więcej, żeby sen się ziścił. Na szczęście mogę dalej pracować - czasami po prostu w domu a nie w biurze, ale cieszę się, że nie ma przeciwskazań, bo w ten sposób nie myślę 24 h na dobę, czy wszystko ok. Czasami tylko "życzliwi" sugerują, że powinnam leżeć plackiem, nie wyjeżdżać na święta, nie iść na sylwestra... Więc momentami się zastanawiam, czy nie "jadę po bandzie", czy nie chcę za wszelką cenę żyć normalnie, a może powinnam odpuścić? Czasami czuję, że podświadomie próbuje mnie się wtłoczyć w rolę Matki-Polki od pierwszych tygodni i zaszczepić we mnie poczucie winy. Ale nie dam sobie tego wmówić - mogę się jedynie na bieżąco badać i przestrzegać zaleceń lekarskich, na resztę nie mam wpływu... Zdaję sobie sprawę, że może być różnie, ale nie będę leczyć się u dr Google. Włączam pozytywnie myślenie i delektuję się tym, że w moim ciele wyczuwalne są już dwa tętna - moje i Kropka. Trzymajcie za nas kciuki.