Kiedy dzwoni TEN telefon

Trzynaście miesięcy i jeden dzień. 1 czerwca (poniedziałek) szłam jak każdego poranka na spacer z psem. Myślałam o tym czy tego dnia moje dziecko dostanie jakiś prezent. 9:44 - dzwoni telefon. Myślę sobie: garnki mi chcą mmi wcisnąć, kartę kredytową dać (chociaż od czasu gdy powiedziałam, że mam męża tyrana i mi nie pozwala mieć karty kredytowej, to już nie proponują - polecam ten patent na spławienie natrętów :) A to był TEN telefon: zapraszamy do ośrodka. Pierwsza myśl – jakiego ośrodka? Mąż przecież na drugim końcu Polski. Ustawiamy spotkanie na pojutrze. Po nocy szyję przytulankę. Słoń z trąbą do góry. Na szczęście, myślę sobie. Na szczęście nasze czy jego? Wolę się w to nie zagłębiać. Szyję, wypycham sztucznym puchem. Precyzyjnie zaszywam. Sprawdzam czy wszystko gra. Gra! Jest pięknie. Można jechać. Pojutrze: jedziemy, czytamy dokumenty, słuchamy. Dżizaz – co za mały szkrab. Od razu jedziemy do niego. Ściskam tego słonia niczym amulet. Wchodzimy, dzień dobry – jestem skobry! Leży taki mały na dywanie, turla się, kombinuje. Zalewa mnie łzami, tak że prawie nie widzę. Nagle się odwraca. Patrzy oczami w kolorze blue. A ja sobie myślę … nic sobie nie myślę. Nic nie czuję. A przecież miała mnie zalać fala miłości. Miało mnie uderzyć od razu. Patrzymy na siebie. To znaczy z mężem patrzymy na siebie. Widzę, że oboje jesteśmy wystrzeleni w kosmos. Bierzemy na ręce małego człowieka, myśl mam taką, że biorę na ręce swojego syna. Przytulam, nie pachnie tak jak miał pachnieć.  Przecież w mojej głowie to było inaczej. Paraliż. Wręczam go mężowi. On ma nogi jak z gumy, ręce jak z waty. Aż przysiada z wrażenia. Ja się gapię, oczom nie wierzę. Z kolei na nas się gapi rodzina zastępcza, pani z ośrodka. Czuję, że kontrolują każdy nasz ruch. Myśli mam dziwaczne: bądź miła, się uśmiechaj, kłaniaj starszym – tak mówiła mama bo przecież oni wszyscy patrzą, oceniają. Mały dostaje butlę z mlekiem, mąż go karmi, leci mu po brodzie a on z taką czułością mu to mleko wyciera. Uciekamy dosłownie. Przerażeni na całego. Milczymy, gadamy. Milczymy. Gadamy, Jedziemy w las, w którym nigdy nie byliśmy, żeby zebrać myśli. A myśl jest taka – boimy się przeraźliwie. Czy damy radę czy podołamy, czy on nas pokocha? Czy damy mu wszystko czego potrzebuje? A gdzie ta fala miłości, która miała być? Wieczorem gadamy, gadamy, gadamy – tym razem z przyjaciółmi. Wszyscy się z tego naszego przerażenia śmieją. Kolejny dzień, zamykamy się sami ze sobą i oswajamy z myślą, że przecież to się dzieje, a jutro mamy jechać na kolejne spotkanie. Przyjaciele przywożą wózek, fotelik, kilka pieluch. Lecę po ubranka na zmianę i dziękuję za słońce – bo wyschnie szybko. No to jedziemy na ten spacer. Ładujemy małego do auta, wsiadamy, ruszamy. Patrzymy na siebie i już to wiemy. Mój mąż podnosi rękę i mówi: high five!!!!! Przybijam piątkę i mówię: high five synku! Całą drogę mąż dzwoni do kolegów i się zwyczajnie chwali. Jak mały chłopiec, który ma najlepsze żelaźniaki w całej klasie. Odbieramy gratulacje, w słuchawkach łzy i oh i ahy. Wszyscy pytają czego nam potrzeba. Moja przyjaciółka w ciągu dwóch godzin organizuje nam naszą nową rzeczywistość i przestrzeń. Jedziemy na szybko po pieluchy, butelki. No i tak to o! Jestem mamą od 5 dni. Teraz ja się chwalę, jakby miała jako pierwsza w klasie Barbie. Rozpiera mnie duma. Zalewa mnie miłość. Tęsknie bardzo widząc puste łóżeczko. Kocham tego malca od tak dawna. Potrzebowałam tylko chwili, żeby miłość przedarła się przez strach. Non stop gapię się na zdjęcia. Czuję jego zapach. Bo on pachnie dokładnie tak jak powinien. Pachnie moim synkiem. Wczoraj moje ubrania pachniały nim. Jest moim spełnieniem. Nie żałuję ani jednej łzy wylanej z tęsknoty za nim. Czy mój synek dostał prezent na dzień dziecka? Dostał. Rodziców wariatów. Dostał mamę i tatę. Kiedyś mu o tym opowiem. Mam nadzieję, że uzna, że to całkiem niezły present.  ps - fala miłości mnie zalała. Tyle, że nie od razu. Ale stało się to w sekundę. Mały baraszkował na dywanie a ja wyszłam na chwilę z pokoju. Gdy wróciłam on się taaaaaaaak uśmiechnął. Taaaaaaak wyszczerzył swojego jdnego zęba i drugiego w drodze, że właśnie wtedy mnie dopadło. Załało i łzami i miłością. Nie było już strachu. Po prostu, tak zwyczajnie. Mój syn się do mnie uśmiechnął. Kochany mój maluszek. Tsunami miłości.