To już jest koniec... nie ma już nic...

Zacznę od tego, że bardzo Cię wspieram. Mogę jedynie przytulić i wyobrazić sobie, jak trudne są to dni. Wiem też, że krzywda, o której piszesz, będzie łagodzona czasem, choć na razie jest ciężko. Piszę ten post dlatego, ponieważ nie wypowiedziałam się w żadnym z Twoich wpisów dotyczących Ostrygi. I był po temu powód, o którym napiszę dopiero teraz. Kiedy czytałam te wpisy - a czytałam wszystkie - bardzo mocno czułam, że powinnam napisać "stop, przemyśl to". Dostawałaś jednak tak dużo zachęt i kciuków, że wydawało mi się to nie na miejscu. Wbrew projektowanemu finałowi, który zdawał się być już napisany tymi wszystkimi kciukami, fluidami i apoteozą miłości, która uleczy każdą ranę, odwróci każdy wyrok losu i każdą krzywdę. Mój brzuch mówił, że to jest równia pochyła, że tym razem wcale nie zwycięży rodzina, że Ostryga nie jest Twoją córką. Mówił mi to nie dlatego, ponieważ mam coś przeciwko adopcji dzieci starszych (w żadnym razie) i nie dlatego, że ta historia zdawała się być jakoś szczególnie ryzykowna (sama w sobie nie, znam historie gorzej rokujące, które kończą się pięknie). Ta intuicja pojawiła się dlatego, ponieważ - w moim poczuciu - Ty cały czas dobrze czytałaś sygnały wysyłane przez Ostrygę i okoliczności, ale ilekroć je sama poddawałaś ocenie, ostatecznie rozstrzygałaś racjonalnie ("nie kocham jej, ale czas to zmieni i poczuję, że to moja córka") i momentalnie byłaś w tym utwierdzana przez innych. Miałam poczucie, że historia tej adopcji jest skonstruowana przez innych, tworzy się bo ktoś tak bardzo tego chce, a nie dlatego, że wątki członków rodziny zbiegają się w jeden. Że tu nie ma żadnej spontanicznej opowieści, odruchu i iskry, a jest za dużo wysiłku, racjonalizowania wątpliwości i presji, abyś znowu zwyciężyła. I być może też dlatego, że o Małpkę zawalczyłaś i wygrałaś, więc podobny scenariusz napisałaś dla Ostrygi. A motyw ambicjonalno-misyjny jest zawsze bardzo niebezpieczny, bo nakłada na nas tak olbrzymi ciężar, że prawie niemożliwym jest mu podołać i wyjść z tego inaczej niż jako wrak. Ale napisać coś takiego komuś, kto jeździ, przeciera szlaki i wydeptuje ścieżki pod gabinetami wydawało mi się okrucieństwem. Takim samym, jak zaapelowanie do reszty "nie czyńcie z Lilith ikony adopcyjnej. To się dzieje za szybko, Ona nawet nie ma czasu zdystansować się i zastanowić, kim jest tak naprawdę i kim powinna być dla siebie". Przede wszystkim zaś uważałam, że droga, o której zaczęłaś coraz częściej wspominać - zostanie RZ- jest drogą rozsądną w sytuacji rodziny wielodzietnej, która nie może sobie już pozwolić na eksperymenty kosztem dzieci, które są w rodzinie. To one są najważniejsze, a nie niepoliczalna ilość sierot społecznych, które cierpią w Domach Dziecka. Ja też im współczuję, ale wiem dobrze, że nie ma żadnej rodziny - ani zastępczej, ani adopcyjnej - jeśli nie ma spokojnych opiekunów bądź rodziców. Ich komfort stoi na miejscu pierwszym, bo za nim idzie komfort dzieci, a zaraz za nim idzie komfort kolejnych dzieci przyjętych. I ten komfort należy postawić w centrum. Dlatego RZ dająca dostęp do wsparcia, do pomocy, będąca kontraktem, a nie cyrografem, jest taką formą sprawowania opieki i dzielenia się miłością, z której zawsze można się wycofać, jeśli poczujemy, że nasze dzieci na tym cierpią. Proponowanie adopcji starszego dziecka ludziom, którzy mają w domu malucha i dziecko ledwie wyprowadzone z poważnych problemów, wymagające przecież stałej opieki i budowania bezpieczeństwa, wydawało mi się co najmniej kontrowersyjne ze strony OA. Ale te wpisy nie służyły podnoszeniu takich wątpliwości, bo wszystko miało być przecież pięknie - Lilith zbawi kolejne dziecko, a my poczujemy się podniesione na duchu, że asystowałyśmy w tym porodzie. Przy czym nie poniesiemy żadnych realnych kosztów decyzji Lilith. Dziekuję, że podzieliłaś się dalszym ciągiem tej historii. Wiem, ze nie było to łatwe. Tym bardziej dziękuję. Ściskam Cię i nie poddawaj się. Jesteś dobrym człowiekiem, nie daj się nigdy wytrącić z tego przekonania, bo jest prawdziwe.

Współczuję... Dobrze,że już po wszystkim, że dochodzicie do siebie. Ściskam mocno.

Ostatnio codziennie o Was myslalam. Stasznie mi przykro,. Brak slow. Z czasem wszystko sie ulozy. Jestes szczesciara, ze masz 4 wspanalych synow, ala ktorych jestes cudowna mama. Mam nadzieje, ze mimo wszystko bedziesz tutaj czasem zagladac i napiszesz co u Malpki i calej Twojej urodziny slychac. Przytulam mocno.

Po prostu poczułaś misję a z nami babeczkami tak już jest i czasem wbrew sobie, wbrew swoim uczuciom i przeczuciom idziemy pod wiatr. Czasem tak bardzo chcemy komuś pomóc, że zapominamy o tym co mamy w domu, o tym jak wiele mamy. Idziemy jak czołgi. Twoją największą winą jest chęć ofiarowania miłości komuś kto nie umiał jej przyjąć, bo nikt go tej miłości nie nauczył. Zrobiłaś wszystko co mogłaś a nawet więcej a Twoim największym zwycięstwem jest to, że odpuściłaś. Nie jesteś dla mnie ikoną - Matką Boską Adopcyjną. Jesteś ciepłą, zwyczajną babką, która umie kochać, umie upadać i podnosić się po upadkach. Jeśli odejdziesz z bociana będzie mi żal, bo lubiłam czytać o Twoich potyczkach z chłopakami. Zrób jednak tak jak dyktuje Ci serce. Ściskam i powodzenia.

Bloo, obok historii Leeleeth, bardzo Ci osobiście dziękuję za ten wpis. Dam go mężowi do przeczytania.

Przede wszystkim - nie miej żalu do siebie. Nie Ty. Nie Ty zawiodłaś tylko ktoś inny. Zadbaj o siebie i swoją Rodzinę. Jesteście dobrymi, ciepłymi ludźmi, jest w Was morze miłości. Obdarzajcie nią siebie na wzajem, po prostu. Jestem z Tobą, mimo, że się nie znamy w świecie realnym. Ale jeśli będziesz kiedykolwiek chciała porozmawiać, odetchnąć, na prive wysyłam namiary. Pamiętaj, że zrobiłaś wszystko, co mogłaś. Czasami się przegrywa, po prostu. Cała reszta życia przed Wami. Dajcie sobie czas. Przytulam mocno.

Kolejny raz czytam Twój wpis.. nawet nie wiem, co napisać. Nie potrafię sobie wyobrazić nawet, co czujesz.. wiem jak marzyłaś o córeczce.. Mam nadzieję, że czas zabliźni rany, a wasze życie rodzinne powróci do harmonii. Trzymaj się dzielnie!

oh Leeleeth ... tak mi przykro, tak przeogromnie przykro wszystko co bylo madrego do napisania napisaly dziewczyny wyzej, szczegolnie bloo i Minula. jestescie Wy, cala Rodzina, Ty i Twoje Chlopaki. to jest WSZYSTKO nie NIC. trzymaj sie jakos

Przykre zakończenie... Przytulam...

Od dawna nie wchodzilam na bociana. Weszlam dzis pierwszy raz od dluzszego czasu a tu Twoj wpis Leeleeth. Wydaje mi sie, ze to co Bloo w szczegolnosci, a zarazem inne dziewczyny pisaly jest najprawdziwsza prawda. Spychalas na bok złe przeczucia, bo marzylas o corce, z drugiej strony kazdy mowil, ze sie ulozy. Rozumiem Cie, ze nie chcialas sie poddac, w koncu to miala byc Ona - ta wyjaśniona i wymarzona. Zycie jednak pisze scenariusze, ktore sa dalekie od naszych oczekiwan i marzen. Nie wiem, czy kiedykolwiek jeszcze sprobujesz, ale chce Ci napisać, że Twoje dzieci nie mogły mieć lepszej matki. Wyobrazam sobie jak bardzo cierpisz, jak bardzo Wy wszyscy ucierpieliscie, ale zycie toczy sie dalej i dla Was lada chwila zaswieci słońce. Sciskam po tysiackroc. Jestes wspaniala!

Mimo wszystko będę tu zaglądała w nadziei, że jeszcze przeczytam Twój wpis.