jestem

To były długie i trudne 4 tygodnie.Październik nie skończył się łatwo,listopad ciągnął dalej... Dzień po wyjeździe M. pojawiło się krwawienie,pojawił się strach,pojawił się żal i nieodłączne pytanie:dlaczego?Przecież trwa już 14 tc?Przecież I trudny trymestr za nami!Przecież miało być na reszcie normalnie... Widocznie nie w naszym przypadku...powinnam się już przyzwyczaić uodpornić,ale samej było cholernie trudno.USG kolejnego dnia nie pokazało przyczyn krwawienie.Lekarz twierdził,że to raczej ze względu na przypadający termin @.Mam leżeć,dawka duphastonu zwiększona i ma minąć.Ciężko bez M.,on tak daleko nie chcę go martwić i słowem nie wspominam,że u nas coś nie tak,a brakuje mi bardzo jego ramion...i pomocy opieki nad Karolką która w dodatku męczy się kaszlem.Nie mogę nawet z nią pójść do lekarza bo plamię...Pomarańczka za to Kochana i wyrozumiała,że mama musi leżeć.Plamienia są nie wielkie więc mam nadzieję,że przejdą,jednak noc z czwartku na piątek jest okropna :((( pojawia się kolejne krwawienie,nie śpię od trzeciej w nocy,rano dzwonię i płaczę do koleżanki z ulicy,ma przyjść,potem telefon do lekarza i słowa których się mogłam spodziewać:trzeba położyć sie do szpitala...płaczę...to trudne.muszę ostawić chorą Pomarańczkę babci,M. tak daleko,poza tym nie wiem co będzie dalej z naszym dzieckiem... Dzwonię po teściową,jest średnio zadowolona z całej sytuacji,a na pocieszenie ma tylko:nie becz co ma być to będzie...Kochana teściowa.Tłumaczę jakie syropy trzeba podać Karolince jak ubierać,co dać do jedzenia,w między czasie na szczęście przychodzi koleżanka i bai się z Karolinką.Ja nie mogę wciąż opanować łez,nerwy wzięły górę.Pakuję torbę do szpitala,żegnam się z wielkim bólem z Karolinką.Jak dobrze mieć chociaż bliską sąsiadkę która pomaga,to ona odwozi mnie do szpitala,czeka aż porobią wszystkie wyniki.Szpital masakra,bo przypomina jak straciłam tam moje pierwsze dzieciątko,nie chciałam tam już nigdy trafić,ale cóż...Na UDG okazuje się,że łożysko ułożyło się z przodu,zakryło szyjkę,delikatnie odkleiło mówiąc zwięźle:duże ryzyko utraty ciąży.Widzę jak mojemu Maleństwu bije serduszko,boję się okropnie.Leków za wiele nie dostałam,bardzkiej nakaz leżenie,wstawania tylko do WC.Wieczorem dzwonię do M. mówię mu wszystko,płaczemy oboje,M. postanawia wcześniej wrócić,nic teraz nie jest ważne,musi jednak upłynąć kilka dni by zarezerwować bilet.W tym czasie dzwonię do lekarza Karolinki proszę o wizytę domową u teściowej,okazuje się,że Karolka ma zapalenie oskrzeli." pokonamy to wszystko,pokonamy..."powtarzałam sobie jak mantrę. Były chwile załamania gdy płakałam do poduszki,były chwile radosne gdy wrócił M. i po tygodniu mogłam zobaczyć moją córeczkę.Wreszcie Karolinka wyzdrowiała,była z M. a to najważniejsze tylko żeby te plamienia zginęły.Dostaję schiz gdy mija kolejny tydzień,a oni nie robią mi USG,powraca głupia myśl:czy moje dziecko żyje? Podczas leżenia w szpitalu widzę różne historie nie wpływa to na mnie dobrze :( Pewnego dnia biorą mnie na badanie,widzą,że jeszcze mocno plamię,mam leżeć bo widocznie krew się wynaczynia,że trzeba jeszcze czasu,że najważniejsze,by nie było świeżej krwi.Beczę sobie w znów,ale wciąż uspokajające smsy od Fenix wreszcie mnie wyciszają,że muszę zaufać lekarzom,że będzie dobrze.Gdyby nie jej wsparcie,racjonalne myślenie było by trudniej pozbierać myśli. Wreszcie nadchodzi poniedziałek,decyzja o USG,lecę jak szalona,choć serce wali jak młot.Słyszę,że łożysko się odsunęło,że już nie ma cech odklejenia,że dzieciątko urosło,wymiary prawidłowe do tygodnia ciąży,ilość wód prawidłowa. Mam ochotę skakać z radości :)Wieczorem jednak przychodzi mój lekarz na obchód i bierze mnie na rozmowę,cieszy się,że łożysko już nike zagraża,ale szyjka otworzyła się delikatnie od środka,że długość jest prawidłowa,ale trzeba poobserwować czy się nie skraca a jak tak będzie to założymy krążek. Staram się jedna myśleć pozytywnie,że jeżeli nawet to nie jest to jaka s tragedia,że zniosę wszystko.Nadchodzi czwartek,to pierwszy dzień bez plamień!Po ponad 3 tygodniach!Tak już było przez weekend,w poniedziałek wzięli mnie na badanie,wg niego jest o.k.Mogę wyjść do domu!Oczywiście pod warunkiem leżenia,w piątek mam się zgłosić na USG by zobaczyć co z szyjką Wtedy zapadną dalsze plany. Karolinka jak zobaczyła mnie w domu to myślałam,że pod sufit zacznie skakać,aż się rozpłakałam z tej jej radość.Od 29 października nie było mnie w domu,gdy weszłam nie mogłam uwierzyć,że jestem :) Obecnie zaczął się 19 tc,to prawie już połowa.Nie przestaję się jednak modlić by Bóg pozwolił mi donosić Maleństwo.Czuję już jego delikatne ruchy... Dziękuję wszystkim którzy przy mnie byli zarówno dobrym słowem jak i myślami i modlitwą.Wiem,że się powtarzam,ale jesteście BEZCENNE!!!