dziwnie

no i tak, pisze ten wpis po az trzeci. Nowy bociek mnie nie lubi i ja tez jakoś nie palam miłością do jego nowego wygladu...nie pisałam 2 miesiace bo jakoś dziwnie mi tutaj, ale spróbuje ostatni raz... U nas czas pedzi z prędkością swtała. Kubus jest slicznym, chłopaczkiem. Czesto brany jest za dziewczynkę, bo ma długie włoski-jakos nie mam ochoty obcinać mu ich jeszcze. Dopiero co była zima, a juz kupujemy sandałki dla naszego syna-nr 24!!! W lipcu Kubus skonczy 2 lata i kiedy to piszę sama nie moge uwierzyc ze dopiero co nosiłam go pod sercem a tu facet mówi do mnie nie ciem, daj, tata pojko(pojechał, dojko(przyjechał), ka tam (motyl lata) i takie tam inne bardzo skomplikowane struktury składniowo-gramatyczne stosuje ten mój madrala. Jest typwym synkiem mamusi i chociciaz bywa to męczące, bo mama jest potrzebna do wszystkiego, to w wiekoszosci przypadków pławieę się w uczuciu, ze jestem dla niego najwazniejsza, najładniejsza, najkochańsza. Czuję tak wielką ufność i miłośc jaka obdarza mnie ten mały człowiek-moje dziecko, że mimo zmeczenia, braku czasu i czasmi co tu ukrywac poirytowania, jestem super spełniona babą. P.S. no i zobaczymy, czy się ten pierwszy po przerwie wpis uda czy nie...hmmmm