To co się u nas ostatnio działo jest nie do opisania. Nasza ciąża adopcyjna zakończyła się nagle, nieco przedwcześnie i w strasznych bólach. Na emocje, które temu towarzyszą nikt nie jest w stanie przygotować. Na chore dziecko, na emocje, które się pojawiają.
Przepłakałam wiele chwil, nad sobą (jakże wiele we mnie egoizmu), wokół pojawiło się tak wiele pięknych, zdrowych bobasków. Serce mi pękało. A potem pomyślałam o dziecku, to nie ja ale właśnie ono płaci najwyższą cenę. Sam, zawsze sam bez oparcia. Wtedy otarłam łzy i zaczęłam słuchać swego serca. O ono mówiło, zobacz jak dzielny jest twój syn, jaki niezłomny. Ty masz miłość, którą możesz sie podzielić a on tej miłości potrzebuje.
Od teh pory mam pewność w sercu, że to dziecko, właśnie to jest moje. Strach odszedł, są chwile zwątpienia czy podołam, ale już nie wątpię czy dziecko jest moje. Nie ja go pod serce nosiłam ale wyprosiłam u samego Boga. Od przyjaciół mojej mamy dostałam słowo z psalmu, nie pamiętam całości ale jedno zdanie wyryło mi się w sercu " oto syn został Wam dany..." Skoro Bóg kieruje do mnie takie słowa nie mam powodu watpić, a skoro postawił małego na kojej drodze da mi siły na jego wychowanie.
Także mogę podzielić się szczęściem. Mamy syna :-)