Bunt Dziedzica

Bunt piętnastomiesięcznego Dziedzica. Jego pierwszy bunt w życiu. Nasza pierwsza wojna między pokoleniami. Wojna o miejsce na naszym podwórku, zwanym dalej mieszkaniem. Dziedzic od początku przejawiał tzw. mocny charakter. No ale teraz – szacunek - ile uporu może mieć mały człowiek. Dziedzic, który jeszcze dobrze nie chodzi (w zasadzie w ogóle nie chodzi jeśli nie ma rąk lub ławy do pomocy lub swojego samochodu), praktycznie nie mówi (dalej komunikujemy się poprzez palec wskazujący i YYYYYYY) ale przez ostatnie dni ostro wyraża swoje zdanie. Zdanie, które zawsze jest inne od naszego zdania – zdania rodziców. Co w zasadzie robi? W zasadzie nic. Po prostu wszystko neguje. Chodź na spacer: NIE. Chodź coś zjemy: NIE. Napijemy się: NIE. W wózku: NIE, na nogach :NIE. NIE, NIE, NIE i jeszcze raz NIE. Ręce opadają. Zwłaszcza, że to NIE to wypowiedziane jest poprzez buczenie albo robienie mostka albo tupanie nogami na leżąco albo wrzeszczenie. Jednym słowem nie sposób tego wziąć za TAK. Próbuje nas. A my? My? Nas trzeba zasadniczo rozdzielić. Na dwie oddzielne jednostki: Mamę i Tatę. Mamę – Szeryfa podwórka i Tatę – „miękką rurę”. Na szczęście „miękka rura” słucha szeryfa bo inaczej Dziedzic wszedłby nam już dawno na głowę i oglądał z niej świat. Otóż mimo, że Dziedzic jest moim wyczekanym dzieckiem, wymodlonym traktowanym wręcz w charakterze cudu, to jestem naprawdę twardym Szeryfem. Jak bunt naszego syna zaczyna się uaktywniać, to po prostu nie zwracam na niego uwagi. Jeśli rusza coś czego nie może ruszać, to odkładam go w inne miejsce. Z wielkim rykiem ale konsekwentnie. Kiedyś odkładałam go od barku. Chyba ze sto pięćdziesiąt razy. Buczał i wracał. Jak maniak. Za sto pięćdziesiątym pierwszym razem złapał klocka i zapomniał o barku swoich rodziców. Trzeba być konsekwentnym. Nie krzyczę ale jak ochrzaniam Dziedzica to zmieniam intonację głosu. Twarz też pewnie mam wredną wówczas. Po prostu nie dyskutuję z małym terrorystą bo o czym tu dyskutować z kimś kto nawet nie mówi? Natomiast Tata – „miękka rura”... Hmmm. Przyuczam Tatę do stanowiska zastępcy Szeryfa ale daleka droga przed nim. Ciężko się awansuje z „miękkiej rury” na zastępcę szefa. Tata w ogóle nigdy nie zmienia intonacji głosu. Czy się z Dziedzicem bawi czy próbuje go słownie skarcić – brzmi to dokładnie tak samo. „Oj gigu gagu syneczku nie wolno” – ratunku!!!!!!! Mój mąż pozamieniał się z kimś na rozumy. Może z Dziedzicem (to by tłumaczyło cwaną Bestię). W chwilach buntu, Dziedzica wynoszę do jego pokoju a w salonie prawie na siłę trzymam Tatę „miękką rurę”. „Bo on tak płacze” – mówi tata „miękka rura” i prawie sam łka (stary chłop - wstyd). „Poczekaj” – odpowiada mama Szeryf. Wcześniej czy później Dziedzic przestaje. Czasem przypełza z płaczem do salonu policzalną liczbę razy ale go odnoszę. I tak za którymś razem młody chłopiec poddaje się Szeryfowi. W końcu Szef jest jeden? Także wkroczyliśmy w pierwszą fazę buntu naszego syna. Pewnie nie ostatnią ale cóż powiedzieć. Wiadomo było, że Dziedzic będzie rosnąć, dojrzewać. Że opieka nad nim nie będzie się zawsze sprowadzać tylko do zabiegów kosmetycznych i machaniem grzechotką. Wiadomo było, że posiadanie dziecka polega głównie na jego wychowaniu. I nikt, absolutnie nikt, nie mówił, że to rzecz łatwa. Zatem jedyne co mi pozostaje, to napisać: trzymajcie kciuki za Szeryfa, bo czasem bliżej mu do „miękkiej rury” niż samej "miękkiej rurze”…. Ale o tym sza! Szeryf jest tylko jeden!