Zaczęło się całkiem niewinnie. W sobotę rano po nieprzespanej nocy zaczął mi twardnieć brzuch. Początkowo sporadycznie. Nie za bardzo się tym przejęłam. Wzięłam to na karb całotygodniowego zmęczenia i bezsennych nocy. Ale w ciągu dnia twardnienie się nasiliło. Poszedł w ruch wujek Google. I ok, pasowałoby to na skurcze Braxtona- Hicksa, ale 18 tc to na nie ciut za wcześnie i poza tym ta częstotliwość. W niedzielę było trochę lepiej, więc jakoś się uspokoiłam, ale w poniedziałek twardnienia wróciły i były już naprawdę częste. Szybka nieplanowana wizyta u lekarza. Końskie dawki magnezu i luteiny i skierowanie do spa na badania. Zaczęłam się bać. I nadal się boję, tak po prostu, choć wstępne wyniki nie wykazały niczego podejrzanego, a częstotliwość skurczy po podaniu leków zmalała. Boję się, bo wiem, że w 19 tc dziecko nie ma szans na przeżycie, dziecko, o które tak bardzo walczyłam. Na razie nie mam nakazu leżenia. Jak to skwitował lekarz: "po prostu zdecydowanie musi Pani zwolnić" - a jeszcze tydzień temu śmiałam się z nim, że ja to pewnie do 30 tc popracuję. Powoli przestawiam wszystko w swojej głowie. Już wiem, że to jest walka o najwyższą stawkę i że jeśli będzie trzeba, przeleżę plackiem te 18 tygodni, oby tylko urodzić w terminie i oby tylko maleństwo było zdrowe. Dotarło do mnie, że to zaledwie 5 miesięcy w porównaniu z całą resztą życia z moim dzieckiem. Smutna konkluzja jest taka, że my - dziewczyny po in vitro, gdzie często ciąża przebiega z przygodami, nie potrafimy się cieszyć tym stanem. Odliczamy kolejne dni, aż to dziecko w końcu przyjdzie na świat. Chyba dopiero wtedy odetchniemy. Pewnie na krótko, bo zaczną się inne schizy.