28 tc

Dwudziesty ósmy tydzień ciąży trwa. Wczoraj o godzinie 19.30 miałam usg. Od 19.40 dnia wczorajszego moje serce bije w innym rytmie. O 19.05 wyrzuciłam Dziedzica z samochodu (dosłownie). No może nie bezpośrednio na bruk a w ramiona ojca. Wracaliśmy z angielskiego a niespełna pół godziny później miało się odbyć badanie ultrasonograficzne Spadkobierczyni. Oczywiście Dziedzic był bardzo chętny by w nim uczestniczyć ale ja stwierdziłam, że to ponad moje siły. Po wyrzuceniu Dziedzica z auta z piskiem opon ruszyłam do prywatnej przychodni. Z lekkim biciem serca. Z takim podnieceniem przed nieznanym. Że niby wszystko wiesz ale przecież nie do końca. I niby już to przerabiałeś ale okazuje się, że nie za bardzo pamiętasz. Wchodzisz do gabinetu z pełnym optymizmem w sercu ale z burzą niepewności w mózgu. Cała byłam sprzecznością. Sprzecznością hormonalnie nasyconą. I nagle widzisz twarz Spadkobierczyni. Uśmiecha się. Ma piękny nos. Pełne usta. Brodę jak Dziedzic. Jest pyzata. I znowu się uśmiecha. Być może to grymas. Być może jest zdenerwowana, że jej przeszkadzamy. No ale ja widzę uśmiech. W mózgu iskrzy. Wszystkie synapsy, neurony i wszelkie inne połączenia między półkulami iskrzą. Niemal dochodzi do zwarcia. Serce dostaje informację. Zaczyna bić w nienaturalnie szybkim tempie. Oczy łzawią. Usta same układają się w uśmiech. Taki prawdziwy, szczery, pełny miłości uśmiech. Wszystkie hormony sprawiają, że niemal unoszę się nad leżanką. Lewituję. Endorfiny to niezły narkotyk. A Spadkobierczyni znowu się uśmiecha. 1040 gramów szczęścia. Tylko tyle i aż tyle..... Od wczoraj jestem zakochana. Mój pancerz obronny spadł. Moje niemyślenie o Spadkobierczyni odeszło. Nie potrafię o Niej nie myśleć. Boje się tego myślenia ale nie chcę przestać. Co chwilę patrzę na zdjęcie. Twarz. Ach........ Od wczoraj doszło do mnie, że to dwudziesty ósmy tydzień ciąży. To już naprawdę całkiem zaawansowany wynik. Uświadomiłam sobie, że jeśli Spadkobierczyni postanowi przyjść na świat jak jej brat, to zostało mi tylko siedem tygodni. Siedem!!!!!! Mój lekarz bierze pod uwagę taki scenariusz aczkolwiek zaraz potem dodaje, że teraz będzie trzydziesty ósmy tydzień. Przy tej wersji mam dziesięć tygodni. To i tak histerycznie mało. To już nie długo. Już wkrótce. Za momencik... O tym, że nie jestem na to przygotowana od strony technicznej - napiszę następnym razem. Być może do tej pory przezwyciężę swój strach i do naszego mieszkania wjedzie trochę asortymentu dla Spadkobierczyni? Jak siebie znam, to i tak nie przełamię się przed trzydziestym tygodniem. Jest dobrze i ma być dobrze. Tego się trzymam. Inaczej zeświruję. PS: Dziedzic na widok fotografii swojej Siostry stwierdził, że fotograf był do bani bo zdjęcie jest rozmazane. Bardziej interesowało Go zdjęcie mózgu, kości udowej, nerek, pęcherza, serca itd. Naukowiec :)