niepłodność męża ciężko zaakceptować

Pamiętaj że nie jesteś sam w walce z niepłodnoscią! Na tym podforum piszemy o targajacych nami uczuciach. O naszych największych radościach i ogromnych smutkach. Staramy się sobie wzajemnie pomóc, a przez to pomagamy także samemu sobie.

Moderator: Moderatorzy Muszę o tym porozmawić

tututek
Posty: 326
Rejestracja: 20 mar 2012 21:14

Re: niepłodność męża ciężko zaakceptować

Post autor: tututek »

Imaginification pisze:Ci co się wypowiadają wyżej, to osoby, których problem już nie dotyczy, więc mogą teraz pokazać jacy są zdystansowani i wielkoduszni. Nie przejmuj się. Ja czuję dokładnie to co Ty i uważam, że mamy do tego prawo.

To co piszesz jest głęboko niesprawiedliwe, to tak jak ja bym napisała, ze gucio wiesz, bo za krótko się starasz, tak jedno, jak i drugie stwierdzenie, jest krzywdzącym uproszczeniem. Po wielu latach walki, niepłodność jest częścią Ciebie, tego się nie pozbywasz jak rodzisz dziecko, nie zapominasz, nie kasujesz z pamięci. A moja pamięć jest na tyle dobra, że świetnie pamiętam początek, jak okazało się, że przyczyna może być tylko u męża, kiedy to z jego strony padły słowa "zostaw mnie, znajdź takiego który będzie mógł dać ci to o czym marzysz...", to nie było powiedziane w złości, nie było też wyszlochane, aby wzbudzić we mnie litość, to było szczere postawienie sprawy, przez człowieka, który tak bardzo mnie kocha, że jest w stanie pogodzić się z moim odejściem, tylko po to, żebym mogła być, w jego mniemaniu, szczęśliwa. Różnica między mną a Wami jest taka, że ja ani przez chwilę nie rozważałam takiego scenariusza, ja uznałam, że wolę być z moim mężem bez dzieci, niż mieć dzieci z jakimkolwiek innym facetem, i nie piszę tego po to, aby Was obrazić, albo pokazać jaka jestem cudowna, tylko aby Wam uświadomić, że może macie u boku niewłaściwą osobę, to się przecież zdarza. Ja podjęłam trudną walkę, ale paliwem tego wszystkiego była miłość, a nie tylko chęć posiadania potomstwa. Patrzyłam na mojego męża, i wiedziałam, że dla niego jestem w stanie podjąć każde wyzwanie, zrobić wszystko żeby był szczęśliwy, a on bardzo chciał zostać ojcem, nie jestem pewna, czy sama dla siebie bym te nasze dzieci wyszarpała od losu, mogłoby mi zabraknąć motywacji.
starania od 2005r., niepłodność idiopatyczna

3 IUI i 4 podejście przerwane w ostatniej chwili

06.11.2013 - zakwalifikowani do IVF z refundacją

29.04.2014 - transfer "Ktosia"

15.01.2015 - rozpakowani :) Nikuś już z nami!

20.06.2017 - I crio ciąża
Miniula
Posty: 755
Rejestracja: 16 kwie 2012 19:38

Re: niepłodność męża ciężko zaakceptować

Post autor: Miniula »

Tututek PIĘKNIE to napisałaś. Tak właśnie powinno być. Cieszę się, że Wam (!!!) się udało.Trzymam kciuki za Drugiego Ktosia :flowers:

Cuda czasami przybierają formę, jakiej się nie spodziewaliśmy, o jaką nie prosiliśmy, jaka może nas niekiedy przerażać. Ale nadal są cudami, odpowiedzią na nasze modlitwy... A może po prostu wynikiem naszej pracy...

Miniek już Miniulowy :love:

Nela8


Ma_ma
Posty: 11
Rejestracja: 22 wrz 2016 14:29

Re: niepłodność męża ciężko zaakceptować

Post autor: Ma_ma »

Sytuacja w której się znalazłaś jest niełatwa, pewnie jest jedną z najtrudniejszych w życiu. Pragnienie doświadczenia macierzyństwa jest niezwykle silne. Nie znam Was, Waszego związku, przyczyn dla których zastanawiasz się czy mąż nie oszukał Ciebie, przyczyn dla których uważasz, że od początku wiedział o "problemie".

Mogę tylko napisać jak jest u nas. Po kilku miesiącach diagnoz okazało się, że mój mąż ma chorobę genetyczną, która całkowicie wyklucza możliwość posiadania przez nas biologicznych dzieci. To był szok. Zawsze chcieliśmy mieć dużą rodzinę. Ale... przecież obiecywałam mu, że będę z nim zawsze, do końca życia, w zdrowiu, i w chorobie. Czy tamte wypowiadane słowa coś znaczyły? Czym były? Czym byłaby moja miłość do niego jeżeli skończyłaby się w momencie choroby? Cierpiałam, ale kochałam go najbardziej na świecie i to z nim chciałam iść przez życie.

Dziś jesteśmy rodzicami adopcyjnymi najwspanialszych na świecie dzieci. Mamy większe i mniejsze problemy ale jesteśmy bardzo szczęśliwi. Choć czasem ból braku macierzyństwa biologicznego wraca, i bunt i żal i złość, nic bym nie zmieniła. Wiem, że tak miało być. Że gdyby nie to doświadczenie nasze dzieci nie byłyby z nami.

Wydaje się, że to wszystko jest na gorąco, w bólu, złości... i może warto usiąść i na spokojnie zastanowić się nad Waszym związkiem, nad przyszłością i nad miłością. Mamy dużo znajomych, którzy starają się przez wiele lat o dzieci, chociaż oficjalnie brak jest jakichkolwiek przeszkód medycznych. To może Cię spotkać również wtedy gdy zdecydujesz się na odejście i zmianę partnera na płodnego... Co wtedy? To są trudne pytania, na które warto poszukać w sobie odpowiedzi przed jakimikolwiek zmianami...
oluska_m
Moderator Dokarmiam bociana ;)
Posty: 9348
Rejestracja: 14 wrz 2012 21:42

Re: niepłodność męża ciężko zaakceptować

Post autor: oluska_m »

Dziewczyny!
Potrzebujemy Waszego głosu w dyskusji na temat portalu i forum NB. Zapraszam na wątek :arrow: NOWA STRONA BOCIANA, wpadajcie i podzielcie się z nami swoimi spostrzeżeniami, uwagami i oczekiwaniami :)
Wy tworzycie Forum i Wasz głos jest tutaj bardzo ważny! :love:


Wysłane z mojego ALE-L21 przy użyciu Tapatalka

2 IFV, 7 transferów

Aniołki [*] [*] [*] :cry2:

25.07.2016  :love: 
Piotruś


17.06.2019 :love: Michaś


oluska_m
Moderator Dokarmiam bociana ;)
Posty: 9348
Rejestracja: 14 wrz 2012 21:42

Re: niepłodność męża ciężko zaakceptować

Post autor: oluska_m »

Czas rozliczeń się zbliża, nie zapominajcie o 1% dla Bociana.
Dane potrzebne do wpisania w PIT:

KRS: 0000133538
Stowarzyszenie na Rzecz Leczenia Niepłodności i Wspierania Adopcji "Nasz Bocian"

Wkrótce również będzie dostępny program do rozliczeń,dostępny bezpośrednio na naszej stronie :flowers:

2 IFV, 7 transferów

Aniołki [*] [*] [*] :cry2:

25.07.2016  :love: 
Piotruś


17.06.2019 :love: Michaś


magdalenatorunska
Posty: 1
Rejestracja: 10 paź 2018 11:22

Re: niepłodność męża ciężko zaakceptować

Post autor: magdalenatorunska »

To jest problem tylko partnerów. Trzeba razem walczyć :)
olgasikorska
Posty: 1
Rejestracja: 28 paź 2018 20:37

Re: niepłodność męża ciężko zaakceptować

Post autor: olgasikorska »

magdalenatorunska, też tak uważam. Powinniście znaleźć dobrego lekarza od niepłodności partnerskiej.
paliana87
Posty: 13
Rejestracja: 26 lip 2020 10:39

niepłodność męża ciężko zaakceptować

Post autor: paliana87 »

Hej dziewczyny, czytam ten wątek bo jest mi on bliski
ale widzę ze już bardzo dawno się tu nikt nie pojawił.
Chciałabym dodać tutaj również swoje odczucia.
Tez jakiś czas temu dowiedziałam się ze to raczej po stronie męża leży problem, zostaliśmy zakwalifikowani do In vitro, które mamy za miesiąc. Bardzo się tym stresuje, nie śpię po nocach często tez płacze. To wszystko jest chyba wpisane w nasza niepłodność. Dylematy ma każdy i ja za te dylematy się nie nawidziłam, myśli w lęku ze może moje życie ma wyglądać inaczej, ze może muszę uciec od tego wszystkiego. Ale kiedy patrzyłam na męża popadałam w rozpacz, bo wiedziałam ze tak bardzo go kocham i tworzymy tak świetna pare i dlaczego my ! Dlaczego musimy się z tym wszystkim mierzyć! Ja do tego jestem nerwusem i chce mieć wszystko już i w tej chwili i to jest jedyna sytuacja w życiu która nie wyszła mi tak jak sobie zaplanowałam. Poszłam do psychologa i pracuje nad sobą, są dni gorsze i lepsze ale wiem ze to problem w mojej głowie i jakiś przez lata gromadzonych ideałów jak będzie wyglądać moje życie. Dużo szukałam wątków na ten temat w internecie, żeby jakoś się pocieszyć i wspomóc ale znalazłam tego bardzo mało, dlatego chciałabym napisać tutaj ze jeżeli ktoś ma takie myśli w głowie żeby odejść od męża, żeby zmienić swoje życie to żeby się za to nie karał tylko dał sobie prawo do tych myśli i rozpisał wszysykie za i przeciw. Czy jeżeli się wycofam to moje życie będzie szczęśliwsze ? Ja już dziś wiem ze nie, ze mimo tego ze nie wiem kiedy ta droga się zakończy, ile razy będziemy musieli podchodzić do tej procedury to wiem jedno ze dzieci chce mieć tylko z jednym facetem.
dzasta4
Posty: 1
Rejestracja: 07 wrz 2020 10:36

niepłodność męża ciężko zaakceptować

Post autor: dzasta4 »

Hej dziewczyny,
paliana87 - czytając Twój post wydawało mi się trochę jakbym czytała o swojej sytuacji. Jestem przed 30stką i zdążyłam wiele marzeń w swoim życiu spełnić. Tak jak u Ciebie życie zazwyczaj układało się tak jak sobie zaplanowałam i taki mam charakter, że jak chcę się podjąć czegoś nowego, zaświta mi w głowie jakiś pomysł, to zabieram się jak najszybciej do realizacji, zazwyczaj z pozytywnym skutkiem. Po fajnych studiach, wymarzonym zagranicznym stażu, znalazłam idealną dla siebie pracę, wspaniałego męża, z którym łączy mnie wiele zainteresowań i pasji, w naszym związku jest też dużo czułości i poczucia humoru. Biorąc pod uwagę, że ślub wzięliśmy dość szybko i w stosunkowo młodym wieku, nie paliło nam się do dzieci, najpierw chcieliśmy się nacieszyć sobą, tym bardziej, że jesteśmy bardzo aktywni, jeśli chodzi o sporty, spotkania towarzyskie, podróże. Ok. 4 lata temu stwierdziliśmy, że nie bedziemy sie zabezpieczać i bez spiny zobaczymy co życie przyniesie, szczerze mówiąc miałam nadzieję, że nie zaciążę za szybko. W międzyczasie kupiliśmy rodzinne auto, staraliśmy się zdążyc zwiedzić jak najwięcej świata, w naszym mieszkaniu zawsze jest też ten dodatkowy pokój w razie czego.
I okazało się, że jednak w życiu nie można mieć wszystkiego, szczególnie pod swoje dyktando. Wyszło tak, że nie zaciążyłam do dziś, jednak wiadomo jak jest - podejście, marzenia i motywacje się zmieniły. Wiemy już, że problem jest po stronie męża, bardzo słabe nasienie. Dla mnie jakiekolwiek wspomaganie typu inseminacje, in vitro nie wchodzą w grę ze względów światopoglądowych. I wracając do głównego wątku - mimo że bardzo kocham męża, świetnie się dogadujemy i nawet ta sytuacja nie pogorszyła jakości naszej relacji, czułości czy też współżycia, i tak coraz częściej myślę co by było gdyby... gdybym jeszcze spróbowała sobie ułożyć życie z kimś innym, dać swoim rodzicom wnuki, poczuć jak to jest być matką.
Przyznaję bez bicia, że dużo do tej pory nie zrobiliśmy. Byliśmy u lekarza naprotechnologii, który zasypał nas taką ilością skierowań i badań w różnych miastach, że chyba przeważyła nasza wiara, że mamy jeszcze czas i może zdarzy się cud. Jedak chyba moja niecierpliwość i podejście, że zazwyczaj dostawałam to co chciałam, podsuwa mi ciągle te myśli, że najłatwiejszą drogą byłby rozwód, dałby też ulgę od rozterek. Mąż wspomniał 2-3 razy, że jest w stanie podpisać papiery rozwodowe, jeżeli do końca życia miałabym czuć się niespełniona. Z drugiej strony i ponad wszystkimi wątpliwościami stoi jednak świadomość, że oboje zdajemy sobie sprawę, że tworzymy tak wspaniały, zgrany związek, że chyba serca pękłyby nam z bólu z powodu rozstania.

Tak jak paliana 87 napisała - czy po rozstaniu znalazłabym tak dopasowanego partnera, czy mogłabym byc jeszcze szczęśliwsza? Zapewne w głowie zostałaby fiksacja na macierzyństwie, więc jak miałabym szukać kolejnego partnera? Prosić w pewnym momencie o przetestowanie płodności? Pytania, które pokazują jak bezsensowne jest to myślenie, ale jednak drąży mózg w poszukiwaniu rozwiązań.

Strasznie się rozpisałam, nie wiem czy ktoś to przeczyta, bo wątek już trochę zakurzony, ale odkąd dowiedziałam się o naszym problemie to tylko czytam i przeglądam co się da, ale nigdy nigdzie nie pisałam co mi na sercu leży. Boli to bardzo, można odhaczać z góry na dół życiową listę rzeczy do zrobienia, ale zawias na temacie dziecka w pewnym momencie niemiłosiernie przytłacza.
Elloea
Posty: 1
Rejestracja: 23 gru 2021 10:40

niepłodność męża ciężko zaakceptować

Post autor: Elloea »

Czytam to i nie mogę w to uwierzyć. Naprawdę, teraz już nie mam złudzeń, że w chwilach kryzysu ostatnie na kogo kobieta może liczyć w kwestii wsparcia, to inna kobieta.
Jak czytam te teksty o "wyższości", o "braku miłości", lub mój hit "że to kobieta powinna poruszyć niebo i ziemię aby dać bezpłodnemu mężczyźnie dziecko" to...serio, niech żadna z Was Super Hero później nie narzeka, jak padnie na pysk ze zmęczenia, a facet jej na to powie: "ja o nic nie prosiłem" i się zaśmieje galopując w stronę zachodzącego słońca.
Do rzeczy. Dziecko chciałam mieć od zawsze. Jako mała dziewczynka chciałam być mamą, jako nastolatka również, itd. I nie, to nie była jakaś desperacja, że dziecko ma dać sens mojemu życiu. Mam sporo zainteresowań, angażującą pracę i pasję, tak naprawdę to sporo ludzi myślało i myśli że nie mam potrzeby rodzenia dziecka bo mam dużą potrzebę wolności, a "dziecko ciężko by mi było wcisnąć w grafik".
Gdy miałam 20 lat, mój ówczesny chłopak stwierdził że chce mieć dziecko, ale później, bo "studia, bo on nie chce byc z byle kim". Matka kazała mi robic testy ciążowe, czy czasem (o zgrozo) "nie wpadłam". Ojciec, że "nie będzie chował cudzych bachorów" - to tekst który mi sprzedał jak dowiedział się że na studia wyjeżdżam do innego miasta. Dla tych którzy nie rozumieją: w domyśle "Mój córka to "k***a która się p***i). Z chłopakiem zerwałam po jakimś czasie i nastąpiła wtedy kilkuletnia fala różnych związków. Żaden mężczyzna nie czuł się gotowy na to by być ojcem. Na zasadzie "kiedyś tam". Niektórzy proponowali aborcję, w razie gdybyśmy "wpadli". Wszystkie te związki się kończyły, bo nie czułam się traktowana poważnie. I tak dobrnęłam do 32 roku życia kiedy to poznałam mojego ówczesnego męża. Fantastycznego mężczyznę. Wcześniej, poznając mężczyzn, obawiałam się mówić że pragnę dziecka w obawie przed łatka "desperatka", "tylko na dziecku jej zależy". Tym razem to on zadał to pytanie, czy ja chcę. Byłam szczera i powiedziałam, że tak. Po jakimś czasie okazało się, że on wcześniej był w ponad 10 letnim związku, ale jego dziewczyna nie mogła mieć dzieci i wpadła w depresję. Przy okazji dodał, że warunkiem małżeństwa jest posiadanie dzieci. Poczułam to okropne ukłucie, ze "kobieta musi być jakaś". Płodna, idealna. Inaczej nie ma szans na miłość, troskę. Sama obawiałam się czy mogę mieć dzieci, bo jako nastolatka chorowałam na zaburzenia odżywiania, nie miałam miesiączki przez 5 lat. Przez 2 lata związku cały czas się zabezpieczaliśmy - tak chciał on. Zaczęło mnie to zastanawiać, że być może nie jestem dla niego ok. Że jestem na chwilę. Po tym jak mi się oświadczył, stwierdził, że teraz możemy się starać o dziecko. I zgadnijcie co się okazało? Że nic, że nie zachodzę w ciążę. Brałam to na siebie, że sprawy kobiece, że tarczyca, że po prostu no kurde mam takiego pecha i on mnie zostawi. Po roku okazało się, że mimo 35 lat moje AMH jest super, wszystkie wyniki ok, a u niego - nieciekawie ale sprawa do uratowania. I wiecie co? Wyszłam za niego za mąż "bo to nasz problem, damy radę", szukałam lekarzy, diet, szukałam nadal winy w sobie. A on? A on stwierdził że chce dziecko ale teraz nie ma czasu zajmowac sie leczeniem i szukac rozwiazan, bo praca, bo kursy, bo jego pasje. Ja ogarniałam ślub, kupno mieszkania, które mi się nie podobalo ale zgodziłam się bo miałam wobec niego poczucie winy, że on taki biedny. I co? i teraz wylądowałam na terapii, sama, bo on nie chce. Mi juz nie zalezy aby walczyc, aby ujezdzac martwego konia. Chcę odejśc ale się boję bo moje poczucie wartosci równa się zeru, każdy dzień jest smutny. Czuję się jak stara baba, która przegrała życie.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Muszę o tym porozmawiać”