Z zaciekawieniem czytam waszą dyskusję - dajecie dużo do myślenia. Nie zdołam odnieść się do wszystkiego, raczej zostawię wam kilka moich luźnych spostrzeżeń.
Miniula, sądzę, że nadążam za twoim tokiem myślenia i rozumiem rozczarowanie i niepokój po przeczytaniu historii Kamila. Nie mam do powiedzenia wiele ponad to, co napisała już Bloo, bo napisała wiele mądrych uwag. Od siebie dodam tylko, że pracując w oa i dd, faktycznie widziałam jak dzieci lgnęły do swoich rb nawet mimo widocznych zaniedbań z ich strony, jak najczęściej preferowały zdecydowanie dysfunkcyjnych rb pojawiających się raz do roku ponad kandydatów na rz, odwiedzających dane dziecko regularnie dwa razy w tygodniu i cierpliwie budujących więź. Jedno pojawienie się mb, potrafiło rzeczywiście wywrócić dzieciakowi wszystko do góry nogami i spowodować, iż nagle zmienił decyzję co do zamieszkania z ciocią, którą wcześniej ewidentnie lubił.
Nie wierzę jednak w coś takiego jak zew krwi. Wierzę w idealizowanie osoby nieobecnego rodzica, w chwilową fascynację nastolatka/młodego dorosłego odkrytą po latach rb, wierzę nawet w to, że przy dobrej woli i odrobinie szczęścia obie strony są w stanie na nowe wejść w dobre relacje. Nie wierzę jednak, by cokolwiek było w stanie przekreślić miłość i poświęcenie, jakie ra włożyła w ukształtowanie swojego dziecka. Jeśli relacje przez większość wspólnego życia były dobre, to ewentualne odwrócenie się dziecka od ra będzie przejawem kryzysu adolescencji, być może przebiegającego nieco bardziej ostro i radykalnie z uwagi na jego historię. Nie wierzę, by odszukanie po latach rb i nawiązanie z nią pozytywnych kontaktów, kiedykolwiek było w stanie przekreślić przekreślić wszystko, co wydarzyło się wcześniej. Owszem, pojawienie się siostry czy brata, a może nawet mb, z całą pewnością stworzy nową jakość w relacji młodego adoptowanego i jego dotychczasowej rodziny. To jest jednak scenariusz, na który ra powinni być przez specjalistów przygotowani i muszą go uwzględniać w swoim widzeniu przyszłości.
W tym sensie zgadzam się z wizją adopcji, o której pisze Wula - w sensie poważnego (a nie spychologicznego) traktowania i brania pod uwagę konsekwencji faktu, iż dziecko adoptowane nawet w niemowlęctwie (ba, w tym kontekście nawet prenatalnie) ma już swoją historię, której próba wymazania czy zaprzeczenia może zakończyć się emocjonalną katastrofą. Nie można szkolić ra na zasadzie, że gdzieś tam jest rb, pewnie kiedyś temat się pojawi, ale to jeszcze daleko, poza tym to wy kochacie, więc nie ma się czym przejmować. Rb jest jak najbardziej realna i prawdziwa, jak napisała to Wula.
Natomiast osobiście nie mam w sobie zgody na wychowywanie dziecka w poczuciu, że ma dwie mamy, dwie rodziny itp. - przepraszam, jeśli coś źle zrozumiałam. Zdecydowanie stawiałabym na narrację, w której dziecko wie o swoich korzeniach, jest uczone szacunku do nich, dorasta w świadomości, że urodziło się w innej rodzinie i ona gdzieś tam istnieje, ale w sposób zdecydowany oddzielamy grubą linią przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.
Takie dziecko wie, że na jego tożsamość co prawda złożyły się losy dwóch rodzin, ale na dzień dzisiejszy i najbliższe lata wie do kogo przynależy, kto jest jego mamą, gdzie jest jego dom. Ma perspektywę, że kiedyś ra pomogą mu odnaleźć rb, że będą wspierać je w tym procesie, ale jeszcze nie teraz. Teraz jest bezpieczne w swojej jedynej rodzinie i ma swoje nienaruszalne miejsce na ziemi, którego nikt mu nie odbierze, bo ra będą strzec jego spokoju ze wszystkich swoich sił.
Przykład. 6-letni chłopcy bliźniaki, od 5 lat w rz, funkcjonującej jak adopcyjna. Zgłosił się do nich ob, nigdy wcześniej niezainteresowany synami. Szybko dostał zgodę na weekendy, dzieci szybciutko go zaakceptowały, wszystko wyglądało na taki właśnie "zew krwi"; facet powie słowo a oni zostawią rodziców, rodzeństwo i spakują walizki. No i zaczął starać się o odzyskanie władzy rodzicielskiej, choć bytowo i emocjonalnie wiadomo było, iż na ten moment nie ma do tego żadnych podstaw. Dzieci - nagle moczenie nocne, wymioty, dziwne infekcje. Wszyscy skłonni byli interpretować to jako tęsknotę za tatą... Mz na pytania chłopców czy pozwoli im zamieszkać z tatusiem, niezmiennie z bólem serca, odpowiadała, że tak, jeśli będą tego właśnie chcieli i sąd wyrazi zgodę. Aż pewnego razu psycholog doradziła jej inną narrację - "nie, teraz na to nie pozwolę, kochamy was i w najbliższym czasie to my będziemy waszą rodziną. Z tatą możecie zamieszkać, kiedy tylko dorośniecie". Problemy skończyły się jak ręką odjął, gdy dzieci otrzymały zapewnienie o tym, że na dzień dzisiejszy przynależą do jednej konkretnej rodziny
Tata z czasem stracił entuzjazm...
