Mam 38 lat, pobraliśmy się w 2005 roku, ale o dziecko staraliśmy się już z pół roku wcześniej. Mimo że się nie pojawiało, jeszcze kilka miesięcy po ślubie nie podejrzewaliśmy niczego. Kiedy jednak w ciążę zaszła moja siostra, która za mąż wyszła pół roku po mnie, oboje stwierdziliśmy, że coś chyba jest nie tak. Trzeba by do lekarza. Zaczęłam od ginekologów z mojej miejscowości, bo - jak każda z nas pewnie na początku - myślałam, że wystarczy dokonać drobnej korekty organizmu i wszystko będzie w porządku. Szybko jednak odesłali mnie do Łodzi, bo - jak twierdzili - nie mają wystarczającej wiedzy w tym temacie, w sumie nawet uczciwie się zachowali. Po wstępnych badaniach usłyszeliśmy wyrok: nasienie męża nie kwalifikuje się do naturalnego poczęcia. Można spróbować inseminacji, ale doktor nie poleca, bo szanse są marniutkie. Tylko in vitro wchodziło w grę. Dla nas był to rzeczywisty wyrok, bo w tym momencie naszego życia nie stać nas było nawet na wykonanie inseminacji, nie mówiąc już o procedurze IV. Płakałam, obawiam się, że mąż pokątnie też. Ciężej było tym bardziej, że za ścianą mieszkała siostra z coraz większym brzuchem. Postanowiliśmy wyjechać za granicę, żeby zarobić jakoś pieniądze, ale dla mnie wyjazd ten był przede wszystkim ucieczką od ciąży siostry, bo wiedziałam, że gdy tylko dzidziuś się urodzi, mogę nie dać sobie rady. Myślę, że to był bardzo dobry krok, ponieważ zaowocował bardzo pozytywnymi zmianami w naszym życiu, głównie jednak przyczynił się do znacznej poprawy naszego statusu materialnego. Niestety, leczenie musieliśmy zarzucić. W tym czasie próbowałam "leczyć" siebie i swojego męża sama, tzn piliśmy zioła, braliśmy jakieś witaminy, mierzyliśmy temperaturę i oczywiście liczyliśmy na cud, bo przecież lekarz powiedział, że kilku procentom cud się przydarza. Nam się nie przydarzył. Przyznam jednak, że mimo wszystko było mi łatwiej, bo wiedziałam, że ze mną jest wszystko ok. Nie chcę, żebyście mnie źle zrozumiały. Nigdy nie czyniłam wyrzutów mężowi z powodu jego słabego nasienia, to był NASZ problem, a nie tylko jego. Ale było mi po prostu łatwiej... Po powrocie - około trzech lat temu - trochę czasu zabrało nam ułożenie sobie na nowo życia w Polsce. W międzyczasie siostra zaszła w kolejną ciążę i... byłam przy porodzie. Nie mieszkałam już wtedy w domu rodziców, ale mama zadzwoniła, żebym pojechała z siostrą do szpitala, a ja... nie umiałam odmówić, choć wszystko we mnie krzyczało. Rozpisuję się o ciążach siostry, ale przez te prawie 8 lat starań "przeszłam" ciąże wielu koleżanek i kuzynek. Było baaardzo ciężko, ale siłę dawała mi nadzieja, że jeśli tylko uda nam się zgromadzić odpowiednią sumę, nas również spotka to szczęście. Pamiętam, że kiedy w niespodziewaną ciążę zaszła moja o rok starsza przyjaciółka, nawet nie byłam już przygnębiona, bo myślałam, że kiedy ona będzie rodzić, ja już będę spodziewać się własnego dziecka. Oczywiście tak się nie stało. Uzbieraliśmy jednak tyle, żeby wystarczyło na IV. Po pierwszych zleconych badaniach przeżyłam traumę. Okazało się, że dla mnie jest już za późno, że weszłam już w okres menopauzy i że nigdy nie będę mieć własnych dzieci. Dzień, w którym się o tym dowiedziałam, z całą odpowiedzialnością mogę nazwać najgorszym dniem w moim dotychczasowym życiu. Przez tydzień ryczałam dzień w dzień od rana do wieczora, później miałam chociaż godzinne przerwy, jeszcze później zaczęłam brać pod uwagę to, co lekarz powiedział o komórce dawczyni. Dziewczyny, wiem, że może nie zrozumiecie tego, ale ja nie chciałam jakiegoś dziecka , ja już będąc nastolatką, marzyłam o WŁASNYM dziecku, o krwi z mojej krwi i ciału z mojego ciała. Przeżyłam prawdziwy dramat, ale jednak zdecydowałam się na KD. Bardziej dla męża niż dla siebie, choć tak naprawdę sama nie byłam w stanie określić w tamtym momencie własnych uczuć. Kiedy mąż oddawał nasienie przed zapłodnieniem komórek, czułam się okropnie, jakby poza nawiasem, bardzo niepełnowartościowo. Transfer się nie udał i wiadomo o tym było już dzień po transferze. Wiem nawet, kiedy dzieciaczki mnie opuściły. I choć przed transferem miotały mną różne - nie zawsze pozytywne emocje - przez te klika dni od transferu, kiedy nie miałam jeszcze pewności stuprocentowej, że się nie udało, to wtedy pokochałam te dzieci,a po ich odejściu uważałam, że sama je uśmierciłam, ze może w kimś innym miałyby szansę na przeżycie. W niedługim czasie podchodziłam do kolejnego KD, ale choć minął rok i zarodki na mnie czekają, nie można mi ich podać, bo okazało się, że cierpię na rzadką przypadłość - mój organizm na progesteron reaguje krwawieniem. Podchodziłam kilka razy, progesteron podawano mi na różne sposoby, niestety, zawsze to samo - krwawienie tuż przed transferem. Straciłam już nadzieję, nie liczę już też na cud. Lekarstwa dla mnie nie ma, więc dziecka nie będzie. Ale można żyć z tą wiedzą. Człowiek po latach uodparnia się. Zadziwiające jest to, że dzieci do mnie lgną, choć ja ich wcale nie zachęcam. Miewam w domu przedszkole, bo dzieciaki mojego rodzeństwa, sąsiadów uwielbiają znienacka wpadać do ukochanej cioci. Reaguję normalnie, jak każda inna ciocia. Tylko że nie chcę się do nich przywiązywać, bo one zawsze odchodzą do swoich rodziców. Da się żyć, choć łatwo nie jest. Przychodzą chwile takie jak dziś, że jeśli nie dam upustu emocjom, to mam wrażenie, że oszaleję. Wchodzę wtedy na bociana, czytam różne historie i płaczę. Potem mam na jakiś czas spokój i dalej mogę normalnie funkcjonować. Aż do następnego razu. Oczywiście ślady w psychice zostały. Pomimo tego, że staram się w życiu realizować, że idę do przodu, że wyznaczam sobie nowe cele i je osiągam, mam poczucie braku. Nie czuje się w pełni kobietą i mam wrażenie, że każda inna ma nade mną przewagę, bo to, co dla innych jest naturalne, dla mnie jest nieosiągalne. Poza tym mam wrażenie, że skrzywdziłam męża, choć nigdy mi tego nie powiedział ani w żaden inny sposób nie okazał. On także marzy o dziecku, a ja nie mogę mu go dać. Seks leży na całej linii, głownie z mojej przyczyny. Nie chodzę do spowiedzi i coraz rzadziej zaglądam do kościoła. Zabawne jest to, że być może do braku dziecka przyczynił się faktycznie brak pieniędzy, gdybyśmy to in vitro zrobili wcześniej, może zdążyłabym przed menopauzą. Teraz pieniądze mam i to całkiem sporo, ale... za późno. No i tyle. Pewnie Was zanudziłam moim ekshibicjonistycznym wyznaniem, ale dziś mi to było potrzebne. Takie małe katharsis
Dodane -- 23.08.2011, 01:02 --
Dorzucę jeszcze kilka słów w temacie, w którym dyskutowałyście odnośnie lat starań. Mnie, dziewczyny, wydaje się, że po wielu miesiącach starań i ustawicznych rozczarowań odrobinę zgorzkniałyśmy i jesteśmy przewrażliwione na punkcie własnego nieszczęścia. Ja po trzech latach starań czułam się tak samo źle jak po pięciu czy ośmiu. Z czasem dochodzi tylko to przewrażliwienie, o którym napisałam. Posłużę się przykładem: dziewczyny będące pacjentkami tej samej kliniki, w której i ja bywam założyły na forum trzy różne wątki: dla starających się, dla ciężarnych i dla matek. Zrobiły to po to, by nie "kłuć w oczy" te z nas, którym się nie udaje. Początkowo odbierałam to jako dyskryminację, a wątki dla zaciążonych i matek oznaczały dla mnie kolejny "stopień wtajemniczenia"osiągalny tylko dla tych lepszych. Nic podobnego! Byłam głupia myśląc w ten sposób, a wynikało to z mojego przeczulenia na własnym punkcie.
Ech... życie uczy człowieka pokory.
. Potem laparoskopia i miesiąc później histeroskopia. Od lekarza słyszymy że najlepiej by było dla nas podejście do IUI. Nie chcieliśmy dłużej czekać zapożyczyliśmy się u moich rodziców i podeszliśmy - do pierwszej do drugiej do trzeciej "brak ciąży". dwa lata temu postanowiłam zmienić klinikę. KOSZMAR tylko polegało to na wyciągnięciu jak największej ilości pieniędzy. Podeszliśmy do czwartej IUI-brak ciąży. Zaś mnie czekała laparoskopia (już druga)podeszłam do niej i słyszę od lekarza że mam wycięty kawałek prawego jajnika. Małżeństwo zaczęło się nam sypać. Im więcej było problemów tym bardziej nie mogłam się dogadać z Mężem, a przy tym brak pieniędzy i pożyczki na leczenie. Postanowiłam odpocząć. Rok temu podeszłam do 5 IUI na tzw. kasę chorych. Za wizytę musieliśmy zapłacić i za badania krwi które kosztowały 300 zł. :x Oczywiście ciązy brak. W tym roku postanowiłam wrócić do swojego pierwszego specjalisty. Mówi nam o in vitro i że to będzie dla nas najlepsze rozwiązanie. Nie czekamy bierzemy zaś pożyczkę i podchodzimy. Niestety nie udało się... Przed nami jeszcze histeroskopia i dwa transfery. Jest Mi ciężko. Siostra ma dwójkę dzieci, kuzynka ogłosiła dwa tygodnie temu że jest w ciąży(już z trzecim a jest w tym samym wieku co ja) a teraz pod koniec listopada przyjeżdża ukochana synowa ogłosić teściowej że będzie babcią. Nie jestem zazdrosna to już minęło, ale boli mnie tylko to że będziemy wysłuchiwać jacy to jesteśmy zapatrzeni w siebie, że latka nam lecą a my dalej nic...Dlaczego ludzie są tak ciężko domyślni, czy wszystko trzeba im tłumaczyć...Jestem z mężem już ponad cztery lata i moja niepłodność nauczyła mnie pokory, zrozumienia, zrozumiałam czym jest rozczarowanie i cierpliwość. Widzę też dobre strony tej choroby wiem że mąż mnie kocha tak prawdziwie Przecież jest ze mną mimo tego że nie dałam mu dziecka. Coraz częściej zaczynamy rozmawiać na temat adopcji. Oby dwoje mamy dosyć naszego małego pustego mieszkanka m-3. Przestałam się już rozczulać nad sobą i nad swoim życiem. Zaczęłam sobie tłumaczyć tym że niektórzy ludzie mają znacznie gorzej. Jest mi smutno jest mi przykro ale to są emocję które będą nam towarzyszyć do końca życia czy tego chcemy czy nie...
za Was wszystkie
Wierzę w dobre zakończenie u Ciebie. Tak po prostu musi być. Musi być dobrze. 
Jest dobrze już teraz 
