od dawna już myślę, żeby o tym napisać , ale nie bardzo wiem od czego zacząć...
Dlatego zacznę od początku. Nasza historia zaczęła się w maju 2012 roku... był piękny ślub , a zaraz potem miało pojawić się nasze ukochane i tak bardzo upragnione dzieciątko...Nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, że coś takiego mnie w życiu spotka
Od lekarzy ciągle słyszę tylko, " że jestem jeszcze młoda i mam czas" ( mam 26 lat, mój mąż 30 ). Mój ginekolog powiedział też, że rok to jeszcze za krótko, że powinniśmy próbować przynajmniej jeszcze przez rok. Od 4 lat leczę niedoczynność tarczycy, właśnie trafiłam już do trzeciego lekarza endokrynologa i okazuje się , że mam chorobę Hashimoto, której przez owe 4 lata nie zauważył żaden z dwóch z wcześniejszych lekarzy ( a jak się dowiedziałam jest to bardzo istotna sprawa przy planowaniu ciąży). Nie wiem , co mam dalej robić, chcemy z mężem wybrać się do jakiejś specjalistycznej kliniki leczenia niepłodności, ale tak naprawdę nie wiem od czego zacząć... czy trzeba mieć jakieś skierowania od swojego lekarza czy poprostu zadzonic tam i umówić się na pierwszą wizytę.
Czasem tak bardzo chciałabym z kim o tym porozmawiać, ale nie potrafię , bo gdy tylko zacznę z oczu odrazu płynął łzy... nawet teraz. A poza tym nikt mnie nie rozumie, łatwo się mówi jak się "stoi z boku" i problem nie dotyczy Cię bezpośrednio... Wiem, że niektórzy starają się o dziecko latami i wydawać , by się mogło, że te dwa lata to wcale nie tak długo, ale dla mnie to jak cała wieczność
. Nie mam już sił, choć tak naprawdę to dopiero początek i nie podjęliśmy jeszcze żadnych kroków, nie wiemy nic (poza moją niedoczynnością tarczycy) i tak bardzo boję się tego czego możemy się dowiedzieć. Nie wyobrażam sobie, że miałabym wogóle nie mieć dzieci....ale ciągle o tym myślę. Nie mogę spać po nocach, bo ciągle myslę , dlaczego mnie coś takiego spotkało i płaczę w poduszkę. Jakby tego wszystkiego było mało pod koniec listopada straciłam pracę , nikt mnie nie chce zatrudnić , ponieważ młoda mężatka pewnie za chwilę będzie miała dziecko, a dzieci mieć nie mogę i kółko się zamyka...
To tak bardzo boli, szczególnie , że w mojej baaaaardzo licznej rodzinie tylko my nie mamy dziecka. Ale teraz już nawet za bardzo nikt nie pyta kiedy, bo chyba wszyscy domyślają się , że co jest nie tak. Jest mi tak strasznie przykro, gdy co chwilę słyszę, że ktoś znów spodziewa się dziecka. W styczniu 2013 już mieliśmy nadzieję ,że się udało, niestety jeszcze nie teraz... okazało się , że moja siostra jest w ciąży (teraz jak patrzę na jej córeczkę zawsze myślę sobie , że gdyby wtedy się udało teraz też bym miała takie moje maleństwo). Pamiętam jak przyjechała do mnie z pozytywnym testem ciążowym... myślałam, że serce mi pęknie, gdy następnego dnia rano dostałam miesiączkę- ryczałam cały dzień i noc. Kolejna nadzieja pojawiła się w lipcu 2013- wtedy to już byłam prawie pewna, wydawało mi się, że mam nawet inne objawy, lecz niestety nie tym razem.... miesiączka pojawiła się spóźniona o 20 dni...
Ps. Być może pisałam bez trochę bez ładu, ale tak dużo chciałam z siebie wyrzucić, że mogłam troszkę namieszać. No i późna już godzina ale znów nie mogłam spać:(, więc postanowiłam w końcu napisać i jakby troszkę mi ulżyło
. Na pewno będę zaglądać tu częściej, ponieważ tutaj nie tylko ja mam podobny problem i wszyscy mnie rozumieją.
aby się udało