Chciałabym sia podzielić z wami swoja historią. Być może znajdzie sie ktoś w podobnej (lub takiej samej!) sytuacji, być może ktos doradzi, a może wystarczy mi tylko to,że się wygadam...
Jesteśmy razem juz 8 lat, małżeństwem od 1,5 roku. Ja mam 28 lat, mąż 33. Oczywiście od 1,5 roku staramy się o dzidziusia, ale bezskutecznie... Początkowo mąż bardzo obawiał się jak to będzie, jak sobie poradzimy- tym bardziej, że ma chorych rodziców, którymi się opiekuje. Właściwie dzieli swój cas między mnie a rodziców. Teściowa miała dwa zawały, teśc choruje na nowotwór płuc, mieszkają na wsi, więc mąż również bardzo dużo pomaga w gospodarstwie. Dodam, że nie mieszkamy z teściami, ale wynajmujemy mieszkanie w innej miejscowości.
Wybaczcie, że się rozgadałam..
Już przechodzę do sedna soprawy.
Pamiętam jeszcze łzy przy każdej miesiączce, dlaczego jeszcze nie??!!!
W grudniu zrobiliśmy badania. Okazało się, iż diagnoza lekarzy była jednoznaczna (zasięgaliśmy opinii trzech lekarzy) - główną przyczyną niepłodności jest słabe nasienie (bardzo mała liczba plemniczków i wszystkie w ruchu C, badanie było powtarzane, wynik bez zmian), ja również mam podwyższony poziom prolaktyny. Wszyscy jednoznacznie orzekli, iż jedynym wyjściem jest in vitro z mikromanipulacją.
Mąż naprawdę nie ma już sił... Jest załamany... Dlaczego właśnie on, Dlaczego wszystko sprzysięgło się przeciw niemu???!!!!
Próbuję mu tłumaczyć , że to nie tak, że wszystko będzie dobrze, że poradzimy sobie. Kocham go. Jak mogę mu pomóc? Jak wytłumaczyć, że to nie jest niczyja wina????
On czuje sie odpowiedzialny zarówno za rodziców, za nieporadnośc matki ( z którą mieszka, gdy teść leży w szpitalu), chorobę ojca (dwie serie chemioterapi całkowicie wyniszczyły organizm, są dni, gdy teść nie ma sił wstać z łóżka, nie przyjmuje pokarmów, ani płynów). czasami jedynym wyjściem z sytuacji wydaje się zamieszakać razem z teściami, byłam skłonna to zrobić, jednak tam po prostu nie ma gdzie mieszkać! To jest właściwie jeden pokój, kuchnia.
Tak, wiem, gdy się chce wszystko można zmienić, wyremontować... Jednak to naprawdę nie takie proste...
Choć oboje pracujemy, nie mamy własnego mieszkania, podejrzewam więc, że właśnie to byłoby przeszkodą w adoptowaniu dzidziusia.
Próbuję tłumaczyć, że jeszcze nam się uda... Że będziemy mieli dziecko, które tak baaaaaaaaardzo pragniemy...jeśli nie "własne" to być może adoptowane (choć mąż na razie nie chce o tym słuchać)
Ale pozostaje jeszcze coś, podświadomie wiem,że ja mogę... że mogę ...że Ty KOCHANIE możesz mieszkać pod moim sercem... - wybaczcie że to mówię...
Jak sobie z tym poradzić??????!!!!!!!!!!
Jak poradzić sobie ze śwadomością, z rozpaczliwym pragniem byś mieszkał KOCHANIE w moim brzuszku, pod moim sercem????????!!!!!!!!!!
Próbuję sobie tłumaczyć, że to troche egoistyczne pragnienie...
Wiem,że mężowi jest również bardzo ciężko, że niezwykle trudno mu odnależć się w tej sytuacji... Stracił swą energię, którą dawnie tryskał, jest smutny, załamany...
Proszę o rozmowę.
Być może są dziewczyny w podobnej sytuacji???
Serdecznie wszystkich pozdrawiam
Agapi
