PRAWDA WAS WYZWOLI...

Miejsce do wymiany doświadczeń dorosłych osób, które w dzieciństwie adoptowano.

Moderator: Moderatorzy dorośli adoptowani

mermaid
Posty: 12
Rejestracja: 31 gru 2008 01:00

Post autor: mermaid »

Witaj Ewciu,
Dziękuję za te piękne słowa. Tak jak już wcześniej napisałam, wielkie serce jest Tych którzy obdarowywują obce biologicznie dziecko miłością i oddaniem.
Ja to wszystko dostałam od moich Rodziców.
Tak sobie myślę, że może po to się dowiedziałam o swoim prawdziwym pochodzeniu, aby móc docenić miłość moich Rodziców.
Nie mam swoich dzieci, ale sądzę, że jakby okazało się , że nie mogę mieć dzieci to jakbym tylko mogła to przyjęłabym dzieciątko do swojego serca i domu jako jego mama.
Pozdrawiam Cię serdecznie :-))).
Mermaid
Awatar użytkownika
qqq
Posty: 3
Rejestracja: 31 paź 2008 01:00

Post autor: qqq »

Witaj
Może masz pomysł jak nawiżać kontakt z moją siostrą biologiczną, która nie była adoptowana.
pozdrawiam Tomcio qqq
mermaid
Posty: 12
Rejestracja: 31 gru 2008 01:00

Post autor: mermaid »

Witaj Tomciu,
Nie umiem odpowiedzieć Ci na to pytanie ponieważ, nie znam Twojej historii życia. Nie wiem też czy mam kompetencje, aby Ci doradzać w tak osobistej sprawie.
Jeśli możesz, napisz do mnie parę słów o sobie na prywatny adres.
Postaram się, jeśli nie doradzić to wyrazić swoje osobiste odczucie w tej sprawie.
Pozdrawiam Cię serdecznie.
Mermaid :-)
Awatar użytkownika
saskia
Posty: 1061
Rejestracja: 25 lis 2008 01:00

Post autor: saskia »

Zyczę Ci jak najszybszego powrotu do spokoju:)
Ostatnio zmieniony 29 paź 2010 00:44 przez saskia, łącznie zmieniany 1 raz.
mermaid
Posty: 12
Rejestracja: 31 gru 2008 01:00

Post autor: mermaid »

Witaj Saskia,
Bardzo dziękuję za twój post. Widać, nie ja jedna, przeżyłam szok poznania prawdy o swoim pochodzeniu, w dojrzałym już wieku.
Tak jak Ty, nie wyobrażam sobie innych Rodziców jakich mam, chociaż mój Tato nie żyje 11 lat.
Powoli dochodzę do siebie, chociaż mam czasami "trudne dni".
Wierzę, że ta prawda, którą znamy tak naprawdę wzmocni nas i utwierdzi, że jesteśmy tu na ziemi potrzebne, chociaż ktoś kiedyś bardzo nam bliski odwrócił się do nas plecami.
Pozdrawiam Cie serdecznie i życzę wszystkiego co najlepsze.
Mermaid :-))).
Awatar użytkownika
frik
Posty: 2
Rejestracja: 06 mar 2009 01:00

Post autor: frik »

witam
Jestem tu nowa na tym forum
przeglądając te posty piszecie dużo adopcji nawiązują do postu Mermaid rozumiem go, ale właśnie ja mam też problem taki, ale zaczne od począdku sama jestem adoptowana a może inaczej to nazwać bo byłam w rodzinie zastępczej (bo jedno z rodziców mnnie się nie zżekło)sama wiem od dziecka że nie mam rodziców prawdziwych miałam już 8-lat ,to już dużo rozumiałam stałe chodzi po głowie ilu na rodzeństwa, od rodziców do wiedziałam się że mam brata młodszego ale jest tym problem bo nie znam jego daty ani imienia, mam trudny orzech do zgryzenia jak go odnajde oile mi się uda, czy właśnie ,jak postąpić czy kontaktować się znim ,czy on zechce i właśnie nawiązują do postu Mermaid ja także kocham rodziców zastępczych dali wychowanie i miłosc ale nigdy nie urywałam ze chce poznać prawdziwego brata wchodze na różne strony aby go znalęś szukam po forach
nie wiem czy dobrze pisze ale tetaz mam dzieci upragnione i one wiedzą zkąd pochodze i właśnie one dają mi odwage aby szukać
to wskrucie opisałam mój dylemat
pozdrawiam
Awatar użytkownika
frik
Posty: 2
Rejestracja: 06 mar 2009 01:00

Post autor: frik »

Dziękuje , za szczerość
takie pytania sama sobie zadaje
będę próbować ,tylko ja mam bardzo utrudnione poszukiwania ,bo jak ja byłam w domu dziecka to istniał ,teraz już od 15lat nieistnieje, już go nie ma
pozdrawiam
mermaid
Posty: 12
Rejestracja: 31 gru 2008 01:00

Post autor: mermaid »

Witaj Frik,
Tak jak Omilka uważam, że masz prawo poznać brata. Musisz jednak nawiązać z nim kontakt w sposób bardzo przemyślany, aby nie było efektu tzw. "włożenia kija w mrowisko" jak pisał o tym Tomcio w jednym ze swoich postów.
Niestety moja siostra tak się zachowała i narobiła więcej szkód niż dobrych rzeczy.
Pozdrawiam Cię i życzę sukcesów w nawiązaniu rodzinnej więzi z bratem.
Mermaid
adopted
Posty: 1
Rejestracja: 29 wrz 2010 23:25

Re: PRAWDA WAS WYZWOLI...

Post autor: adopted »

A mi powiedzieli jak miałem 22 lata. Nic nie podejrzewałem i nie zamierzali mi nigdy tego ujawniać. Odnalazła mnie biologiczna siostra i skontaktowała się z rodzicami. Oni się wystraszyli i po jakimś czasie mi powiedzieli. Był to spory szok. Nawet nie mogłem uwierzyć bo wiele obcych osób mówiło mi że jestem podobny do taty, mieliśmy pieprzyki w podobnych miejscach, ten sam numer buta, te same zainteresowania itp itd. Z urzędu dostałem pełny odpis aktu urodzenia, w którym są informacje o przysposobieniu. Poznałem prawdziwe nazwisko, imię, dane rodziców biologicznych. Pani w urzędzie się poryczała... Podjąłem kontakt z siostrą dopiero po pół roku. Biologiczni rodzice już nie żyli. Matka zapiła się na śmierć jak miałem ok 13lat a ojciec zmarł chyba jeszcze wcześniej. Był już dość wiekowy. Do rodziców biologicznych nie miałem żadnych sentymentów. Matka ani razu mnie nie odwiedziła w domu dziecka i miała mnie kompletnie gdzieś. Ojciec to samo. Siostra mówiła mi, że wychowała ją babcia bo matka stale piła. Z siostrą mam obecnie dobry i systematyczny kontakt. Dzięki Naszej-Klasie poznałem rodzinę od strony biologicznego ojca. Okazało się że mam jeszcze drugą siostrę i brata. Nie podjąłem z nimi kontaktu. Raczej nie chcą bo ojciec zdradził swoją żonę z moją matką. Raczej porąbana wiara więc ich olałem. Czasem żałuję że mi przybrani rodzice wogóle mówili o adopcji. Adoptowali mnie w stanie wojennym i nikt nic nie wiedział. Nawet najbliższa rodzina. Teraz pewnie to by się wydało, ale wtedy nie było możliwości swobodnej komunikacji, a telefony mieli nieliczni. Tym co chcą adoptować radzę tylko jedno: konsekwencje decyzji. Jeżeli oddacie dziecko to lepiej żebyście go wcale nie brali. To nie jest piesek czy kotek ze schroniska. Byłem już zawodowo świadkiem rozprawy, gdzie rodzice adopcyjni wydziedziczali córkę, zabraniając jej posługiwać się ich nazwiskiem i odmawiając jej prawa do spadku. Po adopcji udało im się mieć swoje dziecko i chcieli żeby to ono wszystko dostało. Niezłe chamstwo...
Awatar użytkownika
Emily
Posty: 294
Rejestracja: 05 kwie 2004 00:00

Re: PRAWDA WAS WYZWOLI...

Post autor: Emily »

Witaj, adopted.

Widzę, że masz do faktu bycia adoptowanym raczej zdroworosądkowe nastawienie... :wink: Przepraszam za ten lekki żart, ale sprawiasz wrażenie dość bezpośredniej osoby.

Dobrze, że piszesz. Powtórzę za wieloma rodzicami adopcyjnymi, że dzieki takim ludziom, jak Ty lepiej rozumiemy nasze dzieci i mamy nadzieję przygotować je do dorosłego życia ze świadomością ich pochodzenia, ale też w niezaburzonym poczuciu, że są kochane i chciane w naszych rodzinach.

Ten przypadek, o którym piszesz... Straszne... Nie potrafię sobie wyobrazić bólu tego odrzuconej dziewczynki/kobiety (nie piszesz, w jakim wieku uczestniczyła w rozprawie)... Myślę, że to dobrze, że teraz - przynajmniej w większości ośrodków adopcyjnych - proces przygotowania i kwalifikacji przyszłych rodziców adopcyjnych/zastępczych jest taki dokładny. Trwa to zazwyczaj długo, jest uciążliwe, ale chodzi przede wszystkim o to, żeby wyeliminować osoby, które mogłyby znów zranić dziecko. Dla mnie sprawa jest jasna i oczywista.

Serdecznie Cię pozdrawiam!
"As my children grow my dreams come alive..."
W styczniu 2009 dwa Cudy dodały barw naszemu życiu... :-D
Awatar użytkownika
kasialu
Posty: 1394
Rejestracja: 13 mar 2004 01:00

Re: PRAWDA WAS WYZWOLI...

Post autor: kasialu »

Co za ludzie, którzy wydziedziczyli dziecko, które świadomie adoptowali...
Dwie drogi, dwa szczęścia...
Micio
Posty: 27
Rejestracja: 18 wrz 2007 00:00

Re: PRAWDA WAS WYZWOLI...

Post autor: Micio »

Witam
Weszłam przypadkiem na pani wpis nie wiem czy jeszcze aktualny i aż się popłakałam,chciała bym by w przyszłości nasz skrzatek powiedział tak jak pani,że rodzice adopcyjni są najważniejsi.Musi pani być osobą o wielkim sercu i pani rodzice również,że tak się kochacie i że wybaczasz im fakt zatajenia prawdy.My naszemu małemu juz coś tam tłumaczymy o dawnych rodzicach których nie znał bo był malutki ale w przyszłości nie wiadomo jak będzie i czy nie będzie nas do nich porównywał lub ich idealizował.Pani rodzice nie mieli takich dylematów bo pani nie wiedziała a np.w okresie dojrzewania może być różnie i nie tylko.Ale napewno bali się też że moga pania stracić,jednak spotkało ich wielkie szczęście i tego im gratuluje i pani,że jest pani tak wpaniała.
mermaid
Posty: 12
Rejestracja: 31 gru 2008 01:00

Re: PRAWDA WAS WYZWOLI...

Post autor: mermaid »

Witaj,
dziękuję bardzo za tak piękne słowa skierowane do mojej skromnej osoby :-).
Już tak dawno nie zaglądałam na forum, iż bardzo zaskoczyło mnie to, że ktoś jeszcze przeczytał moją historię życia. Jestem żywym przykładem na to, że nie więzy krwi są najważniejsze w relacjach z ludźmi, ale wspólnie przeżywane chwile, te dobre i te złe, i poczucie, że się jest w pełni akceptowanym przez swoich najbliższych. Ja miałam wielkie szczęście mając tak wspaniałych Rodziców. I choć wiem, że nie jestem ich "z krwi i kości", to nie wyobrażam sobie innych Rodziców. Nie czuję też wewnętrznej potrzeby szukania korzeni, gdyż te nowe, które zapuściłam są dla mnie bezcenne. Proszę się nie zamartwiać tym, jak będą się układać Państwa relacje z Waszym dzieciaczkiem. Miłość i wzajemny szacunek są trwałymi fundamentami, które nie są w stanie zburzyć żadne zawieruchy życia. Ja cały czas zastanawiam się nad tym, jakbym zareagowała na fakt mojej adopcji, gdybym dowiedziała się o tym fakcie będąc dzieckiem. Jako osoba bardzo wrażliwa z natury (być może miały na to wpływ traumatyczne przeżycia z okresu niemowlęctwa lub wczesnego dzieciństwa - nie wiem kiedy i w jakich okolicznościach znalazłam się w domu dziecka) przeżywałabym ten fakt bardzo mocno. Jednak będąc równocześnie dzieckiem skrytym, tłamsiłabym w sobie żal do rodziców biologicznych o to, że mnie porzucili/nie chcieli. Patrząc na swoje życie z perspektywy czasu wiem jedno. To co się nam przydarza we wczesnym dzieciństwie, ma kolosalny wpływ na nasze późniejsze życie - nasze wybory i sposób radzenia sobie z przeciwnościami losu. Pomimo wielkiej i bezgranicznej miłości moich Rodziców, byłam dzieckiem z jednej strony otwartym i ciekawym świata, z drugiej zaś niepewnym siebie, o poczuciu niskiej wartości. Do tej pory jest we mnie jakaś dychotomia, niespójność, która czyni moje życie dość skomplikowanym przede wszystkim dla samej siebie. Z perspektywy czterech lat od pamiętnego dnia, mogę powiedzieć, że bardziej umiem walczyć o siebie, swoje tu i teraz. Patrząc wstecz na swoje wybory wiem, że na niektórych z nich ciążyła "mroczna przeszłość", o której wtedy nic nie wiedziałam.
Ale się rozpisałam :-))).

Pozdrawiam serdecznie.
Mermaid
Micio
Posty: 27
Rejestracja: 18 wrz 2007 00:00

Re: PRAWDA WAS WYZWOLI...

Post autor: Micio »

Witam
Jeszcze raz dziękuję pani za odpowiedz i za pani cenne słowa.
Trzeba budować nasza relacje tak jak pani mówi na miłości,zaufaniu i poczuciu bezpieczeństwa a wtedy nasze relacje będą dużo lepsze.
To co dzieci adoptowane przeżywają przez odrzucenie napewno wywiera na nich duże pietno w późniejszym życiu ale jak widać pani wspaniali rodzice poradzili sobie bardzo dobrze dając pani wsparcie i poczucie,że zawsze może pani na nich liczyć.
Chciała bym być w przyszłości na miejscu pani rodziców,choć jeśli nasz skrzatek będzie chciał poznać swoje biologiczne korzenie napewno mu w tym nie będziemy przeszkadzać.
Mam nadzieję,że uda nam się zapewnić mu wsparcie te duchowe i materialne by nigdy nie myslał,że jest gorszy od innych tylko dlatego,że kiedyś został odrzucony.
Dziękuję za to,że był tu pani wpis i akurat na niego trafiłam a pani odpisała.
To mi samej dało nową wiarę i nowe siły na nasze dalsze wspólne lata.
Pozdrawiam.
hondaz
Posty: 16
Rejestracja: 30 paź 2014 20:00

Re: PRAWDA WAS WYZWOLI...

Post autor: hondaz »

Dobry temat. Osoby poszukujące biologicznej rodziny muszą wziąć pod uwagę, że może dojść do rożnych sytuacji. To nie jest tak, że można się tylko sparzyć i załamać, bo ktoś cię wywalił za drzwi i to drugi raz w życiu - po narodzinach i drugi raz przy próbie kontaktu. Samo budowanie nowych relacji bywa trudne. Można być przyjętym przez rodzeństwo lub nawet rodziców biologicznych z otwartymi ramionami ale wówczas linia pomiędzy nawiązywaniem kontaktów a narzucaniem się i nachalnością jest cienka. Potrzeba relacji z jednej strony może być uciążliwa dla drugiej strony.

Ja osobiście uważam, że nie da się w rok, czy nie daj Boże w tydzień odrobić 20 czy 30 lat życia, bo się sobą zwyczajnie zamęczymy. To się zwyczajnie nie uda. Potrzeba czasu.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Dorośli adoptowani”