Historyjki dla naszych dzieci

W oczekiwaniu na ten telefon... i pierwsze dni po nim.

Moderator: Moderatorzy moja adopcyjna droga

Awatar użytkownika
Magdalenia
Posty: 4674
Rejestracja: 13 lis 2003 01:00

Post autor: Magdalenia »

Bajki podrukowałam :D I mam nowe do czytania dla Kuby :D :D
dzieki :!: :!:
Mama Kubusia ur.28.03.2005 i Michałka ur.02.10.2008
Awatar użytkownika
Gosiek
Posty: 699
Rejestracja: 11 maja 2002 00:00

Post autor: Gosiek »

Madźka pisze:Wyciągam :D na jakies noworoczne Bajki!!!
Może bajka, którą chcę się z Wami podzielic nie jest noworoczną ,ale na Bocku coraz więcej jest osób które czekają na kolejne dziecko (lub się doczekali) i może pojawia się problem zazdrości , lęku o przyszłość pierwszego dziecka . Może ta moja "propozycja bajki " pomoże komuś? Czytając ją dziecku - można zrobić kilka miejsc na dziecięce rysunki (głównych postaci )

Tęczynkowe opowieści.


Opowieść ta mogła wydarzyć się wszędzie. Postacie w niej występujące są tak malutkie, że zmieszczą się w każdej , nawet najmniejszej szczelince. Skryć się mogą pod każdym, nawet najmniejszym listkiem. Jednakże wyróżnia ich jedno – radości i smutki przez nie przeżywane są ogromne. Gdyby nasze ucho mogło wychwycić ich śpiew , nie raz usłyszałoby słowa ulubionej piosenki:
„choć jestem tęczynkiem, choć ze mnie malec
moje uczucia nie są małe wcale”
Gdyby nasze oko mogło je dojrzeć, ujrzałoby maleńkie istotki z rękami, nogami i głową porośniętą mnóstwem włosów. Jedno ,co odróżniałoby je od ludzi , oczywiście poza niewielkim wzrostem, to kolorowy odcień skóry, mogący przybierać wszystkie barwy tęczy, w zależności od nastroju i …ale to już za chwilkę .
Tęczynki, zaraz po przyjściu na świat przybierają zielony odcień skóry, oczywiście ku wielkiej radości ich rodziców. Zielony kolor skóry ich maciupeńkich pociech napawa ich nadzieją, że wyrosną na wspaniałych przedstawicieli rodu Tęczynków. Rodzice bardzo troskliwie opiekują się swoimi pociechami. Robią wszystko, aby uszczęśliwić swoje dzieci. Dogadzają im wrzucając do ich buziek przeróżne smakołyki, śpiewają cudne piosenki, bawią się z nimi od rana do wieczora. Wdzięczne i szczęśliwe pociechy zmieniają swój odcień skóry na jasnożółty. W miarę wzrostu , dojrzewania barwa ta staje się coraz bardziej żółta, aby po jakimś czasie przybrać barwę pomarańczową. Marzeniem wszystkich rodziców jest czerwony, choćby nawet najbledszy ,ale czerwony odcień. Świadczy on o dojrzałości Tęczynek, o ogromie serca i wielkiej, przepełniającej ich miłości. Jednakże nie zawsze zmiany te podążają w tym kierunku. Czasami, gdy Tęczynki są smutne, rozdrażnione i złe skóra ich staje się niebieska, a nawet fioletowa. Oj ,źle się wówczas dzieje, źle i jak ciężko pomóc w odzyskaniu choćby zielonej barwy.
Małe Tęczynki, jak wszystkie maluchy uwielbiają baraszkowanie na świeżym powietrzu, w parku, na skwerach. Ich ulubioną czynnością wówczas jest ślizganie się po listkach trawy lub dosiadanie skaczących koników polnych.
Razu pewnego, gdy Tęczynki oddawały się swym ulubionym zajęciom, jeden z nich ,zmęczony zabawami udał się na krótki spacer. Gdy tak wędrował parkową alejką , pośród zieleni trawy i liści zamigotał mu fioletowy odcień . W pierwszej chwili pomyślał, że jakieś dzieci zjadły smakowite cukierki (mniam, mniam – pomyślał i oblizał się na samo wyobrażenie słodkości zawiniętych w tenże papierek),a papierek zamiast do kosza powędrował na trawę. Ale coś zaniepokoiło Tęczynka. Gdyby to fioletowe „coś” było papierkiem ,nie trzęsłoby się i nie wydawałoby takich dziwnych dźwięków.
- Cóż, to może być ? – pomyślał zaniepokojony Tęczynek i podszedł ciut bliżej. Dziwne dźwięki okazały się straszliwym łkaniem ,a fioletowa barwa - kolorem skóry jednego z Tęczynków,ale jemu nie znanych.
- Skąd on tu się wziął ? Cóż strasznego mu się przydarzyło, że jego skóra przybrała ,aż tak fioletowy odcień? – pomyślał współczująco Tęczynek i od razu jego skóra przybrała bardziej żółty odcień. Tymczasem nieznany mu Tęczynek łkał dalej ,coraz bardziej rozdzierająco.
- Jak mu pomóc ? – gorączkowo rozmyślał dalej Tęczynek.- Jak sprawić, aby poczuł się lepiej ? Co zrobić, aby choć na chwilkę przestał płakać, aby choć przez chwilkę mógł z nim porozmawiać, pocieszyć ?
Niestety, nic mądrego nie przychodziło mu do głowy. Po prostu siadł przy płaczącym Tęczynku i przytulił go najczulej jak tylko potrafił .Po chwili poczuł, jak fioletowy Tęczynek nieruchomieje . Podnosi głowę . W jego oczach pełnych łez czaił się strach. Porażający, przerażający … Głos wyrzekł :
- Co robisz ? Dlaczego mnie przytulasz ? Nie widzisz, że jestem straszliwie fioletowy ? Chcesz stracić piękny kolor swojej skóry przytulając się do mnie ?
- Nie pomyślałem o tym – odrzekł żółtawy Tęczynek . – Chciałem ci tylko pomóc i …
Tęczynek nie zdążył dokończyć odpowiedzi, gdy jego skóra wbrew przewidywaniom fioletowego Tęczynka stawała się coraz piękniejsza , coraz bardziej żółtawa, a może już pomarańczowa ?
-Cóż to ? –wykrzyknęli obaj nic nie rozumiejąc.
-Czyżby pomagając mi nie tracisz swojej barwy ,ale ją zyskujesz ? – dziwił się fioletowy Tęczynek powoli odkrywając sekret całego rodu.
-Najwidoczniej tak być musi – odrzekł żółty,a może już pomarańczowy Tęczynek. – Nie myśląc o sobie, nie lękając się, że dając - stracimy ,zyskujemy najwięcej.
- Dziwne jest to wszystko , dziwne… - rzekł z namysłem coraz mniej fioletowy Tęczynek.-
Może rację miała moja mama, że ..
-A właściwie ,dlaczego tak płakałeś –przerwał mu żółty,a może już pomarańczowy Tęczynek.
-Dlaczego ? Jak to dlaczego !! – wykrzyknął oburzony kolega.- Myślisz, że mogłem dłużej
pozostać w moim domu ?
-Uciekłeś z domu ? Dlaczego ? – dopytywał z niedowierzaniem żółty, a może już
pomarańczowy Tęczynek.
- Dlaczego ? Ty jeszcze się dziwisz ? – wykrzykiwał coraz bardziej rozdrażniony i coraz
bardziej fioletowy Tęczynek. – Nie mogłem znieść tej myśli, że moja mama mnie nie kocha,a
raczej coraz mniej kocha .
-Mniej kocha? Niemożliwe!! Żadna mama nie może mniej kochać !! – zdecydowanie odpowiedział żółty, a może już pomarańczowy Tęczynek.
-Moja mama też mi tak mówiła, ale ja wiem swoje – upierał się fioletowy Tęczynek.
- Doprawdy ? – rzekł z przekąsem żółty, a może już pomarańczowy Tęczynek. – A dlaczego uważasz, że twoja mama mogła kochać cię mniej ?
- Dlaczego ? Dlaczego ? – przekomarzał się fioletowy Tęczynek. – Do tej pory mama kochała tylko mnie . Tylko mnie !! A teraz ?? Kocha mnie i mojego brata. Więc, chyba już sam rozumiesz ,że kocha mnie mniej ?? O całą połowę mniej !!
-Ach to o to chodzi !! – wykrzyknął żółty, a może już pomarańczowy Tęczynek. – Ale z przykrością muszę stwierdzić ,że się mylisz. Moja mama, za każdym razem, gdy pojawiał się mój brat czy siostra stawała się coraz bardziej czerwona. Rozumiesz ?? Ona nie kochała nas mniej , tylko bardziej !!!
- Bardziej ? – z niedowierzaniem zapytał fioletowy Tęczynek.
-Ano bardziej. Im więcej osób ogarnia się swoją troską, im więcej osób obdarza się miłością tym bardziej rozrasta się nasze serduszko, tym więcej w nas miłości, tym bardziej kochamy innych ,a tym samym coraz mniej myślimy o sobie. Tym bardziej nasza skóra przybiera kolor czerwony.
-Jesteś pewien ? –spytał cichutko i już mniej pewnie fioletowy Tęczynek. Te słowa coś mu przypomniały. Te słowa brzmiały dziwnie znajomo. Tak samo tłumaczyła mu to wszystko mama .
- A jakże. Spójrz na moją skórę – odrzekł bez wątpienia pomarańczowy Tęczynek. – Ofiarowałem ci swój czas. Obdarzyłem cię swoją troską. Przejąłem się twoim losem, Chciałem ci pomóc i nie straciłem nic. Jedynie zyskałem – powiększyło się moje serduszko. Umiem kochać i więcej , i mocniej.
Awatar użytkownika
Chaberek
Posty: 694
Rejestracja: 04 cze 2002 00:00

Post autor: Chaberek »

Nooo to teraz już ma cudowne bajki do czytania dla naszego synka.
Dziękuję Wam serdecznie i proszę o więcej.

Szkoda, że ja nie potrafię tak opowiadać :oops:

A czy wiadomo coś o wydaniu książki?
Agnieszka Mariusz i [url=http://www.nasz-bocian.pl/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=20034]MAŁE CHABERKI DWA[/url]
Awatar użytkownika
amara961
Posty: 62
Rejestracja: 09 lip 2004 00:00

Post autor: amara961 »

Jewka pisze:Bajka dla naszych dzieci:

Na świecie jest wiele dróg.
Są drogi długie i krótkie.
Krótka jest droga do sklepiku ze słodyczami – zbiegasz po schodach, przechodzisz przez ulicę i już otwierają się drzwi sklepu...
Przeczytałam bajkę mojemu Synkowi. Słuchał z zaciekawieniem. Po jakimś czasie wtrącił - to jest bajka o mnie? Później po skończeniu bajki zamyślony - wsystko mi się psypomniało, zapazyliśmy helbate i długo cekaliśmy.
Dzięki za bajeczkę.
Awatar użytkownika
Jewka
Posty: 2079
Rejestracja: 12 maja 2003 00:00

Post autor: Jewka »

Amara, cieszę się, ża bajka służy i podobała się Twojemu synkowi :D

Pozdrawiam Was serdecznie!
Awatar użytkownika
Ciacia
Posty: 5
Rejestracja: 26 sie 2005 00:00

Post autor: Ciacia »

Dziewczyny! Błagam, piszcie swoje bajki. One ratują życie mnie i mojej córce - Kasi.
Ciacia
Awatar użytkownika
Haniulek
Posty: 1705
Rejestracja: 03 mar 2005 01:00

Post autor: Haniulek »

Jak to jest z naszą rodziną?

Jesteśmy małżeństwem. Małżeństwo to taka domowa, dwuosobowa, mini firma, na którą składa się para dwojga ludzi: pani i pan.
W małżeństwie na panią mówi się: żona, a na pana: mąż.
Kiedy mąż i żona bardzo się kochają i są ze sobą szczęśliwi, mają w sobie tyle miłości, że przychodzi taki moment w ich życiu, że chcą tą miłością jeszcze z kimś się podzielić. A tym kimś szczególnym jest dziecko, które rodzi się z ich wspólnej, wielkiej miłości.
Niestety, czasami bywa tak, że dziecko nie może przyjść na świat w tej rodzinie, która go tak bardzo pragnie z całego serca. Wtedy mąż i żona są bardzo, bardzo smutni, nie uśmiechają się, płaczą. Przepełnieni tęsknotą, modlą się, by w końcu w ich domu pojawiło się dziecko. Ich miłość jest wtedy coraz większa, a oni coraz bardziej czujš, że jej nadmiarem chcą jeszcze kogoś obdarować. Wtedy w ich sercach zaczyna zakwitać nadzieja. Nadzieja ta jest jak promyk światła. Wskazuje drogę, jaką mogą podążać małżonkowie by odnaleść własne dziecko, które z pewnośią gdzieś jest i także na nich czeka.
I w ten oto sposób zaczyna się czas poszukiwań, w którym pomaga cudowna Pani Która Wie. Już wielu małżonkom pomogła odszukać ich zagubione dziecko.
W końcu przychodzi kres poszukiwań. Pani Która Wie dzwoni do nich i oznajmia tą najcudowniejszą dla nich nowinę, że właśnie odnaleziono ich dziecko. Jest to najpiękniejszy dzień w życiu męża i żony, ponieważ zostają rodzicami adopcyjnymi. Są bardzo szczęśliwi z tego powodu, kwiaty zaczynają na nowo kwitnąć, Świat przybiera tęczowych barw, wszystko jest takie cudowne i wspaniałe. Dzwonią do najbliższych by podzielić się z nimi tą radosnš nowiną i zaczynają się bardzo dokładnie przygotowywać na spotkanie z dzieckiem. Chcą by było bardzo wyjątkowo i bardzo uroczyącie, na okolicznoąć powitania nowego członka rodziny.
Kiedy już są sobie przedstawieni, mamusia i tatuś nie mogą się napatrzeć na swoje odnalezione, adoptowane dziecko i kochają je niezwykle mocno już od pierwszego spotkania. Zabierają je w końcu do domu, gdzie czeka nań maleńkie łóżeczko, w którym będzie spokojnie i bezpiecznie spało.
Rodzice jeszcze długo zaglądają ukradkiem do tego łóżeczka, by móc się nacieszyć widokiem śpiącej, małej dziecinki. Są szczęśliwi jak nigdy dotąd. Mają córeczkę albo synka, który także jest bardzo szczęśliwy, że są z nim, że go kochają, że go przytulają, że go karmią, że go pielęgnują i że się o niego troszczą.
To jest właśnie rodzina, gdzie rodzice adoptujądziecko a dziecko adoptuje rodziców. Zżywają się ze sobą, kochają się, są dla siebie zawsze... i na zawsze...



Hania
Warszawa 17.01.2006 r
.
Szymon (04.2006)
Matylda (05.2011)
:love:
Awatar użytkownika
Edyta30
Posty: 74
Rejestracja: 20 kwie 2006 00:00

Post autor: Edyta30 »

Piękna bajka Haniulku, chwyta za serduszko. :) Pozdrawiam
Awatar użytkownika
Jewka
Posty: 2079
Rejestracja: 12 maja 2003 00:00

Post autor: Jewka »

Bajka królewska

Każde królestwo ma swojego Króla i Królową.
Król dba, by jego królestwo było bezpieczne. Objeżdża granice, pilnuje porządku i sprawiedliwości. Król czuwa, by nikomu w królestwie nic złego się nie stało.
Królowa dba o to, by jej królestwo było piękne. Ona zna po imieniu wszystkie kwiaty, wszystkie drzewa i wszystkie ptaki, wszystkie zwierzęta mieszkające w królestwie. Rozmawia z ludźmi, troszczy się, by niczego im nie brakowało, by byli szczęśliwi i radośni.
Każde królestwo musi mieć swojego Króla i Królową. To oczywiste i każdy o tym wie.

Król i Królowa siedzieli właśnie przy stole w swoim pięknym zamku i pili herbatę, gdy nadbiegł Posłaniec. Był bardzo przejęty i nie mógł złapać tchu, a chciał ogłosić Królowi i Królowej najświeższą nowinę.
- Naj..., Naj..., Najjaśniej..., Najjaśniejszy Panie! Najjaśniej..., Najjaśniejsza Pani! - wypowiedział w końcu formułkę powitalną - Zostaliście Królem i Królową! - wykrzyknął jednym tchem.
- Jak to? - zdziwił się Król.
- Jak to? - zdumiała się Królowa. - Przecież już od dawna jesteśmy Królem i Królową. Ja jestem Królową Królestwa Księżyca i Królestwa Gwiazd, a to jest Król Królestwa Księżyca i Królestwa Gwiazd. Musiałeś coś pomylić, Posłańcu - wyjaśniła Królowa.
- Najjaśniejsi, ja niczego nie pomyliłem! - oburzył się Posłaniec - Powstało Nowe Królestwo! I Wy zostaliście jego Królem i Królową!
- Nowe Królestwo?!!! - wykrzyknęli zdumieni Król i Królowa.
- Tak! Nowe Królestwo! - potwierdził Posłaniec. - Już je widziałem! Jest piękne! Malutkie jeszcze, ale rośnie. Jest silne. Będzie wielkim, potężnym Królestwem. - zachwycał się Posłaniec.
- Dziękujemy Ci, Posłańcu, za te nowiny - powiedział Król i polecił Posłańcowi, by odszedł.

Posłaniec odszedł a przy królewskim stole zapadła cisza. Król milczał i myślał. Królowa milczała i myślała. Królewski pies, który leżał pod stołem, też chciał myśleć, ale zasnął. Królewski kot, zamiast myśleć, mruczał rozkosznie zwinięty w kłębek na kominku. A uprzykrzone królewskie muchy ucichły. Nawet one przestały brzęczeć, bo czuły, że w zamku dzieją się bardzo ważne rzeczy.
- Królu, - odezwała się w końcu Królowa - ale ja już jestem Królową Królestwa Księżyca i Królestwa Gwiazd... Boję się, że nie dam rady być Królową jeszcze jednego Królestwa...
- Wiem - powiedział Król. - Ja też obawiam się, że mi sił nie starczy, by bronić Nowego Królestwa.
- To co my teraz zrobimy? - zmartwiła się Królowa - Przecież każde Królestwo musi mieć swojego Króla i swoją Królową...
- No właśnie... - zamyślił się Król - Co my teraz zrobimy?
- Już wiem! - wykrzyknął po chwili Król i z radości podskoczył na tronie, bo czuł, że wpadł na bardzo dobry pomysł.
- Posłaniec! Posłaniec!!! - krzyczał Król tak głośno, że aż królewski pies się obudził, królewski kot zeskoczył z kominka i uciekł a królewskie muchy rozbrzęczały się na nowo, bo czuły, że to wszystko dobrze się skończy.
Nadbiegł zdyszany Posłaniec.
- Jestem, Królu.
- Jest tak, - powiedział do niego Król - Królowa i ja nie możemy być Królem i Królową Nowego Królestwa, o którym nam opowiadałeś. Bo nie damy rady. Pojedziesz więc w świat i poszukasz Nowego Króla i Nowej Królowej, którzy będą najlepszymi Królem i Królową dla pięknego, rosnącego w siłę Nowego Królestwa.
- Tak jest, Królu! - zakrzyknął Posłaniec, który był bardzo mądrym Posłańcem. Wszystko rozumiał i doskonale wiedział, że każde Królestwo musi mieć swojego Króla i Królową. Pokłonił się nisko i pomknąl w świat szukać Nowego Króla i Nowej Królowej dla Nowego Królestwa.

Znalazł ich w niewielkim domu pod skośnym dachem. Mieszkali tam od lat i codziennie marzyli, by zostać Królem i Królową jakiegoś pięknego Królestwa.
- Witajcie! - pozdrowił ich Posłaniec, wchodząc do ich domu - Mam dla Was dobrą wiadomość! Powstało Nowe Królestwo. Jest jeszcze maleńkie, ale ciągle rośnie. Dzisiaj jest już tak duże, że widać je na wszystkich mapach i słychać już o nim w całym świecie. Lecz nie ma Króla ani Królowej i to Wy zostaniecie jego Nowym Królem i Nową Królową.
- Juuupiii!!! - zapiszczała z radości Nowa Królowa.
- Yes! Yes! Yes! - zakrzyknął z radości Nowy Król. Chwycili się za ręce i na środku domu pod skośnym dachem odtańczyli dziki taniec radości. Gdy przestało już kręcić im się w głowie, ustalili z Posłańcem, kiedy pojadą do swojego Nowego Królestwa.

A Nowe Królestwo rzeczywiście było piękne i bardzo silne. Z dnia na dzień rosło. Coraz więcej ptaków mieszkało w koronach jego drzew, coraz więcej kwiatów rozkwitało w jego ogrodach, coraz więcej samochodów jeździło po jego drogach i coraz więcej pociągów pędziło po jego torach. Piękne i potężne Królestwo zostało nazwane Królestwem Słońca. Nowy Król pilnował granic swojego Królestwa. Czuwał, by w spokoju, bezpiecznie mogło rosnąć i rozwijać wszystkie swoje możliwości. Nowa Królowa troszczyła się, by było piękne i dobre. Nauczyła się na pamięć nazw wszystkich samochodów, które jeździły po drogach Królestwa, znała wszystkie autobusy i tramwaje, odróżniała koparkę od spychacza i wiertarkę od wkrętarki. Śmiała się, gdy w Królestwie panowała radość i pocieszała mieszkańców, gdy chodzili smutni lub zagniewani. Król i Królowa byli bardzo dumni ze swojego Królestwa. Bardzo je kochali. I często powtarzali, że ich Królestwo to największy skarb, jaki można znaleźć na tym świecie.
Awatar użytkownika
Misiaczek
Posty: 1635
Rejestracja: 10 cze 2002 00:00

Post autor: Misiaczek »

Piekna bajka Jewka.
Misiaczek
Szczęśliwa mama Przemusia (lipiec 2002)
www.misiaczek70.bobasy.pl
Awatar użytkownika
apla44
Posty: 130
Rejestracja: 11 wrz 2006 00:00

Post autor: apla44 »

Witajcie. Cieszę się,że ktoś zagląda na tą stronę :D
Dzisiaj w nocy napisałam bajkę dla swoich przyszłych dzieci. Właściwie nie jest to do końca bajka, tylko taka historia o mamie i tacie. Nie bardzo umiem wymyślać takie bajeczki z elfami, wróżkami czy czarodziejami, a już w ogóle na temat adopcji. Może jeszcze uda mi się coś napisać. Ale bajkę musimy napisać, jest to na zakończenie PRIDE. Właściwie to już skończyliśmy, ale mamy przygotować bajkę na wizytę domową. Dlatego proszę oceńcie, czy taka może być. Bo ja już się sama gubię. Dla mnie to co napisałam jest takie zwyczajne, bo to część naszego życia. Z góry dziękuję za szczerą ocenę , pomoc i sugestie co by zmienić. A oto bajeczka:

"Całkiem niedawno i bardzo blisko żyli mama i tata. Mieszkali sobie w małym miasteczku, w przytulnym mieszkaniu wraz ze ślicznym pieskiem. Tata pracował a mama pomagała mu w tej pracy, razem opiekowali się pieskiem. Tata i mama bardzo się kochali. Ale nie byli wcale tak bardzo szczęśliwi i często się smucili, bo nie mieli dzieci. Przez całe lata z ich miłości nie urodziło się żadne dziecko, brzuszek mamy był ciągle pusty. Widocznie tak musiało być. Mama i tata pomyśleli sobie, że może to dlatego, bo ich dziecko jest już na świecie. Urodziło się komuś innemu, a teraz czeka na nich i muszą coś zrobić by być razem.
Wiosną pojechali do Pani Która Odnajduje Dzieciom Rodziców by dowiedzieć się co mają robić by dać miłość, szczęście i dom swojemu dziecku. By zostać rodziną. Pani Która Odnajduje Dzieciom Rodziców powiedziała mamie i tacie, że muszą wiedzieć jakie jest ich dziecko i przygotować różne dokumenty o sobie by była pewna, że to właśnie oni są rodzicami tego dziecka. Kazała im przyjechać jak już wszystko przygotują, ale będzie mogła im pomóc dopiero jesienią, bo teraz jest bardzo zajęta szukaniem rodziców dla innych dzieci. Mama i tata byli już trochę weselsi, bo mieli nadzieję, że i ich dziecko odnajdzie.
Zastanawiali się długo, jakie jest to ich dziecko i w końcu stwierdzili, że to mały synek na nich gdzieś czeka.
Latem pojechali do Pani Która Odnajduje Dzieciom Rodziców, dali wszystkie potrzebne dokumenty i powiedzieli, że ich dzieckiem jest mały chłopiec. Pani Która Odnajduje Dzieciom Rodziców powiedziała mamie i tacie, że od jesieni będą co miesiąc do Niej przyjeżdżali razem z innymi rodzicami, którzy też nie mieli jeszcze swoich dzieci. Ale zanim nadeszła jesień, mama i tata poczuli nagle, że muszą dokończyć swój dom, który tata zaczął budować już długo, długo wcześniej. Do tej pory nie musieli kończyć budowania domu, bo mieli dużo miejsca w swoim mieszkaniu, miejsca i dla siebie, i dla synka, i dla pieska. Ale czuli to tak mocno, że zaczęli dokańczać dom. Jeszcze nie wiedzieli dlaczego, ale byli pewni, że tak muszą zrobić.
Jesienią mama i tata zaczęli jeździć do Pani Która Odnajduje Dzieciom Rodziców, a Ona uczyła ich co należy robić, wiedzieć i umieć by być prawdziwymi rodzicami. A mama i tata musieli przekonać Panią Która Odnajduje Dzieciom Rodziców, że takimi prawdziwymi rodzicami będą.
Cały czas mama i tata zastanawiali się, dlaczego poczuli, że muszą zamieszkać w swoim nowym domu. Bardzo dużo myśleli o swoim synku, który na nich gdzieś czekał. Im bardziej o nim myśleli, tym bardziej czuli, że ich synek nie jest zupełnie sam. I nagle wszystko zrozumieli - oni nie są mamą i tatą tylko małego synka, ale i małej córeczki! Wielka radość ogarnęła mamę i tatę, bo wiedzieli na pewno, że czekają na nich synek i córeczka, czyli braciszek i siostrzyczka.
Jak tylko znowu pojechali do Pani Która Odnajduje Dzieciom Rodziców zaraz Jej o tym powiedzieli. A Ona ucieszyła się, bo wiedziała, że ci właśnie rodzice będą dla czekających braciszka i siostrzyczki.
Zima się kończyła a mama i tata skończyli jeździć do Pani Która Odnajduje Dzieciom Rodziców, bo już dowiedzieli się jak być najlepszymi i najprawdziwszymi rodzicami dla swojej córeczki i swojego synka.
Teraz mama i tata musieli poczekać aż przeprowadzą się do swojego nowego domu i zaprosić tam Panią Która Odnajduje Dzieciom Rodziców. Bo zawsze tak jest, że najpierw mama i tata jeżdżą do Pani Która Odnajduje Dzieciom Rodziców, a później Pani Która Odnajduje Dzieciom Rodziców jedzie do mamy i taty. No i przyjechała - wiosną. Powiedziała mamie i tacie, że muszą jeszcze trochę poczekać, ale Ona cały czas szuka ich córeczki i synka. A to wcale nie taka prosta sprawa znaleźć siostrzyczce i braciszkowi właśnie tych prawdziwych rodziców, nie można się przecież pomylić. Ale Pani Która Odnajduje Dzieciom Rodziców zawsze każdemu zagubionemu dziecku znajdzie jego prawdziwą mamę i prawdziwego tatę. Po wizycie u mamy i taty Pani Która Odnajduje Dzieciom Rodziców szukała dalej. A jak znajdzie to zadzwoni do mamy i taty i powie im gdzie są ich dzieci, by mogli do nich wreszcie pojechać i je poznać, a później zabrać do domu. Mama i tata czekali.
Pewnego pięknego dnia zadzwoniła Pani Która Odnajduje Dzieciom Rodziców i powiedziała, że już znalazła zagubione dzieci i gdzie są. Mama i tata płakali ze szczęścia. A siostrzyczka i braciszek czekali na swoich odnalezionych rodziców w Domu Dla Dzieci. Bo to jest właśnie taki specjalny dom, w którym mieszkają dzieci i czekają aż ich prawdziwi rodzice zostaną odnalezieni. Ale jest tam też dużo fajnych pań i cioć, które się dziećmi opiekują.
Mama i tata wsiedli do samochodu i jak najszybciej wyruszyli do swoich dzieci, bo przecież one nie mogą na nich już dłużej czekać! To nic, że musieli jechać bardzo daleko, z wielkiej radości i ogromnego szczęścia wcale nie byli zmęczeni.
Dojechali wreszcie do Domu Dla Dzieci i zostali zaprowadzeni do pokoju, w którym czekali na nich siostrzyczka z braciszkiem.
- córeczko, syneczku, dzieci najdroższe i najukochańsze, już zawsze będziemy razem, będziemy wreszcie rodziną - powiedzieli mama i tata, ucałowali swoje skarby i przytulili mocno do swych serc.
Mama i tata wiedzieli, że ich dzieci są wyjątkowe. Ale i oni też byli wyjątkowymi rodzicami, bo właśnie specjalnie dla tych dzieci wybranymi.
I wiedzieli jeszcze coś bardzo ważnego: że choć nie są to ciała z ich ciał, kości z ich kości i krew z ich krwi - są za to miłością z ich miłości, szczęściem z ich szczęścia i życiem ich życia. Życia długiego i szczęśliwego!”

No i co Wy na to?
Pozdrwiam serdecznie.
[url=http://zpo.ath.cx/zp/i.php?ik=294][img]http://zpo.ath.cx/b/294.png[/img][/url]
Awatar użytkownika
gong
Posty: 227
Rejestracja: 10 gru 2004 01:00

Post autor: gong »

Witam i mam prośbę do bajkopisarzy o bajkę dla 5. letniego chłopca, który najprawdopodobniej w ciągu kilku tygodni dowie się, że nie wróci już do swoich rodziców, w każdym razie nie w najbliższym czasie, (sąd zawiesił im prawa rodzicielskie). Opiekun z pogotowia rodzinnego szuka najłagodniejszego sposobu aby dziecku wytłumaczyć jego sytuację i to dlaczego może się z nimi spotykać jedynie raz w tygodniu. Chłopiec w pogotowiu rodzinnym jest dopiero miesiąc początkowo był bardzo zamknięty, teraz jest już lepiej i chętniej słucha tego co się do niego mówi.

Jewka może Ty coś wymyślisz, bo ja jeśli chodzi i bajki to krucho, wolę bawić się z dzieciakami.
Rodzice Kamila i Tomka
Awatar użytkownika
Jewka
Posty: 2079
Rejestracja: 12 maja 2003 00:00

Post autor: Jewka »

Gong, pomyślę. Sprobuję. Sprawa pilna, jak rozumiem.
Awatar użytkownika
gong
Posty: 227
Rejestracja: 10 gru 2004 01:00

Post autor: gong »

Dzięki Jewka,
w marcu jest sprawa w sądzie i będzie straszny płacz.
Teraz mały bardzo źle znosi spotkania z rodzicami, jest zdezorientowany o co w tym wszystkim chodzi. :cry: :cry:
Rodzice Kamila i Tomka
Awatar użytkownika
Jewka
Posty: 2079
Rejestracja: 12 maja 2003 00:00

Post autor: Jewka »

Coś jest. Na starych, sprawdzonych motywach. Może i teraz się sprawdzi?

Bajka o Świerszczach w wielkim lesie

Był las. Piękny i wielki. Wszystko w nim było. Były drzewa wysokie, potężne. I były trawy niskie, niziutkie, delikatne. Były w lesie ptaki zwinne, zwrotne, szybko mknące po niebie. I były ślimaki powolne, stateczne, które wędrowały swoimi drogami, zostawiając za sobą wilgotny ślad. Żyły w tym lesie mrówki pracowite, które ciągle musiały coś budować, remontować i zyły świerszcze beztroskie, które całymi dniami siedziały na źdźbłach trawy i grały wesołe melodie dla wszystkich, którzy chcieli słuchać. W dziuplach drzew mieszkały smutne sowy, a pod liśćmi chowały się wesołe biedronki. Głośne dzięcioły ostukiwały drzewa, a cichutkie pająki wytrwale snuły swoje sieci. Wielki to był las i bardzo bogaty - wszystko w nim było.

Na małej polanie, wśród bujnych traw mieszkała rodzina świerszczy. Tata Świerszcz miał piękne skrzypce i bardzo lubił na nich grać. Grał na swoich skrzypcach rano, w południe, wieczorem, a czasem nawet w nocy i ciągle myślał o nowych melodiach. A Mama Świerszcz pięknie śpiewała. Gdy Tata Świerszcz grał, to Mama Świerszcz śpiewała. Czasem śpiewała bardzo wesołe piosenki i mały Świerszczyk podrywał się wtedy do tańca i radośnie klaskał w dłonie. A czasem piosenki Mamy były bardzo, bardzo smutne, aż się Świerszczykowi chciało płakać i łzy same ciekły mu po buzi. A czasami to były straszne piosenki i Świerszczyk nie lubił ich słuchać, bo się bał.
Muzyki Świerszczy słuchał cały las. Słuchały jej mrówki znoszące materiał na budowę mrowiska, słuchały jej dzięcioły wydłubujące spod kory drzew korniki na obiad, słuchały muzyki ślimaki noszące swój dom na grzbiecie i słuchały muzyki pająki snujące nici na sieci pajęczyny.
- Pięknie Świerszcze grają, - mówił Ślimak sunąc powoli dróżką - ale czy dbają o swój dom? Po pięknym lecie przyjdzie wietrzna jesień, potem sroga zima, Trzeba mieć ciepły dom.
- Ja też lubię słuchać muzyki Świerszczy - zastukał Dzięcioł w korę drzewa - Ale martwię się, czy pamietają o jedzeniu. Codziennie trzeba zjeść ciepły obiad. Czy Świerszcze mają czas myśleć o obiedzie?
- A ja lubię tylko ich wesołe piosenki - odezwała się nakrapiana Biedronka spod liścia - Gdy grają smutne piosenki, to chce mi się płakać. A czasami grają tak straszne piosenki, że chciałabym uciec i nie słyszeć tego. Myślę - dodała Biedronka po chwili - że mały Świerszczyk też nie lubi smutnych i strasznych piosenek.

I tak mieszkańcom wielkiego lasu mijały dni. Świerszcze grały, a Świerszczyk słuchał ich muzyki. Dzięcioły stukały, ślimaki wędrowały, pająki snuły swoje sieci, a mrówki remontowały mrowiska. Minęło lato i nadeszła jesień. Z jesienią przyszły wiatry, które chyliły trawy do ziemi. Z jesienią przyszły deszcze i woda strumieniami spływała po trawach, w których mieszkały Świerszcze. Z początkiem zimy przyszły pierwsze przymrozki i już nikomu w rodzinie Świerszczy nie było wesoło. Tata Świerszcz martwił się i złościł, że zima przyszła tak nagle, że nie mają ciepłego domu ani ciepłego obiadu. Mama Świerszcz też się martwiła bardzo i z tego zmartwienia śpiewała same smutne i straszne piosenki. Mały Świerszczyk też się martwił i nie wiedział, co będzie dalej.

Ale w wielkim lesie nikt nie jest sam. Dzięcioł, Ślimak i Biedronka widzieli, jak trawy, w których mieszkały Świerszcze, łamią się od mrozu i słyszeli wszystkie smutne i straszne piosenki, które grał Tata Świerszcz.
- Nie jest dobrze słuchać takich smutnych piosenek - powiedziała Biedronka.
- Nie jest dobrze mieszkać pod złamaną trawą - przyznał Ślimak.
- I nie jest dobrze nie mieć ani jednego kornika na obiad - przytaknął Dzięcioł.
Poszli więc Biedronka, Ślimak i Dzięcioł pod złamaną trawę do rodziny Świerszczy.
- Dzień dobry, Świerszcze - powiedzieli.
- Zima się zaczęła. - odezwała się pierwsza Biedronka - Nie da się przeżyć zimy pod złamaną trawą, bez ciepłego obiadu, słuchając samych smutnych piosenek.
- Trzeba - zastukal Dzięcioł - znaleźć ciepły dom na zimę. O jedzenie się zatroszczyć. Wtedy Wasze piosenki będą znów radosne.
- Ech... - westchnął Tata Świerszcz - już nie pamiętam, kiedy grałem jakąś wesołą melodię.
- Tak, - potwierdziła Mama Świerszcz - wszystko jest teraz takie smutne...
- Wy, - zwrócił się Ślimak do Mamy i Taty Świerszcza - jesteście świerszcze dorosłe, potraficie pięknie grać, poszukajcie w lesie jakiejś pracy, żeby znaleźć ciepły, bezpieczny dom.
- No... - odezwał się Tata Świerszcz - No... może to i racja.
- Ja... Ja bym chciała wiele zrobić. - przyznała Mama Świerszcz - Żeby znów śpiewać wesołe piosenki.
- To zróbice! - zawołali Dzięcioł, Ślimak i Biedronka.
- A nasz Świerszczyk? Co z nim będzie? - zmartwiła się Mama Świerszcz, głaszcząc swojego synka po włosach.
- Mrówki mają piękne, duże mrowisko. - powiedzial Dzięcioł - Świerszczyk zamieszka z nimi.
- Ale ja nie chcę! - zawołał Świerszczyk.
- Świerszczyku, kochanie - szepnęła Mama Świerszcz - zamieszkaj z mrówkami. My z Tatą zrobimy wszystko, żeby jak najszybciej znaleźć dla nas wszystkich ciepły, bezpieczny dom.
- Ale ja chcę być z Wami! - zawołał znowu Świerszczyk.
- Synku - powiedział Tata Świerszcz - pokażę Ci coś, co sprawi, że zawsze, gdy zechcesz, będziesz mógł przywaołać mnie i Mamę.
- Co mi dasz, Tato? - zaciekawił się Świerszczyk.
Tata Świerszcz uśmiechnął się leciutko, podprowadził synka do lustra i pokazał mu jego własne odbicie.
- Nic Ci nie muszę dawać. Ty już to masz. Widzisz, o tu, masz skrzydła. Jesteś świerszczem. Gdy rozprostujesz skrzydła, o tak, i będziesz pocierał jednym o drugie, to będzie grać muzyka. Spróbuj.
Mały Świerszczyk spróbował i w domu pod złamaną trawą rozległa się cichutka, nigdy dotąd niesłyszana muzyka. Świerszczyk był zachwycony.

I gdy zamieszkał w mrowisku wśród mrówek często prostował swoje skrzydła, pocierał jednym o drugie i grał, grał, grał... Czasem, gdy było mu wesoło, grał bardzo wesołe piosenki, a czasem - gdy tęsknił za domem pod złamaną trawką, za Mamą i Tatą, grał bardzo smutne piosenki. A mrówki lubiły jego granie.
- jak dobrze - mówiły mrówki - ze mieszkasz razem z nami w mrowisku. Bardzo lubimy Twoją muzykę. Cieszymy się, że możemy jej słuchać.

I tak mijały dni mieszkańcom wielkiego lasu. Mały Świerszczyk mieszkał z mrówkami w mrowisku, a jego rodzice starali się znaleźć bezpieczny dom w wielkim lesie. Czasami wszyscy razem się spotykali i wspólnie grali wesołe piosenki. Mały Świerszczyk bardzo czekał na te spotkania i cieszył się, że będzie mógł znów zagrać z Mamą Świerszczem i Tatą Świerszczem. A po wspólnym muzykowaniu wracał zawsze do mrówek, z którymi mieszkał w mrowisku.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Moja adopcyjna droga”