smutek

cześć Dziewczyny,

Trwam w oczekiwaniu na cud. Staram się nie myśleć, co będzie, jak ja nigdy... Nie rozmawiam o tym, który to dzień cyklu, itp.
Czekamy.
Wmawiam sobie, ze na pewno się nie udało, żeby potem mniej bolało, ale gdzieś na dnie mojego serca tli się nadzieja... Ona chyba nigdy nie umiera...
Nie mówię głośno kiedy są dni płodne, jakby to miało spowodować, że tak po prostu się uda.
Powoli zwracam swoje serce w stronę Boga. Zapomniałam o Nim, mam żal, którego nie potrafię się pozbyć. Czy On to zrozumie???
Dziękuję za to, że mogę tu być. Dziękuję Wam, za wszystkie dobre i ciepłe słowa.

16 cykl starań właśnie się zakończył. Dziś przyszła @. Opłakuję dziecko, którego wciąż nie ma... Co robić, .... co robić? nie wiem już, co jest ze mną. Powiedziałam mężowi, żeby mnie wymienił na lepszy model, na zdrową babkę, która będzie w stanie urodzić mu dziecko. Zatapiam się w swoim bólu. Nie mam już sił.
Cierpimy oboje. Każde na swój sposób.

w poniedziałek 17/01/11 straciłam moją małą kruszynkę :( był to dopiero 5tc a już sie przyzwyczaiłam do myśli że będę mamą. Mój partner też bardzo to przeżył oboje chcieliśmy mieć to dziecko :( od niedzieli plamiłam ale przeczytałam gdzieś że to normalnie że kobieta plami ponieważ zostaje usówane resztki po zagnieżdżenia sie jajeczka w macicy... w poniedziałek bardzo bolał mnie brzuch źle sie czułam i cały dzień leżałam bałam sie że coś jest nie tak... około godz 20 dostałam silnego krwawienia i okropny ból... to co zobaczyłam w toalecie cały czas śni mi się nie potrafie sie pozbierać w środku, cały czas płacze. Mój partner bardzo mnie wspiera i ciągle powtarza żebym sie nie martwiła i że bedziemy mieli nie jedno jeszcze dziecko...tylko że ja chciałam mieć to dziecko :( na pewno bedziemy sie starać... nie myślałam nigdy że poronienie dziecka sprawia tyle bólu psychicznego jak i fizycznego...