Burza...

Widziałam moich synków, ale jakże to był krótki czas...a po godzinie było trzeba się określić. Tak, zdecydowaliśmy się na urwisów,a we mnie masa emocji. Mąż śmieje się, że mam depresję poporodową;) Zupełnie inaczej wyobrażałam sobie to nasze pierwsze spotkanie, nie byłam przygotowana na to, iż maluchy będą paplać o swoich biologicznych rodzicach. Co innego wiedzieć, a co innego usłyszeć. Radość miesza się z lękami. Boję się, że najzwyczajniej w świecie nie pokocham dzieciaków, będę niedobrą matką itp. Czy ktoś podobnie odczuwał? Chciałabym sobie wbić na luz i pomyśleć: przecież One przyjdą "tylko na chwilę", dam im to co najlepsze, a później i tak wyruszą w świat, więc nie martw się matka;) Najśmieszniejsze jest to, iż wyobrażałam sobie, że "zaproponują" nam parkę, dziewczynkę i chłopczyka. Dziewczynka będzie taką Anią z Zielonego Wzgórza...heh, teraz wydaje mi się to trochę nierealne, delikatnie mówiąc, no dobra głupie;) Najgorsza jest możliwość wyboru... Chłopcy będą u nas najbliżej za miesiąc, długo... A myślałam, że po telefonie i decyzji! cała ta huśtawka emocjonalna zniknie;)